កាលបើយើងពិចារណាតែបន្តិចទៅនឹងអាចដឹងថា រាងកាយរបស់យើងនេះរកឋិតថេរគ្មានទេ កើតឡើងមិនយូរប៉ុន្មានផងក៏ចាស់គ្រាំគ្រា បែកធ្លាយទៅវិញដោយជំងឺតម្កាត់ផ្សេងៗ តែមុននឹងស្លាប់ កាយនេះរមែងកើតទុក្ខវេទនាក្រៃពេក រកអ្វីប្រៀបពុំបានឡើយ។ ដូចព្រះសម្ពុទ្ធត្រាស់ថា ការកើត ចាស់ ឈឺ ស្លាប់ជាឈ្មោះទុក្ខធំ ពីព្រោះលំបាកអត់ ពិបាកទ្រាំក្រៃលែង និងមិនអាចកន្លងបានឡើយ ។
ព្រះពោធិសត្វព្រោះតែលោកខ្លាចជាតិ ជរា ព្យាធិ មរណៈនេះហើយ ទើបលោកមិនចង់កើតទៀត ហើយខំបំពេញបារមីរហូតពេញបរិបូណ៌បានត្រាស់ដឹងជាព្រះពុទ្ធរលត់ខន្ធចូលកាន់ព្រះនិព្វានជាឯកន្តបរមសុខ។
ចំណែកបុថុជ្ជនវិញមិនដូច្នោះទេ គឺស្រឡាញ់ពេញចិត្តនឹងរូបនេះខ្លាំងណាស់ មិនបានគិតថារូបកាយនេះនាំឱ្យសត្វលោកមានទុក្ខឥតស្រាកស្រាន្តសោះឡើយ បើទោះជាពេលខ្លះបានសុខ ក៏សេចក្តីសុខនោះមានត្រឹមតែមួយខណៈប៉ុណ្ណោះ រួចហើយក៏វិលមករកសេចក្តីទុក្ខវិញដដែល ។
ចែករំលែកព័តមាននេះ