កាលពីបរមបុរាណអង្វែងឆ្នាំមកហើយ ខ្មែរយើងរស់នៅតាមបែបកុលសម្ព័ន្ធចងពួកចងក្រុម អ្នកដឹកនាំក្រុមជាមនុស្សទទូលខុសត្រូវខ្ពស់លើវាសនាកូនចៅទាំងស្រុង ។ នៅពេលមានអាសន្នអន់ក្រមកដល់ មេក្រុមកុលសម្ព័ន្ធគឺជាអ្នកការពារសុខសុវត្ថិភាពឲ្យកូនចៅ ឬជាអ្នករកយុត្តិធម៌សព្វបែបយ៉ាងត្រឹមត្រូវណាស់ ។
អំពើល្អរបស់មេក្រុមកុលសម្ព័ន្ធនេះហើយធ្វើឲ្យដក់ជាប់ក្នុងបេះដូងរបស់កូនក្រុមគ្រប់ៗគ្នា ។ លុះពេលមេក្រុមកុលសម្ព័ន្ធស្លាប់ទៅ គេតែងតែលើកអ្នកណាមួយដែលជាអ្នកខ្លាំងពូកែ អង់អាចក្លាហាន និងមានចិត្តស្មោះត្រង់ដើម្បីដឹកនាំបន្ត ។
ការដឹកនាំបន្តរបស់មេក្រុមរូបនេះ នៅពេលជួបឧបសគ្គម្តងៗគេតែងតែពឹងលើសមត្ថភាពក្នុងខ្លួនរបស់គេឱ្យអស់ បើនៅតែទប់មិនជាប់ទៀត ទើបគេពឹងលើកម្លាំងក្រៅខ្លួនគឺការបន់ស្រន់សំបូងសំរូងរកព្រលឹងមេក្រុមកុលសម្ព័ន្ធរបស់គេឲ្យជួយដល់ពួកគេដើម្បីនឹងបានរួចចាកទុក្ខភ័យ ។
ភាពអស្ចារ្យរបស់ព្រលឹងក្រៅខ្លួនដែលធ្វើឲ្យគេរួចពីគ្រោះថ្នាក់នេះហើយដែលបណ្តាលឲ្យកូនចៅមានជំនឿលើព្រលឹងមេកុលសម្ព័ន្ធថាជាព្រលឹងរបស់វីរជនដែលសព្វថ្ងៃនេះគេហៅថា ជំនឿទៅលើអារក្ស អ្នកតា ។
បើទោះជាបច្ចុប្បន្ននេះជាសម័យវិទ្យាសាស្ត្រទំនើបយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏រឿងអារក្សអ្នកតានេះ ប្រជាជនខ្មែរយើងសព្វថ្ងៃនៅតាមជនបទមួយចំនួននៅកាន់រក្សាគោរពអារក្ស អ្នកតាបញ្ជាន់អារក្សដើម្បីសុំសេចក្តីសុខនៅឡើយ គឺមិនទាន់បាត់បង់អស់ទាំងស្រុងទេ ៕ (ដោយសាន សារិន)
ចែករំលែកព័តមាននេះ