ព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធបរមគ្រូជាម្ចាស់នៃយើងទ្រង់ត្រាស់ថា ដរាបណាមនុស្សនៅមានអវិជ្ជា តណ្ហាបិទបាំង សេចក្តីទុក្ខរមែងគ្របសង្កត់គ្រប់យ៉ាងក៏នៅមានដរាបនោះ ទុក្ខព្រោះសេចក្តីស្រែកឃ្លាន ទុក្ខព្រោះបំណុល ទុក្ខព្រោះជំងឺបៀតបៀន ទុក្ខព្រោះជរាព្យាធិសង្កត់សង្កិនខ្លួនប្រាណ ទុក្ខព្រោះការនិរាសព្រាត់ប្រាស…ហើយទុក្ខធំជាងគេគឺទុក្ខព្រោះសេចក្តីស្លាប់នេះឯង ជាទុក្ខយ៉ាងខ្លាំងក្លាបំផុត ។
ហេតុអ្វីបានជាលោកពោលថា សេចក្តីស្លាប់ជាទុក្ខធំបំផុត?
ព្រោះថា នៅពេលមនុស្សយើងជិតស្លាប់ អវយវៈទាំងអស់នៅក្នុងរូបកាយឈប់ធ្វើការទៅតាមមុខងាររបស់ខ្លួន ឈប់ទទួលប្រតិបត្តិការទៅតាមការបង្គាប់បញ្ជារបស់ចិត្តទៀតហើយ។ នៅពេលនោះ ភ្នែកស្រវាំង ឈប់ទទួលអារម្មណ៍ពីភ្នែក, ត្រចៀកហ៊ឹងណែនឈប់ទទួលសំឡេង, ច្រមុះបាត់ធុំក្លិន, អណ្តាតឈប់ទទួលរសជាតិ, រាងកាយក៏ឈប់ទទួលធាតុក្តៅត្រជាក់ទៀតហើយ។ ខណៈនេះនៅសល់តែខ្យល់ដកចេញទៅក្រៅច្រើន ចូលមកក្នុងខ្លួនវិញតិច ម្ល៉ោះហើយ ចិត្តដែលនៅអាស្រ័យជាមួយនឹងខ្យល់នោះយ៉ាងតិចតួចបំផុតនេះ ក៏តែងធ្វើឱ្យកាយរងទុក្ខវេទនាយ៉ាងខ្លាំងក្លារកអ្វីប្រៀបពុំបានឡើយ ។
ជីវិតទាំងអស់ទាំងអ្នកមាន ទាំងអ្នកក្រ ទាំងក្មេង ទាំងចាស់គឺមានសភាពបែបនេះឯង មិនមានសត្វលោកណាគេចរួចបានឡើយ ។
ចែករំលែកព័តមាននេះ