សមថភាវនា សំដៅដល់ការចងចិត្តទុកជាមួយនឹងអារម្មណ៍សមាធិណាមួយ នៅពេលណាចិត្តចាប់យកនូវអារម្មណ៍បានល្អហើយ ពោលគឺមិនរវើរវាយងាករេទៅក្នុងបញ្ហាដទៃៗទៀត នៅពេលនោះ សេចក្តីសុខកាយក៏កើតឡើង ពោលគឺចិត្តមិនមានរវល់ដោយអំណាចនៃកិលេសចូលមករំខាន និងចូលមកដឹកនាំទៅក្នុងអារម្មណ៍ផ្សេងៗនោះឡើយ ។
ការដែលចិត្តរបស់យើងរវើរវាយ ត្រាច់រង្គត់ទៅនេះ ត្រាច់ទៅនោះ ព្រោះហេតុតែស្វែងរកនូវសេចក្តីសុខ ដោយ អំណាចនៃកាមតណ្ហាដឹកមុខ ។ លុះដល់ពេលចិត្តបានទទួលនូវ សេចក្តីសុខដោយអារម្មណ៍របស់សមាធិហើយ មានការពេញ ចិត្តនៅក្នុងអារម្មណ៍របស់សមាធិនោះ ចិត្តក៏មាននូវសេចក្តីសុខសម្រាន្ត រាងកាយក៏រឹងប៉ឹង មាំមួន តាំងមាំមិនញាប់ញ័រ មិនច្រងេងច្រងាងងោកងក់ បាត់បង់អស់នូវការហត់នឿយជាដើម។ ទាំងនេះព្រោះមកអំពីភាពសុខសម្រាន្តនៃចិត្ត បានផ្សព្វផ្សាយ ទៅគ្រប់សរសៃប្រសាទ និងគ្រប់ចំណែកនៃរាងកាយ ។ នៅ ពេលចិត្តបានទទួលសេចក្តីស្ងប់យ៉ាងនេះហើយ ភាពជាសុខ ប្រកបដោយបីតិ បានជ្រួតជ្រាបពេញរាងកាយអស់កាលដ៏យូរ ។
សមថភាវនាជាបឋមគឺត្រូវស្តាប់ព្រះធម៌ឱ្យយល់ច្បាស់ ដល់នូវព្រះពុទ្ធ ព្រះធម៌ ព្រះសង្ឃជាទីពឹងទីរលឹក សមាទានសីល មានសទ្ធាជឿថាសត្វទាំងឡាយប្រព្រឹត្តទៅតាមកម្មរបស់ខ្លួន ។
ទិសដៅសំខាន់គឺការគ្រប់គ្រងចិត្តដោយសតិសម្បជញ្ញៈ ឱ្យចិត្តនៅជាមួយនឹងអារម្មណ៍គ្រប់ខណៈគ្រប់ពេលដេក ដើរ ឈរ អង្គុយ ឬក្នុងពេលបរិភោគអាហារជាដើម ។ វិបស្សនា ភាវនាគឺជាការគ្រប់គ្រងនូវឥន្ទ្រិយ៦ បានដល់ការសង្រួម ភ្នែក ត្រចៀក ច្រមុះ អណ្តាត កាយ ចិត្ត មិនឱ្យស្រឡាញ់ ស្អប់ គ្របសង្កត់ចិត្តបាន នៅពេលឃើញរូប ឬឮសំឡេងជាដើម ។
ចែករំលែកព័តមាននេះ