ADផ្ទាំងផ្សព្វផ្សាយពាណិជ្ជកម្ម

Picture

ទំនៀម​ជន​ជ​ាតិ​ខ្មែរ​វេច​នំអន្សម​រដូវ​បុណ្យ​ភ្ជុំបិណ្ឌ

3 ឆ្នាំ មុន
  • ភ្នំពេញ

រាជធានី​ភ្នំពេញ ៖​ជា​ទូទៅ​នៅ​ក្នុង​ឱកាស​បុណ្យ​ភ្ជុំបិណ្ឌ ជនជាតិ​ខ្មែរ​យើង​តែងតែ​វេច​អន្សម​តាម​ផ្ទះ រៀង​ៗ​ខ្លួន ក្នុង​ន័យ​សម្រាប់​ហូប​លក្ខណៈ​គ្រួសារ​ផង និង​យក​ទៅ​ប្រគេន​ព្រះសង្ឃ​ផង ។ ការ​វេច​នំអន្សម​នេះ​ជា​ប្រពៃណី​ទំនៀមទម្លាប់​តាំងពី​បុរាណកាល​មក ។ បច្ចុប្បន្ន​ការ​វេច​អន្សម​តាម​ផ្ទះ​នា​រដូវ​បុណ្យ​ភ្ជុំបិណ្ឌ​ហាក់​ធ្លាក់​ចុះ​ខ្លាំង​ដោយសារ​ឈរ​លើ​មូលហេតុ​មួយ​ចំនួន…

រាជធានី​ភ្នំពេញ ៖​ជា​ទូទៅ​នៅ​ក្នុង​ឱកាស​បុណ្យ​ភ្ជុំបិណ្ឌ ជនជាតិ​ខ្មែរ​យើង​តែងតែ​វេច​អន្សម​តាម​ផ្ទះ រៀង​ៗ​ខ្លួន ក្នុង​ន័យ​សម្រាប់​ហូប​លក្ខណៈ​គ្រួសារ​ផង និង​យក​ទៅ​ប្រគេន​ព្រះសង្ឃ​ផង ។ ការ​វេច​នំអន្សម​នេះ​ជា​ប្រពៃណី​ទំនៀមទម្លាប់​តាំងពី​បុរាណកាល​មក ។ បច្ចុប្បន្ន​ការ​វេច​អន្សម​តាម​ផ្ទះ​នា​រដូវ​បុណ្យ​ភ្ជុំបិណ្ឌ​ហាក់​ធ្លាក់​ចុះ​ខ្លាំង​ដោយសារ​ឈរ​លើ​មូលហេតុ​មួយ​ចំនួន ភាគច្រើន​គេ​និយម​ទិញ​ពី​ទីផ្សារ និង​បញ្ជា​ទិញ​ពី​អ្នក​វេច​លក់ ជា​ជាង​ការ​វេច​ខ្លួនឯង​ដែល​លំបាក ។

ស្ត្រី​វ័យ​ចំណាស់​ឈ្មោះ​សុ​ខន រស់នៅ​ស្រុក​កៀនស្វាយ ខេត្តកណ្តាល​បាន​រៀបរាប់​កាលពី​ពេល ថ្មី​ៗ​កន្លង​មក​ថា ជា​ទូទៅ​នៅ​ក្នុង​ឱកាស​បុណ្យ​ភ្ជុំបិណ្ឌ គាត់​រួម​ជាមួយ​បងប្អូន កូនក្មួយ​បាន​នាំ​គ្នា​ក្រោក​ពី​ព្រលឹម ស្រាង​ៗ ដើម្បី​នាំ​គ្នា​វេច​នំ ដូច​ជា​នំអន្សមជ្រូក អន្សមចេក និង​នំគម ដើម្បី​ទុក​ហូប​ជា​លក្ខណៈ​គ្រួសារ និង​សម្រាប់​យក​ទៅ​ប្រគេន​ព្រះសង្ឃ ។ ជា​ធម្មតា​គាត់​វេច​នំអន្សម​តែ​រដូវ​បុណ្យ​ភ្ជុំ​ប៉ុណ្ណោះ ព្រោះ​នេះ​ជា​ប្រពៃណី និង​ទំនៀមទម្លាប់​តាំងពី​ម្តា​យមក និង​ដូនតា​ខ្មែរ​យើង​ផង​ដែរ ។ រហូត​មក​ទល់​បច្ចុប្បន្ន​នេះ​គាត់​នៅ​តែ​បន្ត​ទម្លាប់​នេះ និង​បង្រៀន​កូនក្មួយ​ជំនាន់​ក្រោយ​បាន​យល់​ដឹងផង ។

អ្នកស្រី​សុ​ខន ថ្លែង​ថា​«​អន្សម​ដែល​វេច​រាល់​ឆ្នាំ​នេះ​គឺ​ភាគច្រើន​គឺ​អន្សមជ្រូក ព្រោះ​អន្សមជ្រូក​បងប្អូន​កូនក្មួយ​របស់ខ្ញុំ​ចូល​ចិត្ត​ហូប ហើយ​ណាមួយ​នំអន្សមជ្រូក​នេះ​យើង​អាច​ឆ្អើរ​ទុក​ហូប​បាន​យូរ ជា​ពិសេស​បងប្អូន​របស់ខ្ញុំ​ចូល​ចិត្ត​ហូប​អន្សម​នេះ​ជាមួយ​អន្លក់​ទឹកត្រី​ផ្អែម​» ។

ចំ​ណែ​ក​អ្នកស្រី​ញ៉ែ​ម សំអាត រស់នៅ​សង្កាត់​ពងទឹក ខណ្ឌដង្កោ រាជធានី​ភ្នំពេញ​ឲ្យ​ដឹង​ថា ជា​ធម្មតា​អ្នកស្រី​វេច​នំអន្សម​ស្ទើរ​រៀងរាល់ថ្ងៃ មិន​ថា​ថ្ងៃ​បុណ្យ​ទាន​នោះ​ទេ ព្រោះ​ការ​វេច​អន្សម​លក់​នេះ​ក៏​ជា​ផ្នែក​មួយ​សម្រាប់​រក​ប្រាក់​ផ្គត់ផ្គង់​គ្រួសារ​របស់​អ្នកស្រី​មួយ​ចំណែក​ផង​ដែរ ។ អ្នកស្រី​មាន​ម៉ូយ​ដែល​បញ្ជា​ទិញ​ជា​បន្តបន្ទាប់ ព្រោះ​ម៉ូយ​ភាគច្រើន​ទិញ​សម្រាប់​ពិធី ផ្សេង​ៗ​ដូច​ជា​បុណ្យ មង្គលការ និង​ពិធី​មួយ​ចំនួន​ទៀត​ដែល​មាន​តម្រូវការ​នំអន្សម​នេះ ។

បើ​តាម​អ្នកស្រី​ញ៉ែ​ម សំអាត បើ​ទោះបីជា​ជា​អ្នកស្រី​បាន​វេច​នំអន្សម​ជា​រៀងរាល់ថ្ងៃ​មែន ប៉ុន្តែ​សម្រាប់​រដូវ​បុណ្យ​ទាន ជា​ពិសេស​បុណ្យ​ភ្ជុំបិណ្ឌ គឺ​អ្នកស្រី​ត្រូវ​គេ​បញ្ជា​ទិញ​ច្រើន​ជាង​ថ្ងៃ​ធម្មតា ព្រោះ​ម៉ូយ​ភាគច្រើន​ក៏​មាន​តម្រូវការ​ច្រើន​ផង​ដែរ ។ ជា​ទូទៅ​ថ្ងៃ​ធម្មតា​អ្នកស្រី​វេច​នំអន្សម​តាម​ការ​បញ្ជា​ទិញ​ចាប់ពី​៥០​ទៅ​១០០​នំ ប៉ុន្តែ​សម្រាប់​បុណ្យ​ភ្ជុំបិណ្ឌ​គឺ​អ្នកស្រី​បាន​ទទួល​ការ​បញ្ជា​ទិញ​ច្រើន​រហូត​រាប់រយ​នំ​ឯណោះ ខណៈ​ពេល​ដែល​នំអន្សម​របស់​អ្នកស្រី​ក៏​បាន​ទទួល​ការ​លើក​សរសើរ​ពី​អតិថិជន​ថា​មាន​រសជាតិ​ឆ្ងាញ់​ផង​ដែរ ។

អ្នកស្រី​ញ៉ែ​ម សំអាត ចេះ​វេច​នំអន្សម​នេះ​តាម​ម្តាយ​របស់​អ្នកស្រី ដែល​មាន​ជំនាញ​វេច​នំអន្សម​នេះ ត​ៗ​គ្នា​មក ដែល​ជា​ប្រពៃណី​របស់​ខ្មែរ​តាំងពី​យូរលង់​ណាស់​មក​ហើយ​ដែរ ។

បើ​យោង​តាម​ឯកសារ​ដែល​បាន​ចងក្រង​ដោយ​អ្នកស្រី​កែវ ច័ន្ទ​បូ​រណ៍ ឲ្យ​ដឹង​ថា នៅ​ជំនាន់​ដើម​ខ្មែរ​យើង​មាន​បែងចែក​ការ​វេច​នំអន្សម​ជា​ពីរ​បែប ហៅ​ថា អន្សម​ញី និង អន្សម​ឈ្មោល ។ គេ​វេច​នំអន្សម​ញី ដោយ​ការ​ខ្ចប់​អង្ករដំណើប​ជាមួយ​ចេកទុំ ធ្វើ​ជា​ស្នូល មូរ​រុំ ហើយ​បត់ស្លឹក​ចេក​នៅ​ក្បាល​នំអន្សម​ទាំង​សងខាង​តែ​មួយ​ផ្នត់ រួច​ដាក់​ផ្អោប​ផ្គួប​ពីរ​នំ ចង​មូរ​ភ្ជាប់​គ្នា​ឲ្យ​ជាប់​ល្អ ទើប​យក​ទៅ​ដាក់​ស្ងោរ​ក្នុង​ថ្លាង​(​ឆ្នាំង​ធំ​មាន​មាត់ធំ​) ។

ចំណែក​ការ​វេច​នំអន្សម​ឈ្មោល​វិញ មាន​ដាក់​សណ្តែកបាយ និង​សាច់​ជ្រូក​ប្រឡាក់​ប្រៃ ដាក់​ជា​ស្នូល មូរ​រុំ​នឹង​ស្លឹកចេក​យ៉ាង​ក្រាស់ ធំ​ៗ​ជាង​នំអន្សម​ញី រួច​ហើយ​គេ​បត់ស្លឹក​ចេក​នៅ​ក្បាល​នំអន្សម​ទាំង​សងខាង ក្បាល​នំ​ម្ខាង​មាន​ពីរ​ផ្នត់ រួច​ហើយ​រុំខ្សែ​ព្រាល​ចង​ឲ្យ​ណែន​តឹង ទោល​តែឯង មិន​មាន​ផ្គួប​ជាមួយ​អន្សម​ណា​ទេ ។ ដោយសារ​ការ​វេច​នំអន្សម​ឈ្មោល​ញី បែប​ខុស​គ្នា​នេះ​ហើយ ទើប​អាច​ឲ្យ​គេ​ចំណាំ​នំអន្សម​បាន យ៉ាង​ងាយ​ថា មួយ​ណា​ញី មួយ​ណា​ឈ្មោល ក្នុង​លក្ខណៈ​ជា​ភេទ​ខុស​គ្នា​តាម​រូបរាង គឺ​អន្សម​ញី មាន​រសផ្អែម មាន​ស្នូល​ចេកទុំ និង​គ្រាប់សណ្តែក​ស្ងោរ ហើយ​មាន​រាង​តូច​ខ្លី សំប៉ែត ដោយសារ​ការ​ច្របាច់​ផ្គួប ចង​អន្សម​ពីរ​ផ្អោប​ចូល​គ្នា​តែ​មួយ ។

ចំណែក​អន្សម​ឈ្មោល តែង​មាន​រសជាតិ​ប្រៃ មាន​ស្នូល​សណ្តែកបាយ និង​សាច់​ជ្រូក មាន​រាង​មូល​ធំ ហើយ​វែង ជួនកាល​មាន​ទម្ងន់ ដល់​ទៅ​៥ ឬ​៦​គីឡូក្រាម ។

នៅ​សម័យ​ដើម អ្នកស្រុក​ដែល​នៅ​តំបន់​មាត់​ស្ទឹង ឬ​អូរ ធំ​ៗ គេ​ច្រើន​ធ្វើ​នំអន្សម ដាក់​តែ​អង្ករ​ដំណើប និង​អំបិល ឡ​ម​ៗ មិន​ដាក់​ស្នូល ដាក់​ខ្ទិះដូង ឬ​ស្ករ​ទេ ព្រោះ​គេ​ចង់​ទុក​ឲ្យ​បាន​យូរ​រាប់​ខែ មិន​ឲ្យ​ផ្អូម ជា​ពិសេស​នំអន្សម​ឈ្មោល ។ គេ​ច្រើន​វេច​អន្សម​នេះ​ចង​ជា​ចង្កោម ស្ងោរ​ឲ្យ​ឆ្អិន ពេល​ណា បរិភោគ​មិន​អស់ គេ​អាច​ចងខ្សែ បោះ​អន្សម​ទម្លាក់​ទៅ​បាត​ស្ទឹង ឬ​បាត​អូរ​ជ្រៅ ដែល​មាន​ទឹក​ត្រជាក់ នោះ​អន្សម​អាច​រក្សា​រសជាតិ​យូរ មិន​ងាយ​ផ្អូម ។

នៅ​ពេល​ណាមួយ ដែល​គេ​នឹកភ្នក​ចង់​បរិភោគ អ្នកស្រុក​នឹង​ទៅ​ស្រាវ​យក​អន្សម​មួយ​កាត់​យក​មក​ស្ងោរ ហើយ​ឆី​ដូច​នំអន្សម​ធម្មតា វេច ថ្មី​ៗ​ដែរ ។ ជា​ពិសេស​ទៅ​ទៀត​អ្នកស្រុក​ខ្មែរ​យើង ច្រើន​ធ្វើ​នំអន្សម​របៀប​នេះ នៅ​ក្នុង​យុគ​ដែល​ប្រទេស​ជាតិ មាន​សង្គ្រាម​ទុរភិក្ស មាន​ខ្មាំង ឬ​ចោរប្លន់​ច្រើន ពិបាក​រត់លូន គេច​ចំបាំង និង​ពិបាក ចេញចូល​ដាំ​អាហារ លៀង​គំលាន ។ គេ​ច្រើន​ធ្វើ​ដើម្បី​ទុក​ជួយ​ផ្គត់ផ្គង់ ទាហាន​ដែល​នៅ​ក្នុង​សមរភូមិ​ចំបាំង ដោយ​ភាព​ប្រញាប់​អាសន្ន ព្រោះ​ពុំ​មាន​ពេល​ដណ្តាំ​ចំអិន​អាហារ ៕

អត្ថបទសរសេរ ដោយ

កែសម្រួលដោយ