រាជធានីភ្នំពេញ៖ បុណ្យកាន់បិណ្ឌ បានចាប់ផ្ដើមដោយមានពុទ្ធបរិស័ទនាំគ្នាយកចង្ហាន់ និងទេយ្យទានទៅប្រគេនព្រះសង្ឃ ។ ថ្ងៃ១រោច ខែភទ្របទ ត្រូវនឹងថ្ងៃទី១៤ ខែកញ្ញា ឆ្នាំ២០១៤ គឺជាថ្ងៃកាន់បិណ្ឌទី១ នៃពិធីបុណ្យភ្ជុំបិណ្ឌ ដែលពុទ្ធបរិស័ទគោរពប្រតិបត្តិមិនដែលអាក់ខាន ។ ជនជាតិខ្មែរដែលគោរពព្រះពុទ្ធសាសនាភាគច្រើនបានទិញរបស់របរ ឬម្ហូបអាហារសម្រាប់ធ្វើចង្ហាន់ប្រគេនព្រះសង្ឃ និងខ្លះទៀតត្រៀមសម្ភារ ផ្សេងៗទៅលេងបងប្អូន រួចទៅវត្តជុំគ្នានៅស្រុកកំណើតក្នុងរដូវភ្ជុំបិណ្ឌ ។
បច្ចុប្បន្នពុទ្ធបរិស័ទដែលមានធនធាន និងមធ្យោបាយធ្វើដំណើរផ្ទាល់ខ្លួន តែងតែនាំគ្នាទៅធ្វើបុណ្យដាក់បាត្រនៅទីវត្តអារាម ឆ្ងាយៗ ឬនៅវត្តដែលមានការខ្វះខាតខ្លាំង ជាជាងនៅតាមវត្តដែលមានពុទ្ធបរិស័ទសម្រុកទៅច្រើន ហើយមានចង្ហាន់គ្រប់គ្រាន់នោះ ។ ពួកគេហាក់មានសទ្ធាជ្រះថ្លាក្នុងសកម្មភាពធ្វើបុណ្យទានបែបនេះ បើទោះបីជាត្រូវធ្វើដំណើរឆ្ងាយ ឬមានការលំបាកខ្លះក្ដី ។
កាលពីថ្ងៃទី១៦ កញ្ញា ២០១៩ ត្រូវនឹងបិណ្ឌទី៣អ្នកស្រីឌុច ចាន់ថន ឲ្យដឹងថា ស្ទើរជារៀងរាល់ឆ្នាំ សាច់ញាតិ និង កូនៗរបស់អ្នកស្រី បាននាំគ្នាទៅធ្វើបុណ្យដាក់បាត្រនៅវត្តនានាដែលនៅជិតផ្ទះ ។ ការធ្វើបុណ្យដាក់បាត្រនៅតាមវត្ត អ្នកស្រីយល់ថាគឺទទួលបានបុណ្យច្រើន ហើយក៏ជាការឧទ្ទិសកុសល្យជូនបុព្វការីជនដែលបានចែកឋានទៅកាន់លោកខាងមុខផងដែរ ។
ចំណែកអ្នកស្រីអ៊ុន ចន្ថា ក្នុងមួយឆ្នាំ គ្រួសារអ្នកស្រីទៅវត្តពី៣ ទៅ៥ដង ហើយវត្តដែលទៅនោះ គឺ ខុសៗគ្នា ប៉ុន្តែអ្វីដែលចាំបាច់ និងមិនដែលអាក់ខានទាល់តែសោះនោះ គឺការរៀបចំម្ហូបអាហារ គ្រឿងបរិភោគ និងលុយកាក់ខ្លះជូនម្ដាយដែលមានវ័យចំណាស់របស់អ្នកស្រី។ អ្នកស្រីនិយាយថា «ជារៀងរាល់ឆ្នាំក្នុងរដូវបុណ្យភ្ជុំ ម្ដងៗ គឺគ្រួសារអ្នកស្រីគោរពប្រតិបត្តិណាស់ ដោយមុននឹងធ្វើបុណ្យយកចង្ហាន់ទៅវត្ត យើងត្រូវធ្វើបុណ្យដាក់ព្រះនៅក្នុងផ្ទះសិន »។
កំពុងរាប់បាត្រស្ដ្រីវ័យចំណាស់ឈ្មោះដាំ សុខន ឲ្យដឹងថា ជារៀងរាល់ឆ្នាំគាត់មិនដែលខកខានទៅវត្តធ្វើបុណ្យក្នុងឱកាសបុណ្យភ្ជុំបិណ្ឌទេ ខណៈការធ្វើនៅឯវត្តនេះគឺគាត់មិនមែនធ្វើតែពេលមានបុណ្យភ្ជុំនោះឡើយ ។ «ការធ្វើបុណ្យនេះគឺយើងអាចធ្វើបានគ្រប់ពេលមិនរើសថ្ងៃឡើយ ហើយខ្ញុំតែងតែធ្វើងចង្ហាន់ទៅវត្តរៀងរាល់ថ្ងៃសីលមិនសូវខកខាន ពោលមិនចាំបាច់តែរដូវបុណ្យភ្ជុំនោះឡើយ ។ ចំពោះការធ្វើបុណ្យរបស់ខ្ញុំនាពេលនេះគឺជាការឧទ្ទិសដល់ឪពុកម្តាយ សាច់ញាតិដែលបានចាកឋានទៅ ឲ្យមកទទួលកុសលផលបុណ្យដែលខ្ញុំបានធ្វើ ជាងនេះទៅទៀតកុសលផលបុណ្យដែលយើងបានធ្វើនាពេលនេះវានឹងអាចទទួលបានមកវិញសម្រាប់យើងដែលកើតជាតិ ក្រោយៗទៀត »។
យ៉ាងណាក៏ដោយការធ្វើបុណ្យខែភ្ជុំដែលតាមជំនឿគឺត្រូវធ្វើឲ្យបាន៧វត្តនោះ ស្ដ្រីដាំ សុខន អះអាងថា «នេះគឺជាអបិយជំនឿ តៗគ្នា ដោយខ្ញុំធ្លាប់បានស្តាប់លោកទេសមកអញ្ចឹង ខណៈពេលដែលជារៀងរាល់ឆ្នាំខ្ញុំធ្វើបុណ្យពេលខ្លះបាន៧វត្ត និងខ្លះមិនបាន ដោយសារវត្តមានខ្លះនៅឆ្ងាយដែលខ្ញុំមិនអាចធ្វើដំណើរទៅដល់បាន »។
ពាក់ព័ន្ធនឹងជំនឿទៅឲ្យបាន៧វត្តខ្លាចដូនតារកមិនឃើញនេះ លោកអាចារ្យរុន សុភក្ត្រ័ បានលើកឡើងថា «ចំពោះការធ្វើបុណ្យដាក់បិណ្ឌឲ្យបាន៧វត្ត ខ្លាចដូនតាស្វែងមិនឃើញហើយដាក់បណ្តាសានេះ គឺជាជំនឿក្រៅតម្រាដែលកើតមាន តៗគ្នាជាយូរមកហើយ ។ រឿងនេះជាការប្រឌិតឡើងសម្រាប់ជាការបន្លាចឲ្យមានការភ័យខ្លាច ហើយនាំគ្នាទៅធ្វើបុណ្យក៏ថាបាន ប៉ុន្តែរឿងពិតជាក់ស្តែងនោះគឺវាមានរឿងពិតរបស់វា បើទោះបីជាមិនបានធ្វើបុណ្យឲ្យបានគ្រប់៧វត្តនោះក៏មិនមែនជាទោសកំហុសអ្វីនោះដែរ ។ ក្នុងខែមន្តសន្តរដូវគឺយើងត្រូវតែទៅវត្តធ្វើបុណ្យ ទោះបីជាធ្វើបានកម្រិតណា ប៉ុន្មានវត្តនោះគឺជាការធ្វើទៅតាមលទ្ធភាពដែលខ្លួនមាន ប៉ុន្តែបើយើងអាចមានលទ្ធភាពធ្វើបានដល់ទៅ៧វត្តនោះវារឹតតែប្រសើរ»។
លោកអាចារ្យរុន សុភក្ត្រ័ បញ្ជាក់ថា«រហូតមកដល់ពេលបច្ចុប្បន្ននេះគឺនៅតែគ្មានឯកសារ គម្ពីរណាមួយដែលបានចងក្រង និងអំណេះអំណាងថា ត្រូវតែធ្វើបុណ្យឲ្យបាន៧វត្តនៅក្នុងថ្ងៃបុណ្យភ្ជុំបិណ្ឌចូលមកដល់នោះឡើយ គឺការធ្វើបុណ្យនេះគឺតាមសទ្ធាជ្រះថ្លា ទៅតាមលទ្ធភាពដែលខ្លួនមានប៉ុណ្ណោះ »។
បុណ្យភ្ជុំបិណ្ឌជាពិធីបុណ្យមួយក្នុងចំណោមពិធីបុណ្យ ធំៗដទៃទៀតនៃរាជពិធីទា្វរទសមាស។ នៅក្នុងរាជព្រះបាទអង្គឌួង ដើម្បីលើកទឹកចិត្តដល់កងទ័ពដែលបានច្បាំងឈ្នះត្រឡប់មកវិញ ព្រះអង្គក៏បង្កើតបុណ្យភ្ជុំបិណ្ឌនេះឡើង អាស្រ័យនឹងប្រវត្តិរឿងក្នុងព្រះពុទ្ធសាសនា ។ ប្រជាជនកម្ពុជា នាំគ្នាប្រារព្ធពិធីបុណ្យនេះមិនដែលអាក់ខានឡើយ គឺចាប់ពីថៃ្ង១រោច ខែភទ្របទ រហូតដល់ថៃ្ងទី១៥រោច មានរយៈពេល១៥ថៃ្ង ដែលយើងហៅថាបិណ្ឌ១, បិណ្ឌ២… និងថៃ្ងបញ្ចប់ គឺជាថៃ្ង«ភ្ជុំបិណ្ឌ»។ បុណ្យភ្ជុំបិណ្ឌ ត្រូវបានធ្វើឡើងតាមបែបព្រះពុទ្ធសាសនា ។
ជារៀងរាល់ឆ្នាំនៅពេលដល់ថ្ងៃខែដែលត្រូវប្រារព្ធពិធីបុណ្យភ្ជុំបិណ្ឌ គ្រប់បងប្អូនកូនចៅ សាច់ញាតិសន្ដានទាំងអស់ ទោះនៅទីជិត ឬទីឆ្ងាយ តែងតែធ្វើដំណើរទៅជួបជុំគ្នា ជាពិសេសឪពុកម្ដាយ ដើម្បីរៀបចំម្ហូបអាហារ បាយសម្ល ចង្ហាន់យកទៅប្រគេនព្រះសង្ឃដែលគង់នៅវត្តអារាម ៕ (កែសម្រួលដោយ ៖ បុប្ផា)
ចែករំលែកព័តមាននេះ