សម័យមួយព្រះដ៏មានព្រះភាគទ្រង់ទេសនាអប់រំពុទ្ធបរិស័ទអំពីសេចក្តីទុក្ខដែលកើតចេញពីចិត្តជាប់ជំពាក់ក្នុងទ្រព្យសម្បត្តិជ្រុលជ្រប់ពេករមែងជាបុគ្គលដេកមិនលក់ស៊ប់។ សេចក្តីនេះទ្រង់មានបំណងបញ្ជាក់ថា បុគ្គលកាលបើចងចិត្តលោភលន់ ស្រលាញ់ ស្អប់ ចងកំហឹង ច្រណែន ការចងគំនុំ…ទាំងអស់ហ្នឹងហើយជាគ្រឿងចងចិត្តសត្វទាំងឡាយមិនឲ្យមើលឃើញថា អ្វីទៅជាអបាយភូមិ ថែមទាំងវេចខ្ចប់វិញ្ញាណរបស់សត្វលោកមិនឲ្យមើលឃើញនូវសេចក្តីល្អទៀតផង ។
បុគ្គលពួកខ្លះដែលមិនបានយល់ចូលចិត្តនូវបុណ្យកុសល គេរមែងជាប់ជំពាក់ជ្រុលជ្រប់ងប់ក្នុងទ្រព្យសម្បត្តិ គេខ្វល់ខ្វាយក្នុងជីវិត ស្អិតជាប់នៅក្នុងសេចក្ដីប្រាថ្នា តែគេក៏ក្ដៅក្រហាយមិនធម្មតាព្រោះតែទ្រព្យសម្បត្តិដែលខ្លួនហួងហែងរក្សានោះ គេខ្វល់ខ្វាយនៅក្នុងរឿងទ្រព្យសម្បត្តិ ប៉ុន្តែគេមិនបានដឹងថា ទ្រព្យធនហ្នឹងហើយដែលជាវត្ថុកាមជាអន្ទាក់ដ៏សាហាវនោះ ។
ព្រោះហេតុនោះហើយទើបព្រះអង្គទ្រង់ត្រាស់សម្ដែងថា អវិជ្ជាគឺ សេចក្ដីមិនដឹងទុក្ខ សេចក្ដីមិនដឹងក្នុងតណ្ហា មិនដឹងក្នុងចំណង់ គ្រឿងជាប់ជំពាក់ហ្នឹងហើយដែលជាហេតុនាំឲ្យកើតទុក្ខនោះ ។
ចែករំលែកព័តមាននេះ