បុគ្គលមិនគប្បីអួតខ្លួនឯងក្នុងរឿងអ្វីៗនោះទេ ព្រោះជីវិតនេះមិនមានអ្វីទៀងទាត់ឡើយ ។ ការធ្វើសេចក្តីល្អដើម្បីខ្លួនឯងជាមនុស្សល្អ មិនមែនគ្រាន់តែដើម្បីនិយាយលើកដាក់ បង្អួតបង្អរអ្នកដទៃនោះឡើយ ត្រូវលទ្ធផលនៃសេចក្តីល្អទៅបង្ហាញទើបជាសន្តាននៃសប្បុរស ។ ដូចនៅក្នុងព្រះគាថាធម្មបទមួយកន្លែងទ្រង់ត្រាស់សម្តែងថា ន…
បុគ្គលមិនគប្បីអួតខ្លួនឯងក្នុងរឿងអ្វីៗនោះទេ ព្រោះជីវិតនេះមិនមានអ្វីទៀងទាត់ឡើយ ។ ការធ្វើសេចក្តីល្អដើម្បីខ្លួនឯងជាមនុស្សល្អ មិនមែនគ្រាន់តែដើម្បីនិយាយលើកដាក់ បង្អួតបង្អរអ្នកដទៃនោះឡើយ ត្រូវលទ្ធផលនៃសេចក្តីល្អទៅបង្ហាញទើបជាសន្តាននៃសប្បុរស ។
ដូចនៅក្នុងព្រះគាថាធម្មបទមួយកន្លែងទ្រង់ត្រាស់សម្តែងថា ន វាក្ករណមត្តេន វណ្ណបោក្ខរតាយ វា សាធុរូបោ នរោ ហោតិ ឥស្សុកី មច្ឆរី សឋោ ។ ប្រែថា បុគ្គលមានសេចក្តីច្រណែន មានសេចក្តីកំណាញ់ ជាអ្នកអួតអាង ឈ្មោះថាជាមនុស្សល្អដោយហេតុត្រឹមតែចេះនិយាយឬដោយភាពជាអ្នកមានពណ៌សម្បុរល្អស្អាតតែប៉ុណ្ណោះ ។
លុះណាតែអកុសលធម៌មានឥស្សាច្រណែនឈ្នានីសជាដើម ដែលបុគ្គលណាបានផ្តាច់ផ្តិលដកឡើងដាច់ចាកឫសគល់ហើយ បុគ្គលនោះឈ្មោះថាជាអ្នកមានទោសៈខ្ជាក់ចោលហើយ ជាអ្នកមានប្រាជ្ញាវៃឆ្លាត ទើបហៅថាជាមនុស្សល្អពិតប្រាកដ ។ (ដោយសាន សារិន)
ចែករំលែកព័តមាននេះ