មនុស្សយើងគ្រប់គ្នារមែងស្រឡាញ់ខ្លួនជាងស្រឡាញ់អ្វីៗទាំងអស់ ម្នាក់ៗខិតខំស្វែងរកអាហារបរិភោគដើម្បីរស់ ដើម្បីជីវិតខ្លួនរស់នៅយឺនយូរ ហើយមនុស្សដែលឆ្លាតគេមិនមែនហ៊ឺហាសប្បាយចាយវាយតែមួយថ្ងៃឲ្យទាល់តែអស់ទ្រព្យដែលរកបានមកនោះទេ គេពិតជារំលែកទ្រព្យខ្លះទុកសម្រាប់ថ្ងៃក្រោយមិនខាន ។
ព្រោះថាបើមិនលៃលកដូច្នេះទេ ថ្ងៃក្រោយគេនឹងក្លាយជាមនុស្សកំសត់ លែងមានអ្វីបរិភោគទៀតហើយ ដូចគ្នានេះដែរអ្នកមានប្រាជ្ញាក៏គិតគូរជីវិតទៅជាតិមុខមិនខុសអំពីការដែលគេគិតជីវិតថ្ងៃស្អែកនោះទេ ។
ជីវិតទៅក្នុងលោកខាងមុខពិតជាមានប្រាកដ ទោះជាបដិសន្ធិនោះក្នុងកំណើតអ្វីក៏ដោយ គឺកើតទៅតាមផលកម្មដែលខ្លួនបានសាងក្នុងបច្ចុប្បន្នជាតិ និងអតីតជាតិ ផលកម្មនេះហើយជាអ្នកដឹកនាំជីវិតទៅកើតក្នុងភពផ្សេងៗ ។
ព្រោះហេតុនោះសត្វលោកមិនអាចដំអក់ងប់ងុលតែក្នុងប្រយោជន៍បច្ចុប្បន្ន ដែលជាឈ្នាន់ថ្នាក់ក្រោមប៉ុណ្ណោះនោះទេ គឺត្រូវតែសាងប្រយោជន៍បរលោកផងទើបប្រពៃ ព្រោះយើងមិនមែនរស់នៅតែជាមួយនឹងជីវិតបច្ចុប្បន្ននេះឯណា មិនយូរប៉ុន្មានទៀតទេជីវិតយើងនេះនឹងត្រូវស្លាប់អស់ទៅហើយ ។
ម្យ៉ាងទៀតបើតណ្ហានៅមាន មុខជានឹងមានជាតិថ្មីក្នុងលោកខាងមុខៗទៀតមិនខាន ហើយអ្វីជាដើមទុនសម្រាប់ជាតិថ្មីនោះ មានតែបុណ្យកុសលប៉ុណ្ណោះឯង ។
ចែករំលែកព័តមាននេះ