ខេត្តសៀមរាប ៖ បុរសម្នាក់ក្នុងគ្រួសារទីទ័លក្រមួយដែលកើតជំងឺពិការខ្វិនដៃជើងដើរមិនរួច នៅតែលើរទេះរុញតូចមួយអស់រយៈពេល៥ឆ្នាំមកហើយ ស្ថិតក្នុងភូមិសណ្តាន់ សង្កាត់ទឹកវិល ក្រុងសៀមរាប បានត្រូវសប្បុរសជនជាសាច់ញាតិនិងមិត្តភក្តិក្នុងភូមិជួយឧបត្ថម្ភ ក្តារ សសរក្រាក់និងស្លឹកធ្វើការជួសជុលនិងសាងសង់កូនផ្ទះជាជម្រកស្នាក់នៅបន្ថែម កាលពីរសៀលថ្ងៃទី១៩
ខេត្តសៀមរាប ៖ បុរសម្នាក់ក្នុងគ្រួសារទីទ័លក្រមួយដែលកើតជំងឺពិការ ខ្វិនដៃជើងដើរមិនរួច នៅតែលើរទេះរុញតូចមួយអស់រយៈពេល៥ឆ្នាំមកហើយ ស្ថិតក្នុងភូមិសណ្តាន់ សង្កាត់ទឹកវិល ក្រុងសៀមរាប បានត្រូវសប្បុរសជនជាសាច់ញាតិនិងមិត្តភក្តិក្នុងភូមិជួយ ឧបត្ថម្ភ ក្តារ សសរក្រាក់និងស្លឹកធ្វើការជួសជុលនិងសាងសង់កូនផ្ទះជាជម្រក ស្នាក់នៅបន្ថែម កាលពីរសៀលថ្ងៃទី១៩ កញ្ញា កន្លងទៅនេះ ។
បុរសរូបនេះឈ្មោះហូ ប៊ុនថែន អាយុ៣៣ឆ្នាំ ប្រពន្ធឈ្មោះកែវ សារ៉ែម អាយុ៣១ឆ្នាំ ជាអ្នកលក់បន្លែនៅតូបមួយក្បែរចិញ្ចើមថ្នល់ក្នុងភូមិ និងមានកូនប្រុសស្រី៤នាក់ (ស្រី៣ ប្រុសម្នាក់) គឺឈ្មោះថែន ស្រីធិប អាយុ១២ឆ្នាំ ជាសិស្សថ្នាក់ទី៧រៀននៅអនុវិទ្យាល័យសម្តេចឪ ឈ្មោះថែន ស្រីថាត់ អាយុ១១ឆ្នាំ ជាសិស្សថ្នាក់ទី៦រៀននៅសាលាគោកដូង ឈ្មោះថែន ស្រីថេត អាយុ៨ឆ្នាំ ជាសិស្សថ្នាក់ទី២ រៀននៅសាលាគោកដូង និងឈ្មោះថែន ពិសិដ្ឋ ភេទប្រុស អាយុ៥ឆ្នាំ ។
បុរសពិការ ឈ្មោះហូ ប៊ុនថែន បានឱ្យដឹងថា កាលពីមិនទាន់ពិការ គាត់ប្រកបមុខរបររត់ម៉ូតូឌុបទ្រទ្រង់ជីវភាពគ្រួសារ ប៉ុន្តែសព្វថ្ងៃនេះគាត់ធ្លាក់ខ្លួនឈឺដោយជំងឺសរសៃទាញដៃជើង និងកវៀចមួយចំហៀងខាងឆ្វេងខ្វិនដើរធ្វើការមិនបាន សូម្បីតែការហូបចុករួមទាំងដេកផង គឺបានតែនៅលើកូនទេះរុញប៉ុណ្ណោះ ។
ប្រជាពលរដ្ឋអ្នករស់ នៅក្បែរខាងនិយាយថា អ្វីដែលគួរឱ្យអាណិតអាសូរទៀតនោះគឺបុរសអភ័ព្វរូបនេះ ប្រពន្ធកូនមិនអាចជួយរុញរទេះ ឬក៏លើកទៅដាក់ឱ្យដេកនៅលើផ្ទះបានទេ ព្រោះតែដៃជើងរបស់គាត់ពុំអាចទទួលការអូសប៉ះទង្គិចខ្លាំងបាន ឡើយ ហើយជារៀងរាល់យប់ថ្ងៃប្រពន្ធនិងកូនបានត្រឹមតែជួយរុញ រទេះទៅដាក់នៅក្រោមដំបូលយ៉មុខផ្ទះប៉ុណ្ណោះ ។ បុរសរូបនេះ និយាយថា គាត់រស់នៅក្នុងស្ថានភាពបែបនេះរយៈពេលជាង៥ឆ្នាំមកហើយ គឺចាប់តាំងពីមានកំណើតកូនប្រុសពៅមក ។ បន្ទាប់ពីរៀបការរួចបានរយៈពេលជាង៦ឆ្នាំ ជំងឺរបស់គាត់កាលនៅដើររួចធ្លាប់បានទៅព្យាបាលជាមួយនឹង គ្រូខ្មែរបុរាណនិងនៅក្នុងមន្ទីរពេទ្យធំបង្អែកខេត្តដែរ ហើយលោកវេជ្ជបណ្ឌិតបារាំងនិយាយប្រាប់ថា មិនហ៊ានធ្វើការវះកាត់ទាញឆ្អឹងឱ្យចូលគ្នាវិញបានទេ ព្រោះជាឆ្អឹងចាស់ខ្លាចបាក់ ។
ចំណែកស្ត្រីជាម្តាយ ក្មេកឈ្មោះលេន រ៉ាម អាយុ៥១ឆ្នាំ បានឱ្យដឹងថា ក្រោយពេលរៀបការរួចប្តីប្រពន្ធនេះរស់នៅនឹងផ្ទះគាត់ រហូតមក លុះបន្ទាប់ពីកូនប្រសាប្រុសមានជំងឺខ្វិនដើរមិនរួចមិនអាច ឱ្យដេកនៅលើផ្ទះបានក៏ឱ្យស្នាក់នៅខាងក្រោមផ្ទះ ។ ប៉ុន្តែដោយខ្លាចខ្យល់បោកដួលរំលំផ្ទះបាក់សង្កត់ រូបគាត់ជាម្តាយក្មេកក៏ធ្វើកូនផ្ទះតូចមួយពីសសរកូនឈើនិងដំបូល ប្រក់ស័ង្កសីស្ថិតនៅក្បែរគ្នាឱ្យស្នាក់នៅពីរនាក់ប្តី-ប្រពន្ធ រីឯចៅៗស្នាក់នៅលើផ្ទះជាមួយគាត់ ។ ស្ត្រីជាម្តាយក្មេករៀបរាប់ទៀតថា ការរស់នៅដ៏លំបាករបស់កូនប្រសាប្រុសគាត់និងប្រពន្ធនោះ គឺនៅពេលដែលមានទឹកជន់លិចផ្ទះ បើជម្រៅត្រឹមស្មងជើងគឺអាចនាំគ្នាជួយរុញរទេះ ឬអូសនាំយកមកដាក់ឱ្យដេកនៅទីទួលក្រោមផ្ទះបាន ប៉ុន្តែប្រសិនបើទឹកលិចត្រឹមជង្គង់វិញគឺទាល់តែនាំគ្នារុញ ឬអូសយកទៅឱ្យដេកនៅឯទីទួលមុខផ្ទះគេផ្សេងក្បែរចិញ្ចើមថ្នល់ ជាតិឯណោះ មានចម្ងាយប្រមាណ២០០ម៉ែត្រពីផ្ទះ ។
រីឯ ស្ត្រីជាប្រពន្ធរៀបរាប់ថា សព្វថ្ងៃគាត់ពុំមានមុខរបរអ្វីក្រៅពីលក់ស្ពៃ ត្រកួន ព្រលឹត នៅក្នុងភូមិក្បែរចិញ្ចើមថ្នល់ដែលទិញពីគេយកមកលក់បន្ត គ្រាន់បានកម្រៃបន្តិចបន្តួចទ្រទ្រង់ជីវភាពគ្រួសារនិងកូនៗ រៀនសូត្រប្រចាំថ្ងៃប៉ុណ្ណោះ ៕
ចែករំលែកព័តមាននេះ