អាណិតខ្លាំងណាស់ ! ២នាក់ម្តាយកូនស្ទើររកអង្ករច្រកឆ្នាំងមិនបាន
ខេត្តកំពង់ចាម ៖ ទោះបីជាស្ថិតនៅក្នុងវ័យ៣០ឆ្នាំទៅហើយក្តី សូម្បីតែអក្សរក៏មិនចេះនឹងគេផងដោយសារតែកត្តាជីវភាពក្រីក្រពេក ទើបមិនបានចូលសាលារៀននឹងគេ …
ខេត្តកំពង់ចាម ៖ ទោះបីជាស្ថិតនៅក្នុងវ័យ៣០ឆ្នាំទៅហើយក្តី សូម្បីតែអក្សរក៏មិនចេះនឹងគេផងដោយសារតែកត្តាជីវភាពក្រីក្រពេក ទើបមិនបានចូលសាលារៀននឹងគេ ។ គ្រួសារស្ត្រីមេម៉ាយម្តាយ និងកូននេះគឺនៅភូមិចុងថ្នល់ទី២ សង្កាត់បឹងកុក ក្រុងកំពង់ចាម ហើយប្រកបររបរដើរកោសខ្យល់ឲ្យគេ ។
នៅព្រឹកថ្ងៃទី០១ ខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ២០១៧ ឈ្មោះ ណុប ផល្លី បានរៀបរាប់ឲ្យដឹងថា ក្នុងពេលដែលនៅជាកុមារភាពក៏គិតថាទៅរៀននឹងគេដែរ តែដោយសារជីវភាពក្រីក្រពេកបានធ្វើឲ្យនាងមិនមានលទ្ធភាពទៅរៀនសាលាបឋមសិក្សាបាន ។ លុះពេលដែលដឹងក្តីធំបន្តិច ក៏បានដើរបេះត្រកួនដែលបានដាំនៅក្រោយផ្ទះជាមួយម្តាយចងជាបាច់ៗរួចជិះរទេះសេះយកទៅលក់នៅផ្សារជ្រោយថ្ម បន្ទាប់ពីផ្សារត្រូវបានផ្លាស់ប្តូរមកផ្សារបឹងកុកបច្ចុប្បន្ន គឺត្រូវបេះយកមកបោះឲ្យគេ១០បាច់បានតម្លៃ២ពាន់រៀល សរុបទៅបានលុយប្រហែល១ម៉ឺនរៀលដែរក្នុងមួយថ្ងៃ ។
នាង ណុប ផល្លី បានប្រាប់បន្តថា ត្រកួនដែលដាំនៅក្រោយផ្ទះរាល់ថ្ងៃនៅខ្លីៗមិនទាន់បេះបានទេ ទាល់តែដុះរាងវែងបន្តិច ទើបបេះបាន ដីផ្ទះ និងដីដាំត្រកួន មិនមែនជាដីកម្មសិទ្ធិផ្ទាល់ខ្លួនទេ គឺដីដែលអ្នកភូមិគេឲ្យធ្វើផ្ទះនៅជាបណ្តោះអាសន្នតែប៉ុណ្ណោះ ។ លុះពេលដែលបន្លែបេះមិនបាន ក៏ត្រូវទៅស៊ីឈ្មួលចាប់នំបញ្ជុកឲ្យគេនៅជិតមាត់ទន្លេមេគង្គបានកម្រៃក្នុង១ថ្ងៃ១ម៉ឺនរៀល ចំណែកម្តាយឈ្មោះ ហាយ ណុប អាយុ៦៩ឆ្នាំ មិនបានទៅណាទេ គាត់ថ្លង់ស្តាប់មិនឮទេ ។ មានពេលខ្លះអ្នកភូមិមកហៅឲ្យទៅកោសខ្យល់ឲ្យគេម្តងៗបាន៥ពាន់រៀលគ្រាន់នឹងទិញអង្ករដាំបាយហូបទាំងលំបាកបំផុត សូម្បីតែផ្ទះតូចចង្អៀត ហើយជញ្ជាំងធ្លុះធ្លាយក៏មិនមានលទ្ធភាពរកលុយដើម្បីជួសជុលដែរ ។
នាង ផល្លី និយាយបណ្តើរតូចចិត្តខ្លួនឯងស្ទើរតែស្រក់ទឹកភ្នែកថា ខ្លួនក្រហើយសូម្បីតែអក្សរក៏មិនចេះទៀត ធ្វើម៉េចបើម្តាយក្រីក្ររកអង្ករច្រកឆ្នាំងស្ទើរមិនបានផង មានតែប្រឹងរស់តាមដំណើរជីវិតទៅចុះ ។ យូរៗអាជ្ញាធរហៅឲ្យទៅទទួលអំណោយម្តងកាលដែរ ។
ស្ត្រីចំណាស់ម្នាក់ឈ្មោះ ខៀវ ស៊ាប អាយុ៦៩ឆ្នាំ នៅភូមិចុងថ្នល់ទី១ សង្កាត់បឹងកុក បានរម្លឹកថា ក្រោយពីឆ្នាំ១៩៧៩គាត់បានឃើញយាយ ណុយ ជាស្ត្រីមេម៉ាយទីទ័លក្រជាងគេបំផុតនៅក្នុងភូមិ ។ កាលណោះគាត់ដើរកោសខ្យល់ឲ្យគេតាមភូមិ គឺមានកូនស្រីតូចម្នាក់បានដើរតាមពីខាងក្រោយ គឺកោសម្តងបានអង្ក១កំប៉ុង២កំប៉ុងដើម្បីយកទៅដាំបាយហូប ។ លុះមកដល់រាល់ថ្ងៃនេះនៅតែដើរកោសខ្យល់ឲ្យគេដដែល ខ្លះគេឲ្យ២ពាន់រៀល ខ្លះឲ្យ៣ពាន់រៀល ដែលពេលនេះពួកគាត់កំពុងតែរស់នៅក្នុងផ្ទះតូចមួយដំបូលប្រក់ស័ង្កសីធ្លុះធ្លាយ ឯជញ្ជាំងវិញ ក៏រខេករខាក មើលទៅពិតជាគួរឲ្យអាណិតខ្លាំងណាស់ ៕
ចែករំលែកព័តមាននេះ