ការសម្លាប់សត្វមានជីវិតទោះជាសត្វនោះតូចឬធំគង់នឹងមានពៀរវេរា មានទោស តែទោសនោះទៅតាមសត្វតូចនិងធំ សត្វមានគុណវិសេស ឬមិនមានគុណវិសេស។ សម្រាប់ទោសដែលត្រូវទទួលអំពីការសម្លាប់សត្វដែលមានរាងកាយធំនិងមានគុណធម៌ផងដូចជា គោ ក្របី ដំរី សេះជាដើម…
ការសម្លាប់សត្វមានជីវិតទោះជាសត្វនោះតូចឬធំគង់នឹងមានពៀរវេរា មានទោស តែទោសនោះទៅតាមសត្វតូចនិងធំ សត្វមានគុណវិសេស ឬមិនមានគុណវិសេស។ សម្រាប់ទោសដែលត្រូវទទួលអំពីការសម្លាប់សត្វដែលមានរាងកាយធំនិងមានគុណធម៌ផងដូចជា គោ ក្របី ដំរី សេះជាដើម មានទោសច្រើន តែបើសត្វដែលងាប់នោះ ជាសត្វតូចតាច មានស្រមោច សង្អារ មូស សង្កើចជាដើម ក៏មានទោសតិច ។
ចំណែកឯសត្វតិរច្ឆាននិងមនុស្ស ការសម្លាប់មនុស្សមានទោសច្រើនជាងការសម្លាប់សត្វតិរច្ឆាន ព្រោះមនុស្សជាសត្វវិសេសជាងសត្វតិរច្ឆាន។ សម្រាប់មនុស្សនិងមនុស្សដូចគ្នា បើសម្លាប់អ្នកមានសីល និងមានគុណធម៌ផងដូចជា ភិក្ខុ សាមណេរ ឧបាសក ឧបាសិកា នឹងមានទោសច្រើន តែបើមនុស្សដែលគេសម្លាប់នោះ ជាអ្នកមិនមានសីលធម៌ដូចជា ជនល្មើស ពួកចោរ ជនចាប់រំលោភ ឬអ្នកដែលមានចរិតកាចសាហាវដោយគ្រឿងញៀនជាដើម ក៏មានទោសតិចទៅតាមនឹង ។
ដោយឡែកសម្រាប់កូនតិរច្ឆានសម្លាប់ឪពុកម្តាយ រមែងមានទោសធ្ងន់ក្រៃលែង គឺត្រូវធ្លាក់ទៅក្នុងអនន្តរិយកម្ម។ បើអ្នកដែលត្រូវសម្លាប់នោះ មានគុណធម៌ដូចគ្នា ក៏ត្រូវកាត់តាមទិដ្ឋភាពជាក់ស្តែងនៃការសម្លាប់នោះ គឺបើការសម្លាប់ប្រើសេចក្ដីព្យាយាមច្រើន ក៏មានទោសច្រើន តែបើព្យាយាមតិច ក៏មានទោសតិច ។
នេះទោសនៃទ្រឹស្តីព្រះពុទ្ធសាសនាដែលសំដៅយកទោសទៅក្នុងអនាគតជាតិ។ តែសម្រាប់ច្បាប់ប្រទេសដូចបច្ចុប្បន្នប្រហែលជាមិនគិតពីមនុស្សដែលមានសីល ឬអត់សីលនោះទេ គិតទៅលើការសម្លាប់នោះមានទោសតិចច្រើនទៅតាមមានចេតនានិងមិនមានចេតនាទៅវិញគឺ អ្នកសម្លាប់គេដោយចេតនា នឹងមានទោសច្រើនអាចជាប់គុកអស់មួយជីវិត ចំណែកឯការស្លាប់នោះដោយអចេតនាក៏មានទោសតិច តែក៏ចៀសមិនផុតពីការជាប់ពន្ធនាគារដូចគ្នា ។
ចែករំលែកព័តមាននេះ