នៅក្នុងគាថាធម្មបទលោកសម្តែងថា អចីរំ វតយំ កាយោ…វកលិង្ករំ ប្រែថា កាយនេះមិនយូរប៉ុន្មានឡើយ មានវិញ្ញាណទៅប្រាសហើយ ជាកាយដែលគេបោះបង់ចោលឱ្យដេកសង្កត់នៅលើផែនដីដូចជាអង្កត់អុសរកប្រយោជន៍គ្មានឡើយ ។ តាមសេចក្តីនៅក្នុងព្រះគាថា…
នៅក្នុងគាថាធម្មបទលោកសម្តែងថា អចីរំ វតយំ កាយោ…វកលិង្ករំ ប្រែថា កាយនេះមិនយូរប៉ុន្មានឡើយ មានវិញ្ញាណទៅប្រាសហើយ ជាកាយដែលគេបោះបង់ចោលឱ្យដេកសង្កត់នៅលើផែនដីដូចជាអង្កត់អុសរកប្រយោជន៍គ្មានឡើយ ។
តាមសេចក្តីនៅក្នុងព្រះគាថា នេះសបញ្ជាក់ឱ្យឃើញថា អ្នកដែលស្លាប់ទៅមិនបានដឹងអ្វីទាំងអស់ កាយដែលកំពុងតែដេកនៅនឹងមុខយើងនេះប្រៀបបាននឹងអង្កត់អុសរកប្រយោជន៍អ្វីមិនបាន អត់ដឹង អត់ឮអ្វីទេ ចំណែកវិញ្ញាណចេញចាកកាយទៅចាប់កំណើតថ្មីបាត់ទៅហើយ ។
បើដូច្នោះប្រយោជន៍អ្វីនឹងការយំសោកចំពោះអ្នកដែលស្លាប់ទៅនោះ ។ ទោះជាបែបនេះក៏ដោយ អ្នកណាទ្រាំទប់ចិត្តមិនយំសោកចំពោះមនុស្សដែលខ្លួនធ្លាប់ស្រលាញ់ ហើយឃ្លាតឆ្ងាយមិនវិលត្រឡប់វិញ បើទោះជាដឹងថា ការយំសោកនោះមិនបានដឹងដល់អ្នកស្លាប់ក៏ដោយ តែចិត្តជាបុថុជ្ជនគឺមិនអាចទ្រាំមិនបង្ហូរទឹកភ្នែកបានឡើយ ។
ត្រង់បាលីសូត្រដារដែលមានគាថា អទាសិ មេ អកាសិ មេ ញាតិមិត្តា… ការយំក្តី ការសោកសៅក្តី ការខ្សឹកខ្សួលណាដទៃក្តី បុគ្គលមិនគប្បីធ្វើឡើយ ព្រោះកិច្ចមានការយំស្រែកសោកសៅជាដើមនោះ មិនបានជាប្រយោជន៍អ្វីទៅដល់ប្រេតបុគ្គល(អ្នកស្លាប់)ទៅកាន់បរលោកឡើយ។ ញាតិទាំងឡាយដែលស្លាប់ទៅនោះក៏ស្ថិតនៅយ៉ាងនោះដដែល គឺឥតបានដឹងបានឮអ្វីឡើយ ។
ចំណែកទក្ខិណាទាន ដែលបុគ្គលបានឱ្យហើយនេះឯងជាទានដែលបានតម្កល់ទុកដ៏ល្អហើយក្នុងព្រះសង្ឃ រមែងសម្រេចផលដល់ញាតិទាំងនោះអស់កាលជាយូរអង្វែង តាមឋានៈគឺទីដែលគួរសម្រេចបាន ។
តាមទស្សនៈរបស់ខ្ញុំយល់ថា ថ្វីបើការយំ ឬខ្សឹកខ្សួលដទៃមិនមានប្រយោជន៍អ្វីដល់អ្នកស្លាប់ក៏ដោយក្តី តែក៏ជាការសម្តែងសេចក្តីអាឡោះអាល័យ អាណិតអាសូរដល់មនុស្សដែលយើងធ្លាប់ស្រឡាញ់រាប់អាន ឬក៏ជាញាតិជិតខាងនឹងគ្នា គឺមិនខុសឆ្គងអ្វីទេ ។ ប៉ុន្តែសូមកុំខូចចិត្តរហូតដល់ទៅប្រព្រឹត្តអំពើដែលមិនមែនជាប្រយោជន៍សម្រាប់ជីវិតរបស់ខ្លួនដោយសារតែក្តីវិបត្តិចំពោះអ្នកស្លាប់ទៅនោះ ។ នេះជាប្រការមិនគួរឡើយ ។
ចែករំលែកព័តមាននេះ