អាចារ្យគឺជាអ្នកអប់រំទូន្មានដល់មនុស្សទូទៅក្នុងផ្លូវចរិយាធម៌គឺការប្រព្រឹត្តព្រហ្មចរិយធម៌ដ៏ប្រសើរ និងជាអ្នកមើលការខុសត្រូវជ្រៅរាក់លើវត្តអារាមផង ដូច្នេះអាចារ្យគួរណាស់ជាអ្នកមានចំណេះដឹងខ្ពស់ជាងពុទ្ធបរិស័ទ ពិសេសត្រូវតម្កល់ខ្លួនចំពោះគុណធម៌៧ប្រការនេះឱ្យបាន ។
១-បិយោ ជាមនុស្សគួរឱ្យស្រឡាញ់ក្នុងឋានៈ ដែលគេសប្បាយនឹងចូលជិតដើម្បីជជែក ពិភាក្សាសាកសួរ ដោយមិនមានការភ័យខ្លាច ។
២-គរុ ជាមនុស្សល្អគួរឱ្យគោរពដល់ឋានៈ គួរជាទីនាំឱ្យកក់ក្ដៅក្នុងចិត្ត និងយកជាទីពឹងបាន ។
៣-ភាវនិយោ ជាមនុស្សដែលមានការព្យាយាមក្នុងការអភិវឌ្ឍខ្លួនឱ្យកាន់តែប្រសើរឡើងទាំងខាងចំណេះដឹង ការប្រព្រឹត្ត និងផ្លូវចិត្ត ។
៤.វត្ថាច: ចេះនិយាយឱ្យកើតប្រយោជន៍ដល់អ្នកស្ដាប់ ឬអ្នកដែលទទួលការអប់រំ ដឹងពេលមិនគួរនិយាយ និងដឹងថាពេលណាគួរនិយាយអ្វី និយាយយ៉ាងណា ។
៥.វចនក្ខាមា: ពូកែអត់ធន់ចំពោះពាក្យសម្ដី ពូកែស្ដាប់ គឺរីករាយក្នុងពេលសាកសួរ ក្នុងការរិះគន់ ក្នុងការណែនាំដោយមិនធុញទ្រាន់ និងមិនខឹងសម្បារចំពោះអ្នកសាកសួរ ។
៦.គម្ពីរញ្ច កថំ កតា អាចថ្លែងប្រាប់ និងពន្យល់ប្រាប់ពីរឿងមានជម្រៅបាន អាចអធិប្បាយរឿងដែលលំបាកដែលជំពាក់ជំពិនក្នុងហេតុនានា និងអាចពន្យល់ឱ្យដឹងពីរឿងនោះៗ ឱ្យកាន់តែជ្រៅជាងហ្នឹងបានទៀត ។
៧.នោ ចដ្ឋានេ និយោជយេ មិនអូសទាញឱ្យទៅក្នុងផ្លូវខុស និងមិនណែនាំឱ្យទៅរកការប្រព្រឹត្តផ្ដេសផ្ដាស ។
ធម៌ទាំង៧ប្រការនេះគឺជាគុណសម្បត្តិទូទៅរបស់អាចារ្យអ្នកដឹកនាំវត្តទាំងឡាយដែលចាំបាច់ត្រូវធ្វើការសិក្សាត្រិះរិះពិចារណា ព្រមទាំងអនុវត្តឱ្យបានពីបង្គួរឡើងទៅ ទើបសមគួរដល់តួនាទីរបស់ខ្លួន ៕ សាន សារិន
ចែករំលែកព័តមាននេះ