រាជធានីភ្នំពេញ ៖ សម្តេចតេជោ ហ៊ុន សែន បានរៀបរាប់យ៉ាងលម្អិតសម្រាប់ដំណើរជីវិតពិតក្នុងការចាប់ដៃគ្នាជាប្តីប្រពន្ធជាមួយសម្តេចកត្តិព្រឹទ្ធបណ្ឌិត ប៊ុន រ៉ានីហ៊ុន សែន ចាប់ពីដំបូងឡើង គឺរយៈពេល៤៣ឆ្នាំកន្លងមក ។
សម្រាប់ខួប៤៣ឆ្នាំនៃចំណងអាពិពាហ៍ពិពាហ៍សម្តេចតេជោបានសរសេររៀបរាប់លើបណ្តាញសង្គម នៅថ្ងៃទី៥ មករា ឆ្នាំ២០១៩យ៉ាងដូច្នេះថា ខ្ញុំសូមផូសឡើងវិញនូវអត្ថបទ «គូព្រេងមិនព្រាត់» ដែលជារឿងពិតរបស់ខ្ញុំ និងភរិយា នៅក្នុងថ្ងៃខួបលើកទី៤៣ (៥ មករា ១៩៧៦ -៥ មករា ២០១៩ ) ។
នេះ គឺជារឿងពិតរបស់ខ្ញុំ និងភរិយាក៏ដូចជា រឿងពិតរបស់បងប្អូនប្រជាពលរដ្ឋរងគ្រោះរាប់លាននាក់ដែលធ្លាប់បានឆ្លងកាត់នៅក្នុងរបបប្រល័យពូជសាសន៍ប៉ុលពត កាលពីឆ្នាំ១៩៧៥ ១៩៧៩ ។ សម្តេចបន្តថា ខ្ញុំ និងភរិយាសូមជូនពរបងប្អូនជនរួមជាតិជួបតែសេចក្តីសុខ និងសំណាងល្អគ្រប់ៗគ្នា ។ ថ្ងៃទី៥ ខែមករា ឆ្នាំ២០១៩ ជាខួប៤៣ឆ្នាំនៃអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់ខ្ញុំ និងភរិយា (៥មករា ១៩៧៦- ៥ មករា ២០១៩ ) ។
សម្តេចលើកឡើងទៀតថា បើនិយាយពីជីវិតប្តីប្រពន្ទវាជារឿងធម្មតាខ្លាំងណាស់សម្រាប់ជីវិតមនុស្សទូទៅ តែសម្រាប់ខ្ញុំ និងភរិយាវាជារឿងមិនធម្មតា ពេលខ្លះខ្ញុំគិតថា ចម្លែករហូតចាត់ទុកថា ទេវតាផ្សំផ្គុំ ឬគូព្រេងទៀតផង ។
ខ្ញុំគួរចាប់ផ្តើមពីចំណុចថា តើខ្ញុំ និងភរិយាស្គាល់គ្នា និងជួបគ្នាដោយរបៀបណា ? គ្រូទស្សន៍ទាយតែងតែទស្សន៍ទាយឱ្យខ្ញុំថា គូរព្រេងរបស់ខ្ញុំនៅក្រោមខ្សែទឹកហូរជារបៀបនិយាយនៃអ្នកដែលរស់នៅតាមដងទន្លេមេគង្គមានន័យថា ភរិយាខ្ញុំនឹងមានទីលំនៅនៅក្រោមចរន្តទឹកហូរ តែផ្ទុយទៅវិញភរិយាខ្ញុំបែរជាមានទីលំនៅលើចរន្តទឹកហូរទៅវិញ ។ ប្រៀបធៀបភូមិសាស្ត្រនៃភូមិពាមកោះស្នា ឃុំពាមកោះស្នា ស្រុកស្ទឹងត្រង់ ដែលជាភូមិកំណើតរបស់ខ្ញុំ និងភូមិរកាខ្នុរ ឃុំរការខ្នុរ ស្រុកក្រូចឆ្មា ដែលជាភូមិកំណើតរបស់ភរិយាខ្ញុំនៅម្ខាងទន្លេម្នាក់ឃើញថា ភូមិខ្ញុំនៅក្រោមខ្សែទឹកនៃភូមិភរិយាខ្ញុំ៣ទៅ៥គីឡូម៉ែត្រឯណោះ ។
ពេលនេះខ្ញុំនិយាយដល់រឿងរ៉ាវដែលបានកើតក្នុងទំនាក់ទំនងរវាងខ្ញុំ និងភរិយា ខ្ញុំ ។ នៅប្រ មាណដើមឆ្នាំ១៩៧៣អង្គភាពរបស់ខ្ញុំត្រូវបានបញ្ជូនចេញពីស្រុកមេមត់ទៅកាន់ស្រុកត្បូងឃ្មុំតាមដងទន្លេមេគង្គ មានឃុំជីរោ ឃុំបឹងព្រួល ឃុំពាមជីលាំង ឃុំ ថ្មពេជ្រ ឃុំស្រែសៀម ។ សម្តេចលើកឡើងឲ្យដឹងថា បន្ទាប់ពីបានប្រយុទ្ធនៅលើសមរភូមិជាច្រើនតាមផ្លូវជាតិលេខ៧ ក្នុងចន្លោះស្រុកស្នួល ខេត្តក្រចេះមក ស្រុកមេមត់ និងស្រុកពញ្ញាក្រែក ខេត្តកំពង់ចាមដែលពួកខ្ញុំប្រយុទ្ធភាគច្រើនជាមួយកងទ័ពឈ្លានពានវៀតណាមខាងត្បូង និងពេលខ្លះជាមួយកងទ័ពអាមេរិក និង វៀតណាមខាងត្បូង សំខាន់ក្នុងឆ្នាំ១៩៧០ ដល់ចុងឆ្នាំ១៩៧១ ។ពេលនោះខ្ញុំទើបអាយុបាន២១ឆ្នាំ ។ ឯភរិយាខ្ញុំទើបមានអាយុ១៩ឆ្នាំប៉ុណ្ណោះ ។
ខ្ញុំ និងភរិយារបស់ខ្ញុំមិនដែលស្គាល់គ្នាទាល់តែសោះកុំថាឡើយមុខមាត់ សូម្បីតែឈ្មោះក៏មិនដែលស្គាល់ឮផង ។ ល្ងាចថ្ងៃមួយនៅពេលដែលខ្ញុំកំពុងដាំបាយដែលជាវេនដាំស្លរបស់ខ្ញុំ ស្រាប់ តែយុទ្ធជនរបស់ខ្ញុំម្នាក់ដែលទើបនឹងចេញពីព្យាបាលជម្ងឺនៅមន្ទីរពេទ្យស្រុកក្រូចឆ្មាមកប្រាប់ខ្ញុំថា សោផ្តាំសួរសុខទុក្ខ ។ អ្នកតាមដងទន្លេពាក្យ (សោគឺជាបងថ្លៃស្រី) ខ្ញុំមិនតបត ឬសួរនាំអ្វីទាំងអស់ និងឱ្យយុទ្ធជនរូបនេះជួយចិត្តផ្លែចេក ព្រោះត្រូវធ្វើសម្លប្រហើរផ្លែចេក ។
ស្អែកឡើងមានយុទ្ធជនផ្សេងដែលទើបចេញពីមន្ទីរពេទ្យស្រុកក្រូចឆ្មានិយាយរឿងនេះដូចគ្នា និងជាបន្តបន្ទាប់មានយុទ្ធជនកម្មាភិបាលកាន់តែច្រើននិយាយពាក្យសោផ្ដាំសួរសុខទុក្ខ ។ ចំណែកខាងភរិយា ខ្ញុំក៏បានទទួលពាក្យពីយុទ្ធជនរបស់ខ្ញុំវិញថា មេបញ្ជាការរបស់ខ្ញុំផ្ដាំសួរសុខទុក្ខអ្នកគ្រូពេទ្យរហូតយុទ្ធជនខ្លះហ៊ានប្រើពាក្យសោ ឬបងថ្លៃ ដែលពាក្យនេះបានធ្វើឱ្យ អ្នកគ្រូពេទ្យក្រមុំខឹង និងខ្ញុំយ៉ាងខ្លាំង ។
នេះជាល្បែងផ្សំផ្គុំដ៏មានគ្រោះថ្នាក់សម្រាប់វិន័យកងទ័ពនាពេលនោះប្រសិនបើយើងមិនមានការយោគយល់ពីមេបញ្ជាការរបស់យើងទេនោះ ៕
ចែករំលែកព័តមាននេះ