ច្បាស់ណាស់ព្រះពុទ្ធជាម្ចាស់នៃយើងព្រះអង្គបានលើកយកទ្រឹស្តីកម្មផលជាមូលដ្ឋានធំនៅក្នុងលទ្ធិព្រះពុទ្ធសាសនា ។ កម្មគឺអំពើដែលមានចេតនា គឺការតាំងចិត្តជាបច្ច័យ ។ បើគ្មានចេតនាគឺការតាំងចិត្តទេ អំពើល្អនិងអាក្រក់ក៏គ្មានដែរ ។ អំពើទាំងពីរនេះពុំអាចលុបលាង ឬស៊ីសងគ្នាបានជាដាច់ខាត…
ច្បាស់ណាស់ព្រះពុទ្ធជាម្ចាស់នៃយើងព្រះអង្គបានលើកយកទ្រឹស្តីកម្មផលជាមូលដ្ឋានធំនៅក្នុងលទ្ធិព្រះពុទ្ធសាសនា ។ កម្មគឺអំពើដែលមានចេតនា គឺការតាំងចិត្តជាបច្ច័យ ។ បើគ្មានចេតនាគឺការតាំងចិត្តទេ អំពើល្អនិងអាក្រក់ក៏គ្មានដែរ ។ អំពើទាំងពីរនេះពុំអាចលុបលាង ឬស៊ីសងគ្នាបានជាដាច់ខាត ។
អំពើល្អ រមែងនាំមកនូវផលល្អ អំពើអាក្រក់រមែងនាំមកនូវផលអាក្រក់ ។ ដាំមៀនបេះផលមៀន ពុំដែលមានដាំដើមស្វាយបេះផលល្មុតឡើយ ។
ឯការធ្វើបុណ្យក៏ដូចគ្នា លោកមិនដែលយកកុសលកម្ម ទៅទូទាត់ ស៊ីសងគ្នាជាមួយអកុសលកម្មដើម្បីឲ្យរួចជ្រះស្រឡះ ដូចយើងយកប្រាក់ទៅសងជំពាក់គេឲ្យរួចខ្លួននោះបានឡើយ ។ អកុសលកម្មដែលយើងបានប្រព្រឹត្ត យើងត្រូវតែទទួលផលអាក្រក់ ចៀសមិនរួច ។
ចំណែកបុណ្យកុសលដែលយើងធ្វើ គឺដើម្បីបំភ្លេចអំពើជាអកុសល កុំឲ្យកើតមានក្នុងសន្តានចិត្តតទៅទៀត រួចព្យាយាមសាងអំពើល្អតទៅមុខជានិច្ចនិរន្តរ៍ ដើម្បីសេចក្តីសុខសេចក្តីចម្រើន ក្នុងបច្ចុប្បន្ន និងអនាគតជាតិ ។ ដោយសាន សារិន
ចែករំលែកព័តមាននេះ