ទោះជាបុគ្គលមិនបានសម្លាប់អ្នកដទៃឲ្យវិនាសចាកជីវិតក្តី គឺគ្រាន់តែបៀតបៀនដោយដំបងឲ្យគេបានទទួលរងសេចក្ដីលំបាកទាំងផ្លូវកាយ និងចិត្ត ក៏ហៅថា សមណៈមិនបាន ព្រោះហេតុតែមិនទាន់រម្ងាប់ចាកសេចក្ដីបៀតបៀននៅឡើយ។ លុះណាតែជាអ្នកប្រព្រឹត្តស្ងប់រម្ងាប់ចាកសេចក្ដីបៀតបៀនឱ្យស្រឡះ ទើបហៅថា សមណៈ ដូចមានពុទ្ធភាសិតថា៖…
ទោះជាបុគ្គលមិនបានសម្លាប់អ្នកដទៃឲ្យវិនាសចាកជីវិតក្តី គឺគ្រាន់តែបៀតបៀនដោយដំបងឲ្យគេបានទទួលរងសេចក្ដីលំបាកទាំងផ្លូវកាយ និងចិត្ត ក៏ហៅថា សមណៈមិនបាន ព្រោះហេតុតែមិនទាន់រម្ងាប់ចាកសេចក្ដីបៀតបៀននៅឡើយ។ លុះណាតែជាអ្នកប្រព្រឹត្តស្ងប់រម្ងាប់ចាកសេចក្ដីបៀតបៀនឱ្យស្រឡះ ទើបហៅថា សមណៈ ដូចមានពុទ្ធភាសិតថា៖
អ្នកដែលរម្ងាប់នូវបាបទាំងឡាយឲ្យស្ងប់ទៅបានទើបតថាគតហៅថា សមណៈ ដោយហេតុដែលគេជាអ្នកស្ងប់រម្ងាប់នោះឯង។ ការដែលរម្ងាប់នូវបាបឱ្យអស់ពីខន្ធសន្តានជាលក្ខណៈសម្គាល់របស់សមណៈ។
បុគ្គលមិនមែនបានឈ្មោះថា សមណៈ ព្រោះតែកោរសក់ប៉ុណ្ណោះទេ អ្នកដែលឥតវត្តប្រតិបត្តិ និយាយពាក្យឡេះឡោះ មិនត្រូវតាមធម៌វិន័យ ជាអ្នកសម្បូណ៌ដោយសេចក្ដីប្រាថ្នា លោភលន់ចង់បានលាភ នឹងឈ្មោះថា សមណៈ ដូចម្ដេចបាន ។
ចំណែកខាងជនដែល ជាអ្នករម្ងាប់នូវបាបទាំងតូចទាំងធំបានដោយសព្វគ្រប់ ទើបតថាគតហៅថា សមណៈ ព្រោះតែគេរម្ងាប់នូវបាបទាំងឡាយនោះឯង។
ចែករំលែកព័តមាននេះ