កម្ពុជាពិតជាដឹងយ៉ាងច្បាស់ថា ការទទូចចង់បានយន្តការទ្វេភាគី ក្នុងរឿងជំលោះព្រំដែនកម្ពុជា-ថៃ របស់ក្រុងបាកកនោះ គឺគ្រាន់តែជាឡប់ឡែក្នុងការបិទបាំងនូវភាពកម្សោយផ្នែកនយោបាយ និងការទូតរបស់អាប់ភីស៊ីត និងកាស៊ីត រួមទាំងក្រុមខ្លួនតែប៉ុណ្ណោះ ព្រោះថា ពួកគេបានឆ្លៀតយកបញ្ហាទំនាស់ព្រំដែនកម្ពុជា-ថៃ មកធ្វើជាល្បែងនយោបាយ ក្នុងការដុតកំដៅចលនាជាតិនិយម បញ្ឆេះបញ្ហាជ្រុលនិយមជាមួយប្រទេសជិតខាង ដូចជាកម្ពុជា ក្នុងបំណងកេងចំណេញនយោបាយ រក្សាតំណែងរបស់ពួកគេដែលបានមកដោយមិនស្របច្បាប់ និងពោរពេញទៅដោយល្បិចកល ។
កាលពីថ្ងៃអាទិត្យ ទី២២ សីហា ២០១០ ដោយមើលឃើញស្រមោល នៃពន្លឺពហុភាគីចេះតែលេចឡើងបន្តិចម្តងៗ កាន់តែច្បាស់នោះ អាប់ភីស៊ីត បានប្រញាប់ប្រញាល់បន្ទន់ឥរិយាបថក្អេងក្អាងរបស់ខ្លួន ពីការចង់ប្រើកំលាំងសង្គ្រប់មកលើកម្ពុជា បែរជាស្ម័គ្រចិត្តអង្វរសុំជួបជាមួយសម្តេចអគ្គមហាសេនាបតីតេជោហ៊ុន សែន ក្នុងឱកាសនៃកិច្ចប្រជុំអាស៊ី-អឺរ៉ុប នៅប្រទេសបែលហ៊្សិក ក្នុងខែតុលាខាងមុខ ។ ជាងនេះទៅទៀត កាលពីថ្ងៃចន្ទ ទី២៣ សីហា ឆ្លៀតពេលដែលកម្ពុជាបានប្រកាស ពីការសុំលាលែងរបស់លោកថាក់ស៊ីន ស៊ីណាវ៉ាត្រា ពីតួនាទីជាទី ប្រឹក្សាផ្ទាល់របស់សម្តេចនាយករដ្ឋមន្ត្រីហ៊ុន សែន និងទីប្រឹក្សាសេដ្ឋកិច្ចនៃរាជរដ្ឋាភិបាលកម្ពុជា ក្រុងបាងកកបានឆក់ឱកាសនេះ ហើយប្រកាសថា ខ្លួនបញ្ជូនឯកអគ្គរាជទូតរបស់ខ្លួនត្រឡប់មកកម្ពុជាវិញ កាលពីថ្ងៃទី២៤ សីហា ក្នុងបំណងបំភ័ន្តភ្នែកអន្តរជាតិថា ស្ថានការណ៍ជម្លោះកម្ពុជា-ថៃ មានភាពធូរស្រាលហើយ ហើយបញ្ហាកម្ពុជា-ថៃអាចដោះស្រាយដោយ ទ្វេភាគី ។
នេះគ្រាន់តែជាការឆ្លៀតកេងចំណេញរបស់អាប់ភីស៊ីត និងកាស៊ីត មកលើកម្ពុជាប៉ុណ្ណោះ ហើយកម្ពុជាក៏យល់ច្បាស់ពីល្បិច «ស្វាស៊ីបាយរួចលាបមាត់ពពែ» របស់ក្រុមលោកដែរ ជាពិសេសល្បិចស្វាលេងប៉ាហ៊ីរបស់លោក ។ ដូច្នេះអាប់ភីស៊ីត គួរល្មមឈប់ធ្វើភ្លីភ្លើ ហើយត្រូវទទួលស្គាល់ការពិតអំពីបញ្ហាដែលកើតឡើង រវាងប្រទេសទាំងពីរនៅចំពោះមុខហើយ ។ តាមពិត រឿងលោកថាក់ស៊ីន មិនមែនជាដើមចមនៃទំនាស់ព្រំដែនរវាងកម្ពុជា និងថៃនោះទេ ។
ទំនាស់ពិតប្រាកដនោះ គឺថៃបានបញ្ជូនទ័ពរបស់ខ្លួនរាប់រយនាក់មកឈ្លានពានទឹកដីកម្ពុជា កាលពីថ្ងៃទី១៥ កក្កដា ឆ្នាំ២០០៨ គឺមួយសប្តាហ៍ក្រោយពេលដែលប្រាសាទព្រះវិហាររបស់ខ្មែរត្រូវបានចុះក្នុងបញ្ជីបេតិកភណ្ឌពិភព លោកនោះ ។ ម្យ៉ាងវិញទៀត គឺវាបណ្តាលមកពីការរឹងរូសរបស់ក្រុមវង្វេងប្រវត្តិសាស្ត្រថៃ ដែលបានចចេសប្រើប្រាស់ផែនទីចោរ ឯកតោភាគី ដែលជាផែនទីគ្មានមូលដ្ឋាន និងអន្តរជាតិមិនទទួលស្គាល់ ដើម្បីប្លន់ទឹកដីកម្ពុជា ។
ថ្វីបើស្ថានភាពចុងក្រោយ នៃភាពតានតឹងរវាងប្រទេសទាំងពីរ បានបង្ហាញពីភាពធូរស្រាលខ្លះៗ ហើយតាមរយៈការបញ្ជូនអគ្គរាជទូតរបស់ខ្លួនឱ្យត្រឡប់ចូលទៅធ្វើការដូចធម្មតាវិញ និងការចាប់ផ្តើមនិយាយឆ្លងឆ្លើយគ្នាក្នុងកំរិតការទូតក៏ដោយ ក៏គេពិបាកនឹងវាយតំលៃថា យន្តការដោះស្រាយទំនាស់តាមបែបទ្វេភាគី ដែលថៃទទូចចង់បាន អាចនឹងរកច្រកចេញបានណាស់ ពីព្រោះរដ្ឋាភិបាលក្រុងបាងកកបច្ចុប្បន្នហាក់គ្មានចេតនាបញ្ចប់រឿងរ៉ាវនេះដោយងាយស្រួលនោះទេ ដោយហេតុថា អាប់ភីស៊ីត នៅតែមានបំណងយកកម្ពុជាធ្វើជាចំណាប់ខ្មាំងនយោបាយរបស់ខ្លួនដដែល ដើម្បីរក្សាអំណាចពួកគេបន្តទៅទៀត ។
ដោយមើលឃើញនូវទង្វើដ៏សែនពុតត្បុតរបស់អាប់ភីស៊ីត ក្នុងរឿងវិវាទរ៉ាំរ៉ៃនៃព្រំដែនកម្ពុជា-ថៃនេះហើយ ទើបលោកអគ្គលេខាធិការអង្គការសហប្រជាជាតិ បាន គីមូន បានឆ្លើយតបជាបន្ទាន់ តាមរយៈអ្នកនាំពាក្យរបស់លោកគឺលោក Farhan Haq ថា លោកអគ្គលេខាធិការអង្គការសហប្រជាជាតិ បានត្រៀមខ្លួនរួចរាល់ហើយ ក្នុងការជួយដល់រដ្ឋាភិបាលកម្ពុជា ដើម្បីដោះស្រាយជំលោះព្រំដែនកម្ពុជា-ថៃ ក្រោយពេលដែលលោកបានទទួលសំណើតាមរយៈលិខិតរបស់ប្រមុខរាជរដ្ឋាភិបាលកម្ពុជា សម្តេចនាយករដ្ឋមន្ត្រីហ៊ុន សែន ដែលបានស្នើសុំដល់អង្គការសហប្រជាជាតិ និងក្រុមប្រឹក្សាសន្តិសុខអង្គការសហប្រជាជាតិ ចូលរួមក្នុងកិច្ចការនេះ ក្នុងបំណងបញ្ចៀសការផ្ទុះសង្គ្រាមដែលរដ្ឋាភិបាលបាងកកបានគំរាមនោះ ។
ម្យ៉ាងវិញទៀត បើតាមអ្នកនាំពាក្យក្រសួងការបរទេសវៀតណាម លោកស្រី Nguyen Phuong Nga ដែលបច្ចុប្បន្នប្រទេសវៀតណាម ជាប្រធានប្តូរវេនអាស៊ាន ក៏បានបញ្ជាក់ក្នុងសេចក្តីថ្លែងការណ៍របស់ខ្លួនដែរថា «ក្នុងឋានៈជាប្រធានអាស៊ាន វៀតណាមកំពុងធ្វើការពិភាក្សាគ្នាយ៉ាងសកម្មបំផុត ជាមួយនឹងសមាជិកអាស៊ាន ដទៃទៀត អំពីសំណើរបស់កម្ពុជា ដែលសុំឱ្យអាស៊ានធ្វើជាអ្នកសំរបសំរួលលើជំលោះប្រាសាទព្រះវិហារនោះ» ។ សេចក្តីប្រកាសព័ត៌មាននេះ បានធ្វើឡើងក្រោយពេលប្រធានអាស៊ានបច្ចុប្បន្នបានទទួលលិខិតស្នើសុំពីក្រសួងការបរទេស និងសហប្រតិបត្តិការអន្តរជាតិកម្ពុជា ។
ដូច្នេះជំរើសមានតែមួយ គឺការបញ្ចប់បញ្ហាតានតឹងរវាងប្រទេសជិតខាងទាំងពីរនេះ តាមរយៈយន្តការពហុភាគី ។ ពិសេស សម្តេចនាយករដ្ឋមន្ត្រីហ៊ុន សែន បានបញ្ជាក់រួចហើយ កាលពីពេលថ្មីៗនេះថា យន្តការពហុភាគីដែលមានអន្តរជាតិចូលរួម អាចនឹងជួយជាត្រីវិស័យដល់កម្ពុជា និងថៃបញ្ចប់បញ្ហាវិវាទ ដែលកើតមានរវាងប្រទេសទាំងពីរបានដោយសន្តិវិធី ហើយជាមួយនឹងយន្តការពហុភាគីក៏ជាមធ្យោយបាយមួយជួយសំរាលបញ្ហានានាដល់រដ្ឋាភិបាលក្រុងបាងកក ឱ្យមានភាពងាយស្រួលក្នុងការបកស្រាយដល់ប្រជាជាតិខ្លួនឱ្យយល់ថា អ្វីៗបានកើតឡើងក្រោមអំណាចនៃសាលក្រមរបស់តុលាការអន្តរជាតិទីក្រុងឡាអេ ដែលបានចូលជាធរមានតាំងពីឆ្នាំ១៩៦២មកម៉្លេះ ហើយរឿងនោះ ក៏មិនមែនជាកំហុសរបស់នាយករដ្ឋមន្ត្រីថៃ កាលពីសម័យនោះដែរ ។ ប៉ុន្តែអ្វីដែលសំខាន់នោះ ថាតើលោកអាប់ភីស៊ីត មានចេតនាពិតប្រាកដក្នុងការបញ្ចប់បញ្ហា ឬក៏ទុករឿងនេះដើម្បីជាហ្គេមនយោបាយរក្សាអំណាចរបស់ខ្លួននោះ ៕
ដោយ៖ ខេមរា ខេមរៈ
ចែករំលែកព័តមាននេះ