នៅក្នុងយុគសម័យឌីជីថលនីយកម្មដែលកំពុងរីកចម្រើនយ៉ាងឆាប់រហ័ស ទិដ្ឋភាពនៃការអប់រំបានផ្លាស់ប្តូរ យ៉ាងខ្លាំង ហើយកំពុងតែដាក់នូវសម្ពាធ និងតម្រូវការដែលមិនធ្លាប់មានពីមុនមក លើឪពុកម្តាយកម្ពុជានៅសម័យបច្ចុប្បន្ន ។ ការផ្លាស់ប្តូរនូវបរិបទនៃការអប់រំ និងនិន្នាការសេដ្ឋកិច្ចនៅប៉ុន្មានឆ្នាំចុងក្រោយនេះបានបង្ហាញនូវបញ្ហាប្រឈមកាន់តែធ្ងន់ធ្ងរឡើង ទាំងឧបសគ្គសេដ្ឋកិច្ច…
នៅក្នុងយុគសម័យឌីជីថលនីយកម្មដែលកំពុងរីកចម្រើនយ៉ាងឆាប់រហ័ស ទិដ្ឋភាពនៃការអប់រំបានផ្លាស់ប្តូរ យ៉ាងខ្លាំង ហើយកំពុងតែដាក់នូវសម្ពាធ និងតម្រូវការដែលមិនធ្លាប់មានពីមុនមក លើឪពុកម្តាយកម្ពុជានៅសម័យបច្ចុប្បន្ន ។
ការផ្លាស់ប្តូរនូវបរិបទនៃការអប់រំ និងនិន្នាការសេដ្ឋកិច្ចនៅប៉ុន្មានឆ្នាំចុងក្រោយនេះបានបង្ហាញនូវបញ្ហាប្រឈមកាន់តែធ្ងន់ធ្ងរឡើង ទាំងឧបសគ្គសេដ្ឋកិច្ច និងការរំពឹងទុករបស់សង្គម ដែលពេលខ្លះឪពុកម្តាយជាច្រើនពិបាកអាចនឹងទៅដល់ ប៉ុន្តែក៏មានឪពុកម្តាយខ្លះ បានបន្តប្តេជ្ញាគ្រប់យ៉ាង ថ្វីត្បិតតែធនធានមានកម្រិតក៏ដោយក៏នៅតែបន្តតស៊ូព្យាយាមបំពេញនូវតម្រូវការ ក្នុងការផ្តល់នូវអនាគតដ៏ល្អបំផុតសម្រាប់កូនរបស់ពួកគេ ទោះបីជាត្រូវការលះបង់ពេលវេលា និងធនធានហិរញ្ញវត្ថុក៏ដូចជា ប្រាក់សន្សំសម្រាប់វ័យចំណាស់ក៏ដោយ ។
ជាការពិតទំហំសេដ្ឋកិច្ច និងប្រាក់ចំណូលសម្រាប់ពលរដ្ឋកម្ពុជាជាច្រើនពិតជាពិបាកនឹងសម្រេចបាននូវ គោលបំណងនេះណាស់ ។ យោងតាមទិន្នន័យថ្មីៗនេះបានបង្ហាញថា ចំណូលជាមធ្យមនៅកម្ពុជាមានកម្រិតទាបជាងប្រទេសជាច្រើនទៀត ។ វិសមភាពសេដ្ឋកិច្ចនេះបានដាក់បន្ទុកយ៉ាងខ្លាំងដល់ឪពុកម្ដាយដែលខិតខំជួយដល់ការសិក្សារបស់កូនៗពួកគេ ។ ការចំណាយទាក់ទងនឹងការអប់រំបែបទំនើបទាន់សម័យនិងទាន់និន្នាការនៃសង្គមមិនត្រូវបានកំណត់ត្រឹមតែចំពោះថ្លៃសាលាប៉ុណ្ណោះទេ ។ ឪពុកម្តាយគ្រប់រូប ក៏ត្រូវរ៉ាប់រងរួមបញ្ចូលការចំណាយជាច្រើន រួមទាំងឯកសណ្ឋាន សៀវភៅ ការដឹកជញ្ជូន ហើយអ្វីរិតតែធ្ងន់ធ្ងរនោះ គឺឧបករណ៍ និងសម្ភារៈឌីជីថល និងការចូលប្រើអ៊ីនធឺណិត រួមទាំងថ្លៃឯកសារសិក្សា។
តាមគោលនយោបាយគាំពារដោយរដ្ឋ ដែលផ្តល់តាមសាលាអប់រំចំណេះដឹងទូទៅនានា ដែលគ្រប់គ្រង ដោយរដ្ឋ ឃើញថា មានភាពរីកចម្រើនច្រើនគួរសមដែរទាក់ទងនឹងការអប់រំតាមបែបឌីជីថលនីយកម្ម ហើយរដ្ឋទទួលខុសត្រូវកាន់តែច្រើន ប៉ុន្តែប្រសិនបើមានការប្រៀបធៀបជាមួយនឹងប្រទេសជិតខាង អារម្មណ៍របស់ឪពុកម្តាយជាច្រើនមិនស្ងប់នឹងការគាំពារនេះទេ ហើយព្យាយាមឈ្មុះឈ្មុល ធ្វើយ៉ាងណា ឲ្យកូនៗរបស់ពួកគេរត់ឲ្យទាន់នឹងពិភពខាងក្រៅ រហូតដល់អ្នកខ្លះភ្លេចគិតអំពីសមត្ថភាព និងលទ្ធភាព របស់ខ្លួនឯងទៅទៀត ។
នៅក្នុងយុគសម័យដែលអក្ខរកម្មឌីជីថលបានក្លាយទៅជាមានន័យដូចនឹងអក្ខរកម្មជាមូលដ្ឋាន ភាពចាំបាច់សម្រាប់ឧបករណ៍ឌីជីថលដូចជា ស្មាតហ្វូន ថេប្លេត និងកុំព្យូទ័រយួរដៃ គឺមិនអាចប្រកែកបាន ដែលនោះហើយ គឺជាសម្ពាធ ។ លើសពីនេះ ការចូលប្រើអ៊ីនធឺណិតដែលអាចទុកចិត្តបាន ដែលមានសារៈសំខាន់សម្រាប់ការរៀនសូត្រ ការស្រាវជ្រាវ និងធនធានអប់រំផ្សេងៗ គឺកាន់តែបន្ថែម ភាពតានតឹងផ្នែកហិរញ្ញវត្ថុមួយកម្រិតបន្ថែមទៀត ។ សម្រាប់គ្រួសារកម្ពុជាជាច្រើន ការចំណាយទាំងនេះអាចតំណាងឱ្យផ្នែកសំខាន់នៃប្រាក់ចំណូលរបស់ពួកគេ ដោយបង្ខំឱ្យឪពុកម្តាយបង្កើតជម្រើសដ៏លំបាករវាងតម្រូវការគ្រួសារសំខាន់ៗ និងការវិនិយោគផ្នែកអប់រំ ។
ថ្វីត្បិតតែស្ថិតនៅក្នុងវិបត្តិនៃបញ្ហាហិរញ្ញវត្ថុទាំងនេះក៏ដោយក៏ឪពុកម្តាយជាច្រើនបានតស៊ូក្រាញននៀល បង្ហាញនូវភាពធន់ និងការយកចិត្តទុកដាក់យ៉ាងខ្លាំង ចំពោះការសិក្សារបស់កូនៗពួកគេ ។ ពួកគេទទួលស្គាល់ថា ការអប់រំ គឺជាឧបករណ៍ដ៏មានឥទ្ធិពលមួយសម្រាប់បំបែកវដ្តនៃភាពក្រីក្រ និងធានាបាននូវអនាគតដ៏ភ្លឺស្វាង ។ ការយល់ដឹងនេះជំរុញឱ្យពួកគេផ្តល់អាទិភាពដល់តម្រូវការអប់រំរបស់កូនពួកគេជាងអ្វីៗទាំងអស់ ។
នៅពេលនេះប្រសិនបើរៀននៅសាលារៀនចំណេះទូទៅនៅតាមគ្រឹះស្ថានអបរ់រំរដ្ឋឪពុកម្តាយនានាអាចធូរស្បើយនឹងថ្លៃសិក្សាពីព្រោះរដ្ឋមិនតម្រូវឲ្យបង់ថ្លៃសិក្សានៅតាមសាលាទាំងនោះឡើយ ប៉ុន្តែដោយសារតែ កត្តាខ្វះទំនុកចិត្តឪពុកម្តាយខ្លះបានយកកូនៗពួកគេទៅរៀននៅសាលាឯកជន ហើយការរៀននោះទៀត នៅសម័យនេះ កុមារា និងកុមារីកម្ររៀន តែភាសាខ្មែរណាស់ គឺមានភាសាអង់គ្លេសថែមទៀត ។ រៀននៅសាលារដ្ឋមិនអីទេ តែរៀននៅសាលាភាសា គឺត្រូវតែចំណាយ ។ ការរៀននៅសាលារដ្ឋមិនអស់ប្រាក់ តែក៏នៅតែមានការរៀនគួរបន្ថែមដែលនោះហើយទាមទារការចំណាយ ។
សម្រាប់ពលរដ្ឋដែលមានធនធានហិរញ្ញវត្ថុមធ្យម នៅពេលនេះប្រសិនបើឪពុកម្តាយសម្រេចចិត្តឲ្យកូនរៀននៅសាលារដ្ឋអាចធូស្រាលចំណាយបន្តិច ប៉ុន្តែប្រសើនបើរៀនសាលាឯកជនទៀតទាំងខ្មែរនិងភាសាអង់គ្លេស មួយឆ្នាំមិនក្រោមពី២០០០ទៅ៣០០០ ដុល្លារឡើយនៅក្នុងមួយឆ្នាំ ។ នេះ គឺសម្រាប់តែថ្លៃបង់សិក្សាតែមួយមុខគត់ ក្រៅពីនោះគឺនៅមានថ្លៃសៀវភៅ ថ្លៃសេវាកម្មផ្សេងៗតាមសាលាមួយឆ្នាំ១០០ដុល្លារទៅ២០០ ដុល្លារ បន្ថែមតាមនោះទេ ។ នៅក្នុងករណីដែលកូនៗពួកគេរៀនខ្សោយ ហើយត្រូវការបំប៉នបន្ថែម គឺមានករណីជួលគ្រូ បង្រៀនតាមផ្ទះ ដែលមួយមុខវិជ្ជាមិនក្រោម១០០ ដុល្លារនោះទេ នៅក្នុងមួយខែ។ ហើយនៅក្នុងករណីរៀនបំប៉នមុខវិជ្ជា សំខាន់ៗនៅសាលាដែលបើកមួយចំនួនសម្រាប់២មុខវិជ្ជា១៤០ ដុល្លារ បើត្រូវរៀន៤មុខវិជ្ជា គឺដល់២៨០ដុល្លារនៅក្នុងមួយខែ ដូច្នេះនៅក្នុងមួយឆ្នាំ គឺត្រូវចំណាយបន្ថែមពីគឺត្រូវចំណាយជាង១.៦០០ ទៅ៣.៣០០ ដុល្លារឬលើសពីហ្នឹងបន្ថែមទៀតនៅក្នុងមួយឆ្នាំ ។ ដូច្នេះ គ្រាន់តែថ្លៃសិក្សាត្រួសៗឪពុកម្តាយម្នាក់ៗត្រូវរ៉ាប់រងការចំណាយអាចលើស៥០០០ដុល្លារ នៅក្នុងមួយឆ្នាំ ។
ទោះជាស្ថិតនៅក្នុងស្ថានភាពនេះក៏ដោយពលរដ្ឋក៏នៅកម្ពុជាខិតខំយ៉ាងខ្លាំង ដើម្បីធានាថា កូនរបស់ពួកគេទទួលបានការអប់រំប្រកបដោយគុណភាព ។ ពួកគេធ្វើការច្រើនកន្លែង ពង្រីកម៉ោងធ្វើការ និងចូលរួមក្នុងទម្រង់ផ្សេងៗនៃកម្លាំងពលកម្មក្រៅផ្លូវការ ដើម្បីបង្កើតមូលនិធិចាំបាច់ ។ ការលះបង់ គឺអាចយល់បាន ដោយឪពុកម្តាយជាច្រើ នបានបោះបង់ចោលនូវវត្ថុប្រណីតផ្ទាល់ខ្លួន ការថែទាំសុខភាព និងសូម្បីតែអាហារដើម្បីបែងចែកធនធានសម្រាប់ការសិក្សារបស់កូនៗពួកគេ ។ ការស្វែងរកឱកាសសិក្សាដោយមិនឈប់ឈរនេះសម្រាប់កូនៗរបស់ពួកគេ បញ្ជាក់ពីតម្លៃដ៏ជ្រាលជ្រៅដែលពួកគេដាក់លើការអប់រំ។
សម្រាប់អ្នកដែលមានលទ្ធភាព ពួកគេចេះតែបន្តការខំប្រឹងប្រែងដើម្បីផ្តល់កូនៗរបស់ពួកគេ ប៉ុន្តែវា គឺជាឧបសគ្គ ដ៏សំខាន់សម្រាប់ពលរដ្ឋខ្លះ ដែលបង្កើតឲ្យមានវិសមភាពផ្នែកអប់រំ ។ ឪពុកម្តាយដែលមិនមានលទ្ធភាព ប្រឈមមុខនឹងបញ្ហាបន្ថែមក្នុងការផ្តល់ឱ្យកូនរបស់ពួកគេនូវឧបករណ៍ដែលត្រូវការ ដើម្បីប្រកួតប្រជែងនៅក្នុងពិភពឌីជីថលដែលកាន់តែខ្លាំងឡើង ហើយរារាំងដល់ការរីកចម្រើនផ្នែកអប់រំរបស់កុមារជាច្រើននៅតាមជនបទ និងអ្នកដែលមិនមានលទ្ធភាព ។
បន្ថែមពីលើបញ្ហាប្រឈមផ្នែកសេដ្ឋកិច្ច និងឌីជីថល ឪពុកម្តាយកម្ពុជាប្រឈមនឹងសម្ពាធសង្គមក្នុងការផ្តល់នូវសម្ភារៈសម្រាប់កូនរបស់ពួកគេ ។ ឥទ្ធិពលនៃប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយ និងការប្រៀបធៀបមិត្តភក្តិអាចនាំឱ្យកុមារប្រាថ្នាចង់បានរបស់លើសពីលទ្ធភាពហិរញ្ញវត្ថុរបស់ឪពុកម្តាយ ។ សម្ពាធ ដើម្បីអនុលោមតាមស្តង់ដារសម្ភារៈនិយមអាចធ្វើឲ្យហិរញ្ញវត្ថុគ្រួសារកាន់តែតានតឹង និងបង្កើតភាពតានតឹងបន្ថែមសម្រាប់ឪពុកម្តាយដែលកំពុងជួបការលំបាកផ្នែកសេដ្ឋកិច្ចរួចហើយ ។
សរុបមកវិញរាល់ការប្តេជ្ញាចិត្ត ឪពុកម្តាយនៅកម្ពុជាក្នុងការជួយដល់ការសិក្សារបស់កូនក្នុងយុគសម័យឌីជីថល គឺជាការលះបង់ដ៏ជ្រាលជ្រៅមួយ ។ ទោះបីជាប្រឈមមុខនឹងបញ្ហាសេដ្ឋកិច្ចដ៏លំបាកលំបិននៅលើថ្នាលនៃការអប់រំនៅក្នុងយុគសម័យឌីជីថល និងការតស៊ូជាមួយសម្ពាធសង្គមដ៏ធ្ងន់ធ្ងរក៏ឪពុកម្តាយទាំងនេះនៅតែប្រកាន់ខ្ជាប់ក្នុងការប្តេជ្ញាចិត្តរបស់ពួកគេក្នុងការផ្តល់នូវអនាគតដ៏ល្អប្រសើរសម្រាប់កូនរបស់ពួកគេ។
ភាពធន់ និងការប្តេជ្ញាចិត្តមិននឿយណាយរបស់ពួកគេ គឺជាសក្ខីភាពមួយចំពោះអំណាចដែលស្ថិតស្ថេរនៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ឪពុកម្តាយ និងសេចក្តីប្រាថ្នាជាសកលសម្រាប់ថ្ងៃស្អែកដ៏ភ្លឺស្វាង ។ នៅពេលដែលប្រទេសកម្ពុជាបន្តអភិវឌ្ឍ និងធ្វើទំនើបកម្មវាជាការចាំបាច់ដែលអ្នកបង្កើតគោលនយោបាយ អ្នកអប់រំ និងសង្គមទាំងមូលទទួលស្គាល់ និងគាំទ្រដល់កិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងដ៏អស្ចារ្យរបស់ឪពុកម្តាយទាំងនេះ ដោយធានាថាកុមារគ្រប់រូបមានឱកាសជោគជ័យក្នុងយុគសម័យឌីជីថលគ្រប់ៗគ្នានៅពេលអនាគត ៕
ចែករំលែកព័តមាននេះ