ខេត្តកំពង់ធំ ៖ អាជីវកម្មទីសត្តឃាតសត្វឆ្កែ និងការជួញដូរសាច់ឆ្កែត្រូវបានហាមប្រាមនៅខេត្តសៀមរាប ដែលបម្រាមមួយនេះទទួលបានការសាទរពីមហាជនអ្នកស្រលាញ់សត្វចិញ្ចឹម និងក្រុមអង្គការលើកស្ទួយសិទ្ធរបស់សត្វ ហើយវាក៏បានជម្រុញទឹកចិត្តឲ្យគ្រួសារមួយនៅខេត្តកំពង់ធំធ្វើការផ្លាស់ប្តូរជាវិជ្ជមានមួយមិនធ្លាប់មានពីការកាប់សម្លាប់សត្វឆ្កែយកសាច់ធ្វើអាជីវកម្មមកធ្វើជាអ្នកលក់គ្រឿងទេសរកប្រាក់ចំណូលសម្រាប់សេដ្ឋកិច្ចគ្រួសារវិញ ។
កាលពីថ្ងៃទី ៥ សីហា កន្លងទៅអង្គការសុខុមាលភាពសត្វសកល ឈ្មោះ FOUR PAWS បានបិទទីកន្លែងសម្លាប់សត្វឆ្កែមួយនៅស្រុកសន្ទុក ខេត្តកំពង់ធំ និងបានជួយសង្គ្រោះសត្វឆ្កែសរុប១៥ក្បាល ដែលនេះត្រូវបានចាត់ទុកជាជោគជ័យថ្មីមួយទៀត បន្ទាប់ពីអង្គការមួយនេះបានបិទកន្លែងផ្គត់ផ្គង់សាច់សត្វឆ្កែដ៏ធំមួយ កាលពីចុងឆ្នាំ២០១៩ ។
ជុំវិញការជួយសង្គ្រោះជីវិតសុនខ (ឆ្កែ) និងការបិទទីតាំងទីសត្តឃាតសត្វឆ្កែនៅស្រុកសន្ទុកខេត្តកំពង់ធំនេះផងដែរ បើតាមការឲ្យដឹងពី Four Paws គឺមានករណីជោគជ័យមួយពាក់ព័ន្ធនឹងគ្រួសារចំនួន២ បានបោះបង់ចោលអាជីវកម្មពិឃាតសត្វឆ្កែ និងសម្រេចចិត្តងាកទៅចាប់យកអាជីពជាអ្នកប្រកបមុខរបរធម្មតាវិញ ក្រោយត្រូវបានអង្គការជួយសំរបសំរួលក្នុងការបើកអាជីកម្មលក់ដូរវិញ ។
នៅថ្ងៃទី៧ ខែសីហា ឆ្នាំ២០២០ អ្នកស្រី ផារី ដែលជាប្រធានផ្នែកគំរោងនៅអង្គការ Four Paws បានឱ្យដឹងថា «នេះជាករណីគ្រួសារទី២ ដែលយើងបានជួយ ដើម្បីបញ្ឈប់ក្នុងការប្រកបមុខរបរសម្លាប់សត្វឆ្កែនេះ ដោយគ្រួសារគាត់មិនចង់ធ្វើទេ តែគ្មានជំរើស ។ ពួកគាត់ត្រូវសម្លាប់សត្វឆ្កែ ៤ទៅ៥ក្បាល ក្នុងមួយថ្ងៃ ហើយយកសាច់ទៅលក់តាមតូប ឬកន្លែងលក់សាច់ជាដើម នៅក្នុងស្រុកភូមិនានា ដូចជានៅក្នុងស្រុកចំការលើជាដើម ។ ពួកគាត់ដឹកសាច់ឆ្កែជារៀងរាល់ថ្ងៃ ដោយចំងាយផ្លូវពីផ្ទះរបស់គាត់ប្រហែលជា ៤០ ទៅ ៥០ គីឡូរម៉ែត្រ ឯនោះ»។ អ្នកស្រីបានបន្តថា ពួកគាត់បានទិញសត្វឆ្កែ ពីអ្នកដឹកលក់តាមម៉ូតូ និងខ្លះទៀតដឹកពីខេត្តសៀមរាបយកមកលក់ឱ្យគាត់ ។
សូមជំរាបជូនថា ករណីគ្រួសារទី១ ដែលអង្គការបានជួយ គឺគ្រួសារដែលរស់នៅក្នុងខេត្តតាកែវ ដោយពួកគាត់បានធ្វើអាជីវកម្មនេះ រយៈពេល ៥ទៅ៧ ឆ្នាំដូចគ្នា ហើយអង្គការបានជួយនៅក្នុងឆ្នាំ២០១៩។និងករណីទី២ ក្នុងខេត្តកំពង់ធំ ហើយក្នុងឆ្នាំ២០២០នេះ ដែលគាត់បានចាប់ផ្តើមអាជីពនេះតាំងពី ២០១៣មកម្ល៉េះ។
អ្នកស្រី ផារី បានបន្តថា «យើងបានសាកសួរពួកគាត់ ពួកគាត់មិនសប្បាយចិត្ត ក្នុងការធ្វើបែបនេះទេ។ ជាង ៧ឆ្នាំមកនេះ វាក៏បានធ្វើឱ្យពួកគាត់មិនសប្បាយចិត្តផងដែរ។ ពួកគាត់គិតយូរហើយរឿបោះបង់ចោលអាជីពនេះ ប៉ុន្តែគ្រាន់តែមិនទាន់ដឹងថា ត្រូវធ្វើអ្វីបន្ត ព្រោះថាពួកគាត់មិនមានជំនាញអ្វីថាត្រូវធ្វើ»។ អ្នកស្រី បន្ថែមដូចនេះថា «ខ្ញុំយល់ថា ប្រសិនជាពួកគាត់មានជំរើស ពួកគាត់នឹងមិនធ្វើទេ ហើយការធ្វើនេះទៀតសោធន៍ តាមតែខ្ញុំបានសួរនាំ គឺពួកគាត់បានចេះតែធ្វើតាមគេ ពួកគាត់មិនមានចំណេះជំនាញ ហើយឃើញគេធ្វើបានកម្រៃ ក៏ធ្វើតាមគេ។ ប៉ុន្តែដល់ទៅពួកគាត់ចូលប្រលូកក្នុងអាជីវកម្ម ឬអាជីពនេះ គឺវាបានខុសពីអ្វីដែល ពួកគាត់បានឃើញ។ វាបានធ្វើឱ្យពួកគាត់ហត់នឿយ ទាំងផ្លូវកាយ និងផ្លូវអារម្មណ៍ ធម្មតាសំលាប់គេ»។
អង្គការនឹងជួយខាងផ្នែក សាងសង់កន្លែងលក់និងសំភារៈសម្រាប់លក់ដូរ ដោយអង្គការមិនជួយទៅលើថវិការទេ។ អ្នកស្រី ផារី បានបន្តថា «យើងជួយគាត់ក្នុងការបើកអាជីវកម្មថ្មីនេះ ហើយយើងមិនបានផ្តល់លក្ខខណ្ខអ្វីខ្លាំងខ្លានោះទេ ដោយឱ្យពួកគាត់សន្យាថាឈប់ធ្វើអាជីវកម្មសំលាប់សត្វឆ្កែនេះជារៀងរហូត តែប៉ុណ្ណោះ» ៕
ចែករំលែកព័តមាននេះ