វីរភាពតស៊ូក្នុងសមរភូមិលោកទៀប រី លាន់មាត់ថា ថ្នាក់លើមើលមិនឃើញ
- បាត់ដំបង
ខេត្តបាត់ដំបង ៖ លោកឧត្តមសេនីយ៍ត្រីស្នងការរង ទៀប រី ជាមួយរស់ជាតិនៃជីវិត និងបទពិសោធន៍៤០ឆ្នាំ ក្នុងកិច្ចការការពារជាតិ សាសនា ព្រះមហាក្សត្រ…
ខេត្តបាត់ដំបង ៖ លោកឧត្តមសេនីយ៍ត្រីស្នងការរង ទៀប រី ជាមួយរស់ជាតិនៃជីវិត និងបទពិសោធន៍៤០ឆ្នាំ ក្នុងកិច្ចការការពារជាតិ សាសនា ព្រះមហាក្សត្រ នៅតំបន់ពាយ័ព្យប្រទេស រហូតដល់ធ្លាក់ខ្លួនពិការ អន់ចិត្តមិនតិចទេ ព្រោះមេៗមើលស្នាដៃលោកមិនឃើញ ។
ដោយយោងតាមផេករបស់លោក (ទៀប រី ខ្លាចហើយសង្គ្រាម) កោះសន្តិភាពបានជួប និងស្តាប់ការរៀប រាប់ដោយមានទាំងរូបភាពផងបញ្ជាក់ថា លោកទៀប រី កើតនៅថ្ងៃទី១៥ ឧសភា ឆ្នាំ១៩៥៩ បានរៀបរាប់អំពីចូលបំរើកិច្ចការងារតាំងពីថ្ងៃទី១០ ខែតុលា ឆ្នាំ១៩៧៩មក គឺបំរើការងារជានគរបាលនៅខេត្តបាត់ ដំបង សំខាន់បំផុតគឺកន្លែងក្តៅ និងគ្រោះថ្នាក់រហូត ។
នៅលើសមរភូមិជាច្រើន តាំងពីឆ្នាំ១៩៧៩ ដល់ឆ្នាំ១៩៨៥ ដោយឈរជើងកន្លែងប្រឈមមុខដាក់គ្នាក្នុងស្រុកសិរីសោភ័ណ សព្វថ្ងៃក្នុងខេត្តបន្ទាយមានជ័យ ។ លុះនៅថ្ងៃទី០១ ខែមករា ឆ្នាំ១៩៨៦ ត្រូវទទួលសមរភូមិបន្ថែមទៀតប្រយុទ្ធទូទាំងភូមិសាស្ត្រក្នុងខេត្តបាត់ដំបង ព្រោះពេលនោះមានការប្រឈមមុខដាក់គ្នារវាងសង្គ្រាមខ្មែរក្នុងស្រុក ដែលពុំទាន់ត្រូវរ៉ូវគ្នាពីគ្រប់ភាគីនៅតាមព្រំដែន ។ លោកថា នៅឆ្នាំ១៩៨៩ លោកត្រូវដឹកនាំកម្លាំងនគរបាលចេញប្រយុទ្ធជាមួយខ្មាំងដែល កំលាំងពេលនោះមានចំនួនជាង២០០នាក់ ក្នុងអង្គភាពវរះសេនាតូចតម្រួតការពារចល័តលេខ ២.៨៩ ។
នគរបាលខេត្តបាត់ដំបង និងនៅក្នុងអង្គភាពតំរួតការពារចេញចុះក្នុងសមរភូមិ ក្នុងអង្គភាពប៉ូលីសA3 បានឈរជើងនៅតំបន់ដងទង់ ដែលបានច្បាំងគ្នាប្រទាញប្រទង់ទៅវិញទៅមកដើម្បីដណ្តើមភូមិសាស្ត្រ រវាងរដ្ឋកម្ពុជា និងអតីតៈខ្មែរក្រហមចំណុចខេត្តបាត់ដំបង និងប៉ៃលិន ។ លោកបញ្ជាក់ថា ទទួលគ្រោះថ្នាក់ដោយសារគ្រាប់មីនលើកទី១ ត្រូវមីនតោន ថ្ងែទី២៥.១០.១៩៨៩ចូលដោះមីនផ្ទុះ សំណាងពេលនោះ ឆេះសក់ក្បាលអស់ ធ្លាក់ឈាមតាមមាត់ ច្រមុះ បែកក្រដាស់ត្រចៀកមួយសប្តាហ៍ បញ្ជូនទៅព្យាលនៅភ្នំពេញពេទ្យរទេះភ្លើង ។
ពេលត្រឡប់ពីពេទ្យមកវិញ នៅសមរភូមិស្នឹងបឹងក្រសារ បានបាក់ទ័ពទៀត តែនាយកមន្ទីរពេទ្យប្រាប់ថា អាចសំងំព្យាបាលនៅផ្ទះជាវិញបាន លោកក៏ស្មគ្រ័ចិត្តទៅសមរភូមិទាំងល្ងាចបន្តទៀត ដោយជិះម៉ូតូទៅភ្លាមដល់សមរភូមិភ្លាម ។ ចំណែកកងកំលាំងនៅជួរមុខ ដែលកំពុងដកទ័ពថយក្រោយ ពេលឃើញមុខ លោកទៅដល់ ក៏មានស្មារតីកម្លាំងចិត្តឈប់ត្រឡប់ក្រោយ ហើយនាំគ្នាឡើងទៅខាងមុខវិញ ដោយច្បាំងដេញដណ្តើមភូមិសាស្ត្រមកវិញឲ្យទាល់តែបាន ។
លុះដល់ឆ្នាំ១៩៩១ ត្រូវជួបគ្រោះថ្នាក់ ត្រូវមីនលើកទី២ នៅទិសសំឡូតពិការជើង នៅថ្ងៃទី០៦ ខែមិថុនា ឆ្នាំ១៩៩១ ក្នុងពេលមេដឹកនាំធំៗបានចុះសន្ធិសញ្ញាឈប់បាញ់គ្នាដោយស្ម័គ្រចិត្ត ។ ដោយសារសង្គ្រាម លោកត្រូវដឹកយកមកព្យាបាលនៅទីរួមខេត្តបាត់ដំបង រហូតដល់ជាសះស្បើយរួចហើយ ថ្នាក់លើបានបញ្ជូនទៅសមរភូមិមុខបន្តទៀត ពីព្រោះត្រូវការកម្លាំង ដែលហ៊ានដាច់ខាតដើម្បីជាតិ ដោយគ្មានកោតខ្លាចគ្រាប់រំសេវផ្ទុះតូចធំដែលមាននៅចំពោះមុខឡើយ ។
លុះនៅឆ្នាំ១៩៩៤ ត្រូវចូលទៅតំបន់ប្រទាញប្រទង់គ្នា កន្លែងដែលខ្មាំងកាន់កាប់នៅតំបន់ប៉ៃលិន ដែលមានទីតាំងឈរជើង (ពីរគោលដៅ គឺគោលដៅទី១ នៅអូរតៅវ៉ៅ និងគោលដៅទី២ នៅអូរឡាក់ (នៅចំណុចកុងត្រូលអតីតៈទាហានខ្មែរក្រហម ហាមឃាត់មិនឲ្យប្រធានអ៊ុនតាក់ លោកអាកាស៊ីជនជាតិជប៉ុនចូល) ក្នុងខេត្តប៉ៃលិន ដែលពេលនោះទាហានខ្មែរយើងមួយចំនួនបានបាក់ទ័ពពលីជីវិតអស់ជាច្រើននាក់ ។
នៅសល់ប៉ុន្មានត្រូវដកទ័ពថយមកក្រោយវិញទាំងអស់ ហើយលោកត្រូវដាក់កងកម្លាំងស្រួចបង្កប់ប្រមាណ៦០នាក់ ចូលទៅក្នុងទីតាំងតំបន់នោះ ដោយគ្មានសង្ឃឹមថាបានរស់រានមានជីវិតបានមកវិញទេ គឺមានតែរត់ចូលដីថៃទើបរស់រានមានជីវិត តែត្រូវជួបកម្លាំងខ្មែរក្រហមដែលឈរតាមព្រំដែនរហូត ទើបការប្រឈមមុខដាក់គ្នា បាញ់គ្នារវាងគ្រាប់កាំភ្លើងតូច-ធំ ចេះតែកើតមាននៅពេលពើបប្រទះគ្នា ហើយរករស់រៀងៗខ្លួន និងដោយសារការយល់ដឹងផ្នែកយុទ្ធសាស្ត្រ ចិត្តសាស្ត្រ នៃការប្រយុទ្ធគ្នាក្នុងសង្គ្រាម។
លោកថា ពេលនោះលោកត្រូវបាននៅសល់មានជីវិតតែ៤នាក់ប៉ុណ្ណោះនាំគ្នាសែង គ្រាហ៍រូបលោកត្រឡប់មកក្រោយវិញ ដោយឆ្លង់កាត់ភូមិសាស្ត្រ ខ្មាំងបានកាន់កាប់រហូតមក ជួបកងទ័ពរដ្ឋកម្ពុជារបស់កងពល និងទីបញ្ជាការជួរមុខយោធភូមិភាគទី៥ នៅបឹងព្រលិត ដែលមានលោកហ៊ុល សាវ័ន្ត ជាមេបញ្ជាការ បានជួយរៀបចំដឹកបញ្ជូនតាមឡានត្រឡប់មកក្រោយវិញហើយទទួលបានភាពពិការរហូតដល់សព្វថ្ងៃ ។
លោកបន្តថា ក្នុងពេលនោះ ពិតមែនតែខ្លួនពិការមែន តែការងារក្តៅនៅតែបន្តធ្វើតាមគោលនយោបាយឈ្នះ ឈ្នះរបស់សម្តេចតេជោហ៊ុន សែន ក្នុងកិច្ចការបង្រួបបង្រួមជាតិ ដោយលោកត្រូវទទួលបទបញ្ជាពីថ្នាក់លើដឹកនាំកម្លាំងសម្ងាត់ចុះចូលទៅកន្លែងខ្មាំង ដើម្បីអូសទាញកម្លាំងខ្មែរក្រហម មករួបរួមគ្នាដោយស្ម័គ្រចិត្ត បើមានបុគ្គលណាស់បែកគំនិតចង់ប្រឆាំង និងជាមុខសញ្ញារាំងស្ទះត្រូវនាំខ្លួនសម្រួលអារម្មណ៍ ដូចជាលោកនួន ប៉ែត លោកសំ ប៊ិត ។ តាមតម្រូវការរបស់អង្គការអន្តរជាតិមួយចំនួនដែលត្រូវការនៅស្រុករតនមណ្ឌលផងដែរ រហូតដល់បានទទួលសុខសន្តិភាពពេញលិញនៅឆ្នាំ១៩៩៨ និងដល់សព្វថ្ងៃនេះ ។
លោកបានថ្លែងទៀតថា វាពិតជាលំបាកនិងអត់ទ្រាំណាស់ នៅពេលស្រុកមានសង្គ្រាម គឺខ្លួនលោកផ្ទាល់បានទទួលសព្វគ្រប់ ការស្លៀកពាក់ខោអាវមួយចង្កេះ ដេកក្នុងព្រៃមិនដែលបានស្រួលព្រោះតែការលបបាញ់សម្លាប់របស់ខ្មាំងនៅជុំវិញខ្លួន ការហូបចុកមិនបានគ្រប់គ្រាន់ សូម្បីតែទឹកផឹកក៏ពិបាករក ព្រោះជាតំបន់មានគ្រាប់មីនពេញក្នុងព្រៃ ត្រូវប្រើយុទ្ធសាស្ត្រចល័តខ្លួនគ្រប់ពេលវេលាគេចពីការតាមរករបស់ខ្មាំង ការដើរហើយប្រយ័ត្នគ្រប់ពេល ព្រោះជីវិតផុយស្រួយណាស់ នៅពេលជួបខ្មាំងត្រូវបានបាញតតាំងជាមួយគ្នា ដោយមិនអាចរៀបរាប់អស់ ទើបលោកបានបញ្ចេញតែពាក្យថា (ខ្លាចហើយសង្គ្រាម) ។
នៅលើហ្វេសប៊ុករបស់លោក សម្រាប់អ្នកដែលបានឆ្លងកាត់ គឺបានយល់ដឹងពីការលំបាកមិនចង់ជួបទៀតឡើយ តែសម្រាប់អ្នកមិនធ្លាប់ជួបយល់ដឹង អំពីសង្គ្រាមនេះគឺលំបាកពន្យល់ឲ្យដឹងណាស់ ណាមួយសម័យ នេះ ត្រូវទទួលបានពាក្យចំអកបែបមើលងាយត្រឡប់វិញថានិយាយប្រឌិតធ្វើឲ្យមានការភ័យខ្លាច ព្រោះសម័យនេះគ្មានសង្គ្រាមទៀតទេ ។
លោកបានប្រៀបធៀបអំពីសភាពការណ៍ថ្មីៗនេះថា សូមកុំមើលងាយមនុស្សមួយចំនួនតូចដែលព្យាយាមព្រោះតែប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួនដោយមិនបានគិតអំពីអន្ទាក់មួយដែលបាននាំអូសទាញប្រទេសជាតិយើងធ្លាក់ទៅរកសង្គ្រាមទុកឲ្យក្មេងស្រករក្រោយទៀត បើគ្មានការប្រុងប្រយ័ត្នទេនោះ ព្រោះមានកន្លែងខ្លះដូចជាសម័យលន់ នល់ក្នុងឆ្នាំ១៩៧៥ អញ្ចឹង ដែលចុងក្រោយស្រែកជេរសុទ្ធតែពួកក្បត់ជាតិ តែទីបំផុតនៅតែធ្លាក់ចូលទីក្នុងរបបប្រល័យពូជសាសន៍ និងទារុណកម្ម ភាពបង្អត់អាហាររហូតសម្លាប់មនុស្សអស់ជាង៣លាននាក់នៅកម្ពុជាទាល់តែបាន នេះជាបទពិសោធន៍កន្លងមក ។
លោកទៀប រី កើតនៅឆ្នាំ១៩៥៩ ដែលពេលនេះមានអាយុ ជាង៦០ឆ្នាំហើយ កំពុងបំរើការងារនៅស្នងការដ្ឋាននគរបាលខេត្តបាត់ដំបង តួនាទីស្នងការរង ទទួលបន្ទុកកងអន្តរាគមន៍ បានបណ្តុះបណ្តាលយុវវ័យជំនាន់ក្រោយឲ្យចេះដឹងអំពីការប្រើប្រាស់អាវុធ របៀបយុទ្ធសាស្ត្រខ្លីៗ សំខាន់ត្រូវគោរពបទវិន័យផ្ទៃក្នុង និងសាមគ្គីគ្នាឲ្យបានល្អ ថែរក្សាសណ្តាប់ធ្នាប់ ហើយលោកក៏ត្រៀមចូលនិវត្តន៍នាពេលឆាប់ៗខាងមុខនេះផងដែរ ។
លោកថា តែការបំរើប្រទេសជាតិ គឺត្រូវមានស្មារតី ឆន្ទះ ស្នេហាជាតិពិតប្រាកដ ហ៊ានបូជាសាច់ស្រស់ឈាមស្រស់ ព្រោះតែរួមចំណែកយកសុខសន្តិភាពជូនប្រទេសជាតិកម្ពុជា៤០ឆ្នាំមកហើយ តែនៅពេលនេះមិនដែលទទួលបានការលើកទឹកចិត្តពីថ្នាក់ដឹកនាំ និងតែងតាំងលើកស្នាដៃដឹងគុណរួមចំណែកជួយជាតិ ពីខាងថ្នាក់ដឹកនាំមកដែរ ព្រោះលោកបញ្ជាក់ថា លោកមិនចេះយកចិត្តមេ មិនចេះអែបអប មិនចេះប្រូ ព្រោះធ្លាប់តែស្មោះត្រង់ក្នុងភាពជាអ្នកប្រយុទ្ធក្នុងភ្លើងសង្គ្រាម ដើម្បីសុខសន្តិភាព ដល់សម័យនេះត្រូវចាញ់ប្រៀបអ្នកមានសេដ្ឋកិច្ច ចាយវាយដើរត្រូវជាមួយមន្ត្រីមួយចំនួន មិនគិតគូរពីការតស៊ូជាដើមកំណើតពី
អតីតកាល ដែលនាំឲ្យមានការរអៀសចិត្តយ៉ាងខ្លាំង ហើយរងចាំមើលនៅពេលចូលនិវត្តន៍ទៅ តើនគរបាល អាចមានរបបពិការ និងសោធននិវត្តន៍ដូចកងទ័ពសម្រាប់តបស្នងគុណ ដើម្បីរស់ដែរទេ?
ចែករំលែកព័តមាននេះ