បានឮមកថា នៅក្នុងក្រុងរាជគ្រឹះមានព្រានព្រៃម្នាក់ ជាមិត្តនឹងធម្មឧបាសក ។ ព្រាននោះតែងសម្លាប់សត្វព្រៃទាំងយប់ទាំងថ្ងៃឥតញញើតដៃទ្បើយ ។ ចំណែកឧបាសកជាមិត្ត ចេះតែនិយាយលួងលោមអង្វរឲ្យឈប់សម្លាប់ តែព្រាននោះមិនព្រមធ្វើតាម ។…
បានឮមកថា នៅក្នុងក្រុងរាជគ្រឹះមានព្រានព្រៃម្នាក់ ជាមិត្តនឹងធម្មឧបាសក ។ ព្រាននោះតែងសម្លាប់សត្វព្រៃទាំងយប់ទាំងថ្ងៃឥតញញើតដៃទ្បើយ ។ ចំណែកឧបាសកជាមិត្ត ចេះតែនិយាយលួងលោមអង្វរឲ្យឈប់សម្លាប់ តែព្រាននោះមិនព្រមធ្វើតាម ។
លុះអង្វរយូរៗទៅព្រាននោះក៏ប្រាប់ឧបាសកថា ម្នាលសម្លាញ់ ខ្ញុំមានសេចក្តីរាប់អានសម្លាញ់ក្រៃពេក ឥឡូវខ្ញុំឈប់សម្លាប់សត្វក្នុងវេលាយប់ជូនអ្នកចុះ ឧបាសកឮហើយ ទទួលថា សាធុៗ! ខ្ញុំត្រេកអរណាស់ ក្នុងវេលាយប់ដែលអ្នកឈប់នោះ អ្នកត្រូវតាំងចិត្តជ្រះថ្លាចំពោះគុណព្រះរតនត្រ័យ កុំរលឹកដល់ការប្រមាញ់របស់អ្នកនោះទៀត ។
ព្រានធ្វើតាមបានទាំងអស់ ដល់វេលាយប់គាត់ក៏ទៅដកអន្ទាក់ លើកលបចេញជាដើមទុកក្នុងទីដ៏សមគួរមួយ ហើយតម្កល់ចិត្តក្នុងគុណព្រះរតនត្រ័យ ដល់វេលាថ្ងៃ ទើបគាត់ទៅនេសាទតាមធម្មតា ។
លុះព្រាននោះស្លាប់ទៅ ក៏បានទៅកើតជាវិមានិកប្រេត នៅក្បែរភ្នំគិជ្ឈកូដ ពេលថ្ងៃរងទុក្ខវេទនា មានឆ្កែទាំងហ្វូងដេញខាំស៊ីអស់សាច់នៅសល់តែឆ្អឹងរខេករខាក លុះដល់វេលាយប់ប្រេតនោះបានក្លាយខ្លួនជាទេវបុត្រ សោយសម្បត្តិទិព្វ នៅក្នុងវិមានមាស មានអ្នកបម្រើរាប់រយនាក់។ ផ្លាស់ប្តូរសោយសុខទុក្ខៗ តែយ៉ាងនេះជាដរាប ។
នេះជាកម្មជាកុសលនិងអកុសលដែសត្វលោកបានសាង គឺមិនបាត់ទៅណាទេសាងបុណ្យបានបុណ្យ សាងបាបបានបាប ។
ចែករំលែកព័តមាននេះ