រាជធានីភ្នំពេញ ៖ បង្គីគឺជាវត្ថុប្រើប្រាស់ចាំបាច់នៅជនបទ ។ បច្ចុប្បន្នអ្នកចាប់យកមុខរបរផលិតបង្គីលក់ហាក់នៅមានចំនួនតិចតួច ព្រោះវាមានតម្លៃថោក និងចំណាយពេលច្រើនក្នុងការស្វែងរកវត្ថុធាតុដើមសម្រាប់ផលិត ។ ពេលបានវត្ថុធាតុដើមមកហើយត្រូវចំណាយពេលត្បាញយូរក្រែលទៀត ។…
រាជធានីភ្នំពេញ ៖ បង្គីគឺជាវត្ថុប្រើប្រាស់ចាំបាច់នៅជនបទ ។ បច្ចុប្បន្នអ្នកចាប់យកមុខរបរផលិតបង្គីលក់ហាក់នៅមានចំនួនតិចតួច ព្រោះវាមានតម្លៃថោក និងចំណាយពេលច្រើនក្នុងការស្វែងរកវត្ថុធាតុដើមសម្រាប់ផលិត ។ ពេលបានវត្ថុធាតុដើមមកហើយត្រូវចំណាយពេលត្បាញយូរក្រែលទៀត ។
ទាក់ទិននឹងការផលិតបង្គី មានភូមិមួយឈ្មោះភូមិកន្លែងគល់ សង្កាត់ពន្សាំង ខណ្ឌព្រែកព្នៅ រាជធានីភ្នំពេញ ក្រៅពីមុខរបរធ្វើស្រែវស្សានិងឡើងត្នោត អ្នកភូមិនេះចាប់យកមុខរបរត្បាញបង្គីលក់ជាអាជីពរកប្រាក់ផ្គត់ផ្គង់ជីវភាពគ្រួសារ ។ មុខរបរមួយនេះមានច្រើនតំណមកហើយតាំងពីដូនតាពួកគាត់មកម៉្លេះ ។
ស្ត្រីឈ្មោះរស់ ស្រីមុំ អាយុ៤៨ឆ្នាំ កាលពីពេល ថ្មីៗកន្លងមកថាគាត់មានប្ដី និងកូនចំនួន៤នាក់ ។ ប្ដីគាត់ធ្វើកម្មករសំណង់ ចំណែកគាត់តាំងពីដឹងក្ដីមកចាប់យកមុខរបរធ្វើស្រែនិងត្បាញបង្គីលក់រហូតមក ។ ចំណែកអ្នកភូមិរបស់គាត់ភាគច្រើនក៏មានមុខរបរត្បាញបង្គីលក់ដូចរូបគាត់ដែរ ថ្វីដ្បិតតែមុខរបរនេះរកប្រាក់មិនសូវបានច្រើនក្ដី ប៉ុន្តែវាជាមុខរបរមួយមិនចំណាយដើមទុនច្រើនឡើយ ចំណាយតែកម្លាំងពលកម្ម និងពេលវេលាប៉ុណ្ណោះ ។ បង្គីផលិតពីវល្លិរពាក់ ឆ្អឹងរបស់វាធ្វើពីដើមក្រវាន់, ដើមស្នាយ ឬដើមត្របែកជាដើម ។ កាលពីមុននៅជិតភូមិរបស់គាត់មិនខ្វះទេរុក្ខជាតិទាំនេះ ដែលផ្ដល់ភាពងាយស្រួលសម្រាប់គាត់ និងអ្នកភូមិកាប់យកមកត្បាញបង្គី ដោយមិនចាំបាច់ចំណាយដើមទុនអ្វីឡើយ ។
អ្នកស្រីរស់ ស្រីមុំ និយាយថា៖ «ប៉ុន្តែមកទល់នឹងពេលនេះ ពួកខ្ញុំហាក់ជួបការលំបាកខ្លះៗក្នុងការស្វែងរកវល្លិរពាក់ ហើយក៏ត្រូវចំណាយថវិកាមួយចំនួនក្នុងធ្វើដំណើរទៅរកវាផងដែរ ព្រោះសព្វថ្ងៃនេះនៅជិតភូមិពួកខ្ញុំត្រូវបានគេដុតព្រៃ និងឈូសឆាយដីរពាក់ វែងៗនិង ចាស់ៗអស់ នៅសល់តែដើមទើបដុះក្រោយ ដូច្នេះវានៅខ្លី ហើយខ្ចីទៀតផង ហេតុនេះទើបពួកខ្ញុំត្រូវចេញទៅរករពាក់នៅទីឆ្ងាយតាមរយៈការជិះម៉ូតូសណ្ដោងរ៉ឺម៉ក។ ដូច្នេះ ម្នាក់ៗត្រូវចំណាយក្នុង១ថ្ងៃ៥០០០រៀលក្នុងការជិះម៉ូតូសណ្ដោងរ៉ឺម៉កនោះ» ។
ដើមរពាក់ខ្លីលំបាកត្បាញនាំឲ្យមានការយឺតយ៉ាវ និងខាតពេលវាលា ។ ដើមរពាក់តែកាលណាខ្លី គឺបានន័យថាវានៅខ្ចី គុណភាពមិនសូវជាប់ល្អ អាចប្រើប្រាស់បានយូរឡើយ។ ដូច្នេះទើបអ្នកភូមិភាគច្រើនបានជួលម៉ូតូសណ្ដោងរ៉ឺម៉កជិះរួមគ្នាទៅកាប់ (អ្នកស្រុកទម្លាប់ហៅបោច) រពាក់នៅខេត្តកំពង់ស្ពឺចម្ងាយពីភូមិកន្លែងគល់ប្រហែលជាង២០គីឡូម៉ែត្រ។ អ្នកភូមិកាប់១ថ្ងែអាចត្បាញបង្គីបានត្រឹមតែ២ ឬ៣សម្រាប់ប៉ុណ្ណោះ ។
ក្រោយពេលបានវល្លិរពាក់ហើយ អង្គុយត្បាញក្នុងបង្គី១សម្រាប់ជាង២ម៉ោង ។ អ្នកស្រីរស់ ស្រីមុំ ថា ប្រសិនបើជាប់រវល់ដាំបាយ ស្ល ឬធ្វើនេះធ្វើនោះផង១ថ្ងៃបានត្រឹមតែបង្គី២ ឬ៣សម្រាប់ប៉ុណ្ណោះ។ ចំពោះតម្លៃលក់ចេញវិញក្នុងបង្គី១សម្រាប់ថ្លៃ៦.៥០០រៀល ផាត់ទូទាត់ទៅលើថ្លៃជិះម៉ូតូសណ្ដោងរ៉ឺម៉កទៅបោចវល្លិរពាក់នោះ គឺអស់បង្គី១សម្រាប់ទៅហើយ ។
អ្នកស្រីរស់ ស្រីមុំ និយាយថា «ទោះជាបែបណាគាត់ក៏ដូចជាអ្នកភូមិទាំងអស់គ្នាមិនបោះបង់ចោលនូវមុខរបរមួយនេះជាដាច់ខាតព្រោះវាជាមុខរបរ និងជាស្នាដៃដែលបន្សល់ទុកតាំងពីដូនតារៀងមក ម្យ៉ាងពួកគាត់មិនដឹងថាត្រូវរកអ្វីក្រៅពីមុខរបរមួយនេះឡើយ »។
ស្ត្រីម្នាក់ទៀតមានជីវភាពក្រីក្រឈ្មោះស៊ីម សាខន អាយុ៤៣ឆ្នាំ ប្ដីស្លាប់ចោលរយៈពេល៥ឆ្នាំមកហើយ រស់នៅជាមួយកូនប្រុស៣នាក់ និងកូនស្រីម្នាក់ ឲ្យដឹងថាបង្គីដែលគាត់ត្បាញរួចមិនដែលសល់ទេ ត្រូវម៉ូយដែលជាអ្នកភូមិជាមួយគ្នាប្រមូលទិញយកទៅលក់បន្តទៀតគ្មានសល់ឡើយ។ គ្រួសារអ្នកភូមិទូទៅដែលចាប់យករបរត្បាញបង្គីដែរ មានជីវភាពគ្រាន់បើជាងគាត់ ព្រោះគេមានស្វាមីជួយរកស៊ីផ្គួបគ្នា ចំណែករូបគាត់វិញរកតែម្នាក់ឯងចិញ្ចឹមកូន ។ គ្រួសារគាត់រស់នៅក្នុងខ្ទមតូចមួយធ្លុះមុខធ្លុះក្រោយ ។ ចំពោះ កូនៗរបស់គាត់មិនបានចូលសាលារៀនទេ ព្រោះតែគាត់គ្មានលទ្ធភាពឲ្យពួកគេទៅសាលា។
មុខរបរត្បាញបង្គីលក់នេះអ្នកស្រីស៊ីម សាខន ឲ្យដឹងថាកម្រៃដែលទទួលបានទិញអង្ករហូបមិនគ្រប់ផង គឺបានព្រឹកខ្វះល្ងាច បានល្ងាចខ្វះព្រឹក ជួនកាលដោយសារខ្វះខាតខ្លាំងពេកគាត់ខ្ចីលុយម៉ូយដែលជាអ្នកប្រមូលទិញបង្គីចាយមុន រួចទើបធ្វើបង្គីសងគេវិញតាមក្រោយ ។ «ដើម្បីក្រពះខ្ញុំបានតស៊ូទៅលើមុខរបរមួយនេះ ព្រោះគ្មានដីសម្រាប់បង្កបង្កើនផលដូចអ្នកភូមិឡើយសូម្បីតែដីផ្ទះក៏គ្មានដែរ សព្វថ្ងៃបានគេឲ្យរស់នៅបណ្ដោះអាសន្នតែប៉ុណ្ណោះ រីឯ កូនៗរបស់ខ្ញុំបានទារឲ្យគាត់ទិញកង់ឲ្យជិះ តែខ្ញុំគ្មានលុយទិញឲ្យពួកគេឡើយ ពិតជាពិបាកចិត្តខ្លាំងណាស់ »។
ស្ត្រីម្នាក់ជាកូនបុរសជាអ្នកប្រមូលទិញបង្គីលក់និយាយថា ឪពុករបស់នាងប្រមូលទិញបង្គីនៅតាមផ្ទះអ្នកភូមិ ក្នុង១សម្រាប់ថ្លៃពី៧.០០០រៀលទៅ៧.៥០០រៀល ។ បន្ទាប់ពីប្រមូលទិញបានច្រើនហើយ ដឹកតាមម៉ូតូសណ្ដោងរ៉ឺម៉កយកទៅលក់បោះដុំឲ្យម៉ូយនៅផ្សារស្ពឺ ស្ថិតនៅក្នុងខេត្តកំពង់ស្ពឺ។ បង្គី១សម្រាប់លក់ចេញថ្លៃ១ម៉ឺនរៀល ចំណេញពី២.៥០០រៀលទៅ៣ពាន់រៀលតាមខ្នាតបង្គីធំ ឬតូច។ ចំណែកម៉ូយដែលទិញបន្តពីឪពុករបស់នាងលក់ចេញទៅឲ្យអ្នកប្រើប្រាស់ក្នុង១សម្រាប់តម្លៃពី១២.០០០រៀលទៅ១៣.០០០រៀល ។
ប្រភពដដែលបន្តថាក្រៅពីប្រមូលទិញបង្គីពីអ្នកភូមិនោះ នាង និងឪពុកនាងក៏ត្បាញបង្គីលក់ខ្លួនដោយឯងផងដែរ ។
បុរសម្នាក់មិនប្រាប់អត្តសញ្ញាណនិយាយថា អ្នកភូមិរបស់គាត់សុទ្ធតែចេះត្បាញបង្គីលក់ស្ទើរគ្រប់គ្នា ហើយមុខរបរនេះមិនមែនទើបតែប្រកបនៅពេលនេះ ឬចេះត្រឹមជំនាន់ពួកគាត់នេះទេ គឺតពីដូនតា ។ គ្រួសារគាត់មានគ្នាច្រើន ដូច្នេះអាចផលិតបង្គីក្នុង១ថ្ងៃបានច្រើន និងអាចរកប្រាក់ចំណូលបានច្រើនគួរសមជាងអ្នកផ្សេងទៀត ។ មុខរបរនេះគ្រួសារគាត់មិនអាចបោះបង់វាចោលឡើយ មានតែពង្រីកថែមទៀត ។
បុរសនោះអំពាវនាវដល់មហាជនជួយទិញបង្គីប្រើប្រាស់ព្រោះវាជាវត្ថុបែបប្រពៃណី និងជាការរួមចំណែកលើកស្ទួយជីវភាពកសិករផងដែរ ៕
ចែករំលែកព័តមាននេះ