រាជធានីភ្នំពេញ ៖ នៅលើសង្វៀនប្រដាល់គេតែងកត់សម្គាល់ថា កីឡាករទាំងអស់មិនថាចាស់ក្មេងតែងតែធ្វើសកម្មភាពថ្វាយបង្គំគ្រូទៅតាមបែបបទផ្សេងគ្នាមុនពេលប្រដាល់។
ក្បាច់ថ្វាយបង្គំគ្រូទាំងនេះ តម្រូវឱ្យកីឡាករដែលមានឈ្មោះឡើងប្រកួតលើរេញធ្វើតាមមិនឱ្យខុសលំនាំដើមរបស់ដូនតានោះផង ។
តាមសៀវភៅក្បួនប្រដាល់ក្បាច់គុនបុរាណខ្មែរ ការថ្វាយបង្គំគ្រូនៅលើសង្វៀនគឺជារឿងសំខាន់ ។ បើទោះជាកីឡាករដែលមានឈ្មោះឡើងរេញ ជាកីឡាករល្បីឬមិនល្បីក៏ដោយដាច់ខាតត្រូវតែចេះក្បាច់ថ្វាយបង្គំគ្រូ១ក្បាច់ក្នុងចំណោម១៧ក្បាច់ទើបអាចឡើងប្រដាល់លើសង្វៀនបាន ។ ក្បាច់ថ្វាយបង្គំគ្រូនេះ ត្រូវបានគេចាត់ទុកថាជាក្បួនរំលឹកគុណគ្រូ តែមិនត្រូវបានអ្នកជំនាញណាម្នាក់បញ្ជាក់ថាក្បួនដែលបានកំណត់ឡើងនេះ មានឥទ្ធិពលលើផ្នែកផ្លូវក្នុងឬយ៉ាងណាទេ មានន័យថា អ្នកមិនបានថ្វាយបង្គំគ្រូនៅមុនការប្រកួត នឹងមិនមានរឿងអាក្រក់កើតឡើងដូចជាការខុសត្រណមនោះទេ។ទោះបីយ៉ាងណា ក្បាច់ថ្វាយបង្គំគ្រូទាំងនោះ គឺមានឥទ្ធិពលលើផ្នែកស្មារតី ជាពិសេសធ្វើឱ្យកីឡាករមានទំនុកចិត្តគ្រប់គ្រាន់មុនពេលចាប់ផ្ដើមប្រកួត ។
លោក នួន ភិរម្យ អតីតកីឡាករល្បីឈ្មោះ និងជាម្ចាស់ក្លិបនួន ភារម្យ គុនខ្មែរ បានអះអាងថា យោងតាមសៀវភៅក្បួនប្រដាល់ក្បាច់គុនបុរាណខ្មែរដែលសហព័ន្ធប្រដាល់ចែកឱ្យលោកក្បួនថ្វាយបង្គំគ្រូនៅក្នុងពិភពប្រដាល់មានទាំងអស់១៧ក្បាច់ ហើយក្បាច់ទាំងនោះមិនសុទ្ធតែត្រូវបានគេហាត់យកមកបង្ហាញនៅលើសង្វៀននោះទេ ទើបក្បាច់ថ្វាយបង្គំគ្រូខ្លះមានតែឈ្មោះប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែមិនមានអ្នកស្គាល់ ។ លោកថា ក្បាច់ថ្វាយបង្គំគ្រូទាំងនោះ មានការពេញនិយមជាងគេគឺក្បាច់ដែលងាយៗ ជាពិសេសមិនតម្រូវឱ្យកីឡាករប្រើបច្ចេកទេសច្រើនក្នុងការដើរបង្ហាញ ។ ក្បាច់ថ្វាយបង្គំគ្រូទាំង១៧នោះ លោកថាមានទម្រង់ និងអត្ថន័យដោយឡែកពីគ្នា ដោយទម្រង់ភាគច្រើនគឺយកតាមកាយវិការបស់សត្វនាគ សត្វគ្រុឌ និងកាយវិការរបស់តួអង្គសំខាន់ៗដែលមាននៅក្នុងរឿងរាមកេរ្តិ៍។ លោកមិនដឹងថា ក្បាច់ថ្វាយបង្គំគ្រូដែលត្រូវបានសហព័ន្ធប្រដាល់កំណត់យកចំនួន១៧នោះ កើតមានតាំងពីពេលណានោះទេ ប៉ុន្ដែយោងតាមការស្រាវជ្រាវ គឺប្រហែលជាកើតមានក្នុងសម័យកម្ពុជាមានជំនឿខ្លាំងលើព្រហ្មញ្ញសាសនាទើបក្បាច់ទាំងនេះភាគច្រើន យកតម្រាប់តាមអវតាទាំងនោះដែលជាតួអង្គសំខាន់ក្នុងសាសនាព្រាហ្ម ។ ក្បាច់ទាំង១៧នោះរួមមាន ក្បាច់ព្រះរាមផ្លែងសរ ក្បាច់ហនុមានចងស្ពានយកនាងសិតា ក្បាច់រាហូចាប់ច័ន្ទ ក្បាច់គុនទន្សាយប្រលែងព្រះច័ន្ទ ក្បាច់គ្រុឌឆក់នាគ ក្បាច់ព្រហ្មមុខ៤ ក្បាច់ក្រមុំចូលម្លប់(ក្រមុំតែងខ្លួន) ក្បាច់កសិករធ្វើស្រែ ក្បាច់នាគពាំកែវ ក្បាច់នាគលេងទឹក ក្បាច់ក្រុងរាពណ៍សម្ដែងឫទ្ធិ ក្បាច់ព្រះលក្ខណ៍ព័ទ្ធសីមា ក្បាច់រំលឹកគុនគ្រូ ក្បាច់ទូភីលេងស្នែង ក្បាច់ទូភីសម្ដែងឫទ្ធិ ក្បាច់ឥន្ទ្រីសម្ដែងឫទ្ធិ និងក្បាច់ហនុមានសម្ដែងឫទ្ធិ ។
ក្នុងចំណោមក្បាច់ថ្វាយបង្គំគ្រូទាំងនេះ ក្បាច់រំលឹកគុនគ្រូ ដែលគ្រាន់តែតម្រូវឱ្យកីឡាករដើរជារង្វង់លើរេញ មានកីឡាករនិយមចូលចិត្តយកមកប្រើជាងគេ ជាពិសេសកីឡាករថ្មីៗ ។ ប៉ុន្តែសម្រាប់កីឡាករល្បីចូលចិត្តជ្រើសរើសក្បាច់ព្រះរាមផ្លែងសរ និងក្បាច់នាគលេងទឹកច្រើនជាង ដើម្បីបង្ហាញឫទ្ធិនៅលើសង្វៀន ។
លោក នួន ភិរម្យ បញ្ជាក់ថា ការថ្វាយបង្គំគ្រូនេះ គ្រាន់តែជាសិល្បៈមួយសម្រាប់ការប្រដាល់ប៉ុណ្ណោះ មិនមានបង្កប់បារមីណាមួយនៅពីក្រោយនោះទេ ។ តាំងពីលោកនៅប្រដាល់លោកមិនដែលចាប់អារម្មណ៍ថា ការមិនថ្វាយបង្គំគ្រូមុនប្រដាល់ធ្វើឱ្យកីឡាករមានរឿងមិនល្អដូចជាឈឺញ័រញាក់ខុសត្រណមណាមួយនោះទេ ។ លោកថា ការថ្វាយបង្គំគ្រូវាគ្រាន់តែបង្ហាញពីអំណាចសាមីខ្លួនក្នុងពេលឡើងរេញបង្អួតគូប្រកួតច្រើនជាង ។ ប៉ុន្តែលោកក៏ទទួលស្គាល់ថា ការថ្វាយបង្គំគ្រូក៏ជួយឱ្យកីឡាករបានបន្សាំខ្លួនលើរេញ និងជួយឱ្យកីឡាករមានជំហរបានល្អមុនការប្រកួតចាប់ផ្ដើមដែរ ដោយសារការថ្វាយបង្គំគ្រូបានផ្ដល់ពេលវេលាឱ្យកីឡាករបានតាំងស្មារតី ហើយងាយនឹងពង្រឹងជំហរសម្រាប់ការប្រកួត ។
លោក មាស សុខគ្រី គ្រូប្រដាល់ល្បីឈ្មោះមួយរូបបានអះអាងថា នាពេលបច្ចុប្បន្នសហព័ន្ធប្រដាល់គុនខ្មែរបានកំណត់ឱ្យក្លិបប្រដាល់ទាំងអស់ត្រូវតែបង្ហាត់សិស្សឱ្យចេះថ្វាយបង្គំគ្រូឱ្យបានគ្រប់ក្បាច់ ដោយមិនអាចជ្រើសយកតែក្បាច់ងាយស្រួលបណ្ដាលឱ្យក្បាច់ថ្វាយបង្គំគ្រូមួយចំនួនត្រូវបាត់បង់នោះទេ ។ លោកថា ក្បាច់ថ្វាយបង្គំគ្រូសុទ្ធតែមានតម្លៃ និងមានអត្ថន័យដែលបង្ហាញពីភាពអស្ចារ្យនៃក្បាច់គុនបុរាណខ្មែរ ទើបលោកយល់ថា ការអភិរក្សក្បាច់ ទាំងនេះនៅក្នុងពិភពប្រដាល់គុនខ្មែរគឺជារឿងសំខាន់ ។ លោកទទូចឱ្យម្ចាស់ក្លិបប្រដាល់ទាំង អស់បង្កើនការបង្ហាត់បង្ហាញដល់សិស្សឱ្យចេះថ្វាយបង្គំគ្រូឱ្យបានច្រើនក្បាច់ ជាពិសេសក្បាច់ដែលមិនសូវមានកីឡាករចង់ហ្វឹកហាត់ ។ លោកថា កីឡាករដែលចេះថ្វាយបង្គំគ្រូបានល្អ និងជាក្បាច់ដែលមិនសូវមានអ្នកចង់រៀន ក៏ទទួលបានការកោតសរសើរក្នុងក្រសែភ្នែកមហាជនផងដែរ ។ ជាក់ស្ដែង កីឡាករ អ៊ុំ ចំរើន ដែលថ្វាយ បង្គំគ្រូតាមក្បាច់ក្រមុំចូលម្លប់ដែលប្លែកពីគេគឺឱ្យតែឡើងរេញលើកណាក៏មានអ្នកគាំទ្រចាប់អារម្មណ៍ផងដែរ ៕
ចែករំលែកព័តមាននេះ