នៅតាមទន្លេលឿង គេឃើញទូកនេសាទជាច្រើនដឹកនាំទាសី ល្អៗ និងស្រូវភោជ្ជសាលី តម្រង់ទៅស្រុកហាន់កូវ ។ នាយភេត្រា ជាមនុស្សឃោរឃៅប្រៀបបាននឹងខ្លាភ្នំ ហើយតែងដឹកជញ្ជូនកំណាត់សំពត់់សូត្រយកទៅដូរឱ្យអ្នករស់នៅតាមភូមិភាគខាងជើង ។…
នៅតាមទន្លេលឿង គេឃើញទូកនេសាទជាច្រើនដឹកនាំទាសី ល្អៗ និងស្រូវភោជ្ជសាលី តម្រង់ទៅស្រុកហាន់កូវ ។ នាយភេត្រា ជាមនុស្សឃោរឃៅប្រៀបបាននឹងខ្លាភ្នំ ហើយតែងដឹកជញ្ជូនកំណាត់សំពត់់សូត្រយកទៅដូរឱ្យអ្នករស់នៅតាមភូមិភាគខាងជើង ។
ពួកគេដឹកនាំយកមកវិញនូវភោគទ្រព្យដ៏មានតម្លៃដូចជា ស្បែកសត្វ រោមសត្វចចាតជាដើម ។ ជួនកាលគេទិញទាសី ល្អៗ មកពីភូមិភាគខាងជើងដើម្បីយកមកលក់ឱ្យត្រកូលលោកម្ចាស់គ្រប់ស្រុក ។
មកដល់ស្រុកលូ ឈ្មួញសំពៅទាំងនោះដឹកជញ្ជូនភោគទ្រព្យដ៏មានតម្លៃជាច្រើន ហើយបញ្ជាឱ្យគេដឹកនាំយកទៅលើគោក ។ ក្នុងចំណោមទំនិញទាំងនោះមានអាវធ្វើពីរោមសត្វចចាត ព្រមទាំងស្បែកសត្វចតុប្បាទដ៏ ល្អៗ ដែលគេពន្លាត់យកតែស្បែកដឹកជញ្ជូនតាមរទេះបន្តកន្ទុយគ្នាហូរហែ ជាក្បួនគួរចាប់អារម្មណ៍យ៉ាងក្រៃលែង ។ ពួក ស្រីៗ ត្រូវគេបង្គាប់ឱ្យតែងខ្លួន ព្រមទាំងលម្អដោយគ្រឿងអលង្ការដ៏មានតម្លៃ ស្លៀកពាក់ដោយកំណាត់សំពត់ភ្លឺផ្លេក ។
នៅក្នុងវិមានលោកម្ចាស់ លូ ឈ្មួញគ្រប់គ្នាបានត្រូវម្ចាស់ផ្ទះបង្គាប់ឱ្យរៀបចំពិធីជប់លៀងយ៉ាងអធិកអធម ។ បន្ទាប់មកគេបានបញ្ចញទាសី ល្អៗ ពីក្នុងបន្ទប់យកមកបង្ហាញទស្សនិកជនដែលជាត្រកូលអភិជន ម្នាក់ម្ដងៗ។ ពេលនោះ ខុងជឺ ត្រូវចៅហ្វាយរបស់គាត់បញ្ជាឱ្យទៅជញ្ជូនស្នែងសត្វប្រើសដែលរស់នៅក្នុងតំបន់ទឹកកកចេញពីសំពៅ ។ ទស្សនវិទូកំលោះក្នុងវ័យ២០ឆ្នាំមានកម្លាំងមាំមួន ប្រកបដោយអវៈយវៈតាន់ដូចដែក ។
អ្នកនិពន្ធ លីវូធី បានពោល៖« ខុងជឺ មានមាឌខ្ពស់ស្រលះ ជើងដៃមាំដូចឪពុករបស់ខ្លួន តែមានសភាពស្លូតបូតដូចអ្នកបួស ។ ក្នុងមួយថ្ងៃគាត់អាចដើរបានមួយរយគីឡូម៉ែត្រ ដោយអត់មានហត់ ឬអស់កម្លាំងអ្វីឡើយ» ។ លោក ហ្វូង យូឡាន់ បានពោល៖«ខុងជឺ ជាគ្រូទស្សនវេជ្ជាផង ជាគ្រូពេទ្យព្យាបាលជំងឺផង។ ក្បួនវិជ្ជសាស្ត្រជាទេពកោសល្យដែលម្ដាយរបស់គាត់បានបង្ហាត់បង្រៀន ព្រោះជីតាខាងម្ដាយរបស់គាត់ជាគ្រូពេទ្យជនបទយ៉ាងចំណានម្នាក់ មានក្បួនតម្រាថ្នាំ និងក្បួនទស្ស៍ទាយ ទុកជាមរតកឱ្យកូនស្រីគាត់ ដែលជាម្ដាយរបស់ខុងជឺ តាំងតែពីកូនរបស់គាត់ធ្វើដំណើរតាមប្ដីមកស្រុក ចាន់តុង » ។
នៅពេលលោកម្ចាស់ លូ បញ្ជាឱ្យ ខុងជឺ ទៅយាមសំពៅនោះ ខុងជឺ បានឮសូរសំឡេងច្រវាក់អូសក្រោកក្រាកនៅក្នុងសំពៅ លាយឡំនឹងសំណើចក្អាកក្អាយរបស់ពួកនាវិក ដែលកំពុងស៊ីផឹកសប្បាយនៅក្នុងទីនោះដែរ ។ ពេលនោះ ខុងជឺ បានចុះទៅមើលហេតុពិតនៅក្នុងបាតសំពៅ ។ ទស្សនវិទូនេះបានឃើញទិដ្ឋភាពមួយគួរឱ្យរំភើបញាប់ញ័រក្នុងចិត្តក្រៃលែង ។ គេឃើញមនុស្សបួនប្រាំនាក់កំពុងស៊ីផឹកស្រវឹងស្រែកច្រៀងឡូឡាអឺងអាប់ ខុងជឺ ក៏ឃើញស្រីម្នាក់មានមុខខ្មៅជាំ អាក្រាតនៅខ្លួនទទេ មានច្រវាក់ជាប់អវៈយវៈទាំងសងខាង ។
ខុងជឺ សួរតាចាស់ដែលជាអ្នកបោសសំអាតនៅបាតសំពៅពីបុព្វហេតុដ៏គួរឱ្យសង្វេគនេះ ឯតាក៏និយាយប្រាប់ ៖ «ស្រីនេះជនជាតិម៉ុងហ្គោលី ចៅហ្វាយយើងទិញយកមកជាតម្លៃអំបិល១០នាឡិ ។ ដំបូងវាមានមុខស្អាតបាតដូចស្រីក្រមុំនៅហាន់ចូវទាំងឡាយ។ តែក្រោយមកស្រីនេះបែរជាឆ្កួតវង្វេងអត់ដឹងអី ចេះតែយំ និងសើច និយាយផ្ដេសផ្ដាស។ គេយកបាវស្រូវឱ្យវាស្លៀកពាក់ ព្រោះវាតែងតែដេលកននៀលនៅជិតចង្ក្រានបាយ និងពាងទឹកដែលគេយកវាទៅដាក់ច្រវាក់ដៃជើង ព្រោះខ្លាចវារើរបស់ទ្រព្យ ឬបំផ្លាញឆ្នាំងបាយ និងពាងទឹកដែលគេដាក់នៅជិតវា !» ។
ពេលនោះ ខុងជឺ ចូលទៅយកសម្លៀកបំពាក់មួយសម្រាប់មកបិទបាំងរាងកាយអាក្រាតរបស់នារីអភ័ព្វនោះ ។ កាយវិការនេះធ្វើឱ្យនាយភេត្រា ផ្ទុះសំណើច ហើយប្រាប់អភិជន លូ ថា ក្មេងកំលោះនេះសុភាពគួររាប់អាន ហើយនាយសំពៅនិយាយទៀត៖ «បើឯងចង់បានប្រពន្ធ អញនឹងឱ្យស្រីម្នាក់ធ្វើជាប្រពន្ធ ។ ចូរឯងរើសតាមចំណង់ចិត្តចុះ!»។ ខុងជឺ ថ្លែងអំណរគុណដល់នាយសំពៅ ហើយក៏ចុះទៅបាតនាវា ដោះលែងស្រីខ្មៅដែលជាប់ច្រវាក់នោះចេញមកក្រៅ។
ខុងជឺ បាននាំនាងមកបង្ហាញនាយភេត្រា រួចពោល៖ «បើលោកម្ចាស់ចង់ធ្វើអំណោយប្រពន្ធដល់ខ្ញុំៗសូមស្រីល្អម្នាក់នេះយកទៅរៀបការ នៅពេលពីរបីថ្ងៃខាងមុខនេះ!» ។ សម្ដី ខុងជឺ ធ្វើឱ្យគេសើចគ្រប់ៗគ្នា ។ ខុងជឺ ក៏នាំស្ត្រីជាតិម៉ុងហ្គោលីនោះទៅឱ្យម្ដាយខ្លួនព្យាបាល ។
ម្ដាយខុងជឺ ខិតខំស្រាវជ្រាវតម្រាថ្នាំយកមកពិនិត្យ ដើម្បីព្យាបាលជំងឺនាងក្រមុំម៉ុងហ្គោលីនេះ ។ កន្លះខែមកហើយដែលម្ដាយ ខុងជឺ បានជ្រើសរើសថ្នាំផ្សេងៗជាច្រើនមុខ ដើម្បីព្យាបាលសុខភាព និងមុខមាត់របស់យុវតីនេះ ។ ប៉ុន្តែជាការឥតប្រយោជន៍ ព្រោះក្បួនថ្នាំ ឫសឈើដែលមានក្នុងមហាគម្ពីរចាំង គ្មានប្រសិទ្ធភាពក្នុងការធ្វើមុខមាត់យុវតីនោះឱ្យល្អដូចដើមវិញឡើយ។ ដោយអស់ចំណេះ ខុងជឺ បានជួយណែនាំនាងឱ្យចេះធ្វើកិច្ចការទូទៅដូច ស្រីៗឯទៀតក្នុងស្រុក មានរវៃអំបោះ ក្រសាវសូត្រ និងរៀបចំទុកដាក់ប្រដាប់ប្រដារនៅក្នុងផ្ទះជាដើម ។
ពេលយប់ ខុងជឺ តែងបង្រៀននាងឱ្យចេះនិយាយភាសាចិនក្នុងស្រុក ព្រមទាំងបង្ហាត់ឱ្យចេះអានអក្សរថែមទៀត ។ ពេលណា ខុងជឺ សង្កេតឃើញនាងមានទុក្ខព្រួយ នាយតែងតែនាំនាងដើរលេងកម្សាន្តតាមជើងភ្នំ បង្ហាត់នាងឱ្យច្រៀងបទកំណាព្យ ដែល ខុងជឺ បាននិពន្ធខ្លួនឯងនៅពេលទំនេរម្ដងៗ ។ ប៉ុន្តែនៅថ្ងៃមួយ ស្រីជាតិម៉ុងហ្គោលនេះបានលួចសេះមួយរបស់ ខុងជឺ ហើយបំផាយយ៉ាងលឿនតម្រង់ទៅភ្នំទឹកកក ប៉ែកអាគ្នេយ៍ស្រុកចាន់តុង ដោយគ្មានទុកដំណឹងអ្វីបន្តិចសោះដល់គ្រួសារខុងជឺ ។
ខុងជឺ តែងគិតថា អំពើដែលខ្លួនគាត់ធ្វើទាំងអម្បាលម៉ាន ជាការសង្គ្រោះមួយដែល «សីលធម៌សាកលជំរុញនូវឆន្ទៈមនុស្សឱ្យដើរទៅរកមាគ៌ា លូតលាស់ខាងផ្លូវចិត្តសាស្ត្រ» ។ ខុងជឺ បានទន្ទេញ៖ «ធ្វើគុណទៅហើយ បើគេតបគុណមកវិញ ចាត់ទុកដូចជាពុំបានធ្វើគុណ! ធ្វើគុណទៅហើយ ត្រឡប់បានផលអាក្រក់វិញ ត្រូវទទួលការពិសោធន៍ដោយដៃពីរ ! ធ្វើគុណហើយ បើវារលាយសាបសូន្យទៅ ត្រូវបន្តការធ្វើគុណទៅទៀត ប្រៀបដូចត្រី បើវាចឹកនុយហើយ គេត្រូវយកសន្ទូចមកបិទនុយថែមទៀត !» ។
រាត្រីមួយនៅពេលម្ដាយ និងកូនកំពុងគិតពិចារណាពីកាតព្វកិច្ច ដែលគេត្រូវអនុវត្តក្នុងថ្ងៃមុខ នៅក្រៅផ្ទះព្រិលក៏ចុះរុះរោយយ៉ាងខ្លាំង ។ ម្នាក់ៗអង្គុយកម្ដៅភ្លើងចង្ក្រាន ដែលគេនាំគ្នាបង្កាត់ក្នុងឡនៃគេហដ្ឋានខ្លួន ។ ខុងជឺ ឮសូរសំឡេងជើងសេះ ប្រហែលដប់បានមកឈប់នៅមុខផ្ទះគេ ។ បន្ទាប់មកស្នូរគោះទ្វារបន្ទាន់ និងសំឡេងដ៏ស្រួយស្រែះរបស់ស្ត្រីម្នាក់បន្លឺឡើង។ ម្ដាយ ខុងជឺ បានស្គាល់សំឡេងនេះច្បាស់លាស់ណាស់ គឺនាងជាកូនស្រីមេកន្ទ្រាញភ្នំម្នាក់ជាតិម៉ុងហ្គោល ។ ក្នុងពេលពួកឈ្មួញលួចចាប់យកមក យុវតីនេះបានលេបថ្នាំម្យ៉ាងដែលបំផ្លាញសម្រស់។ ដោយកញ្ញាម៉ុងហ្គោលជាប់ចិត្តស្នេហានឹងគ្រួសារ ខុងជឺ ព្រមទាំងរូប ខុងជឺ ផង នាងក៏បានលួចរត់ទៅស្រុកខ្លួនវិញ ដើម្បីព្យាបាលមុខមាត់ឱ្យដូចដើម (ស្រង់ចាកសៀវភៅថ្នាក់មធ្យមសិក្សានៃក្រសួងអប់រំ) ៕
ចែករំលែកព័តមាននេះ