ស្នែងជាឧបករណ៍ដែលធ្វើដោយស្នែងគោ ស្នែងក្របី ឬស្នែងទន្សោង ។ ឧបករណ៍នេះមានពីរប្រភេទគឺប្រភេទស្នែងវែងឥតអណ្តាត និងប្រភេទស្នែងខ្លីមានអណ្តាត ។
ប្រភេទស្នែងវែងៗ ឥតអណ្តាតប្រើប្រាស់គ្មានបទបែបទេមានតែសំនៀងមួយបែបសំរាប់ជាសញ្ញាមានសូរវែងៗសូរទូនៗប្រើរួមនឹងឧបករណ៍សន្ធាប់ដទៃទៀត ក្នុងពេលលើកទ័ពទៅធ្វើសង្គ្រាមម្តងៗកាលពីសម័យបុរាណ។ ឧបករណ៍ប្រភេទនេះ គេផ្លុំត្រង់ខាងចុងស្នែងដែលមានប្រហោងតូចមួយល្មមផ្លុំ ។ ប្រភេទស្នែងខ្លីមានអណ្តាតប្រើប្រាស់មានបទបែបតិចតួចហើយមិនដែលយកទៅប្រគំរួមនឹងឧបករណ៍ដទៃទៀតឡើយច្រើនប្រើទោលតែឯង។ កាលពីសម័យដើមឧបករណ៍ស្នែងនេះសម្បូរហូរហៀរណាស់នៅតាមគ្រួសារនីមួយៗ ស្ទើរតែមនុស្សពេញវ័យក្នុងគ្រួសារមានស្នែងគ្រប់ៗគ្នាទាំងស្រីទាំងប្រុសចេះប្រើប្រាស់វាក៏គ្រប់ៗគ្នាដែរ។
នៅពេលចេញទៅប្រកបមុខរបររកស៊ីតាមដងព្រៃម្នាក់ៗចងព្យួរឧបករណ៍ស្នែងនៅនឹងករបស់ខ្លួនគេប្រើប្រាស់វាសំរាប់ជាសញ្ញាគ្រប់បែបយ៉ាងតាមបទបែបមានសញ្ញាហៅប្រមូលគ្នាសញ្ញាមានគ្រោះអាសន្នសញ្ញាវង្វេងផ្លូវឬសញ្ញាសួររកគ្នាតាមព្រៃក្បែរៗខ្លួននិងសញ្ញាផ្សេងៗទៀត។
នៅតំបន់ព្រៃគេច្រើនប្រើប្រាស់សត្វដំរីជំនួសកំលាំងមនុស្ស។ គេផ្លុំស្នែងហៅដំរីដែលគេបានចិញ្ចឹមយូរមកហើយៗគេលែងវាឱ្យរកស៊ីនៅព្រៃក្បែរៗគេនោះ។ នៅពេលឮម្ចាស់ផ្លុំស្នែងហៅសត្វដំរី ត្រូវតែរត់ទៅរកកន្លែងផ្លុំ តាមការចំណាំបទរៀងៗខ្លួនរបស់ម្ចាស់វា។ ជួនកាលពួកហ្មដំរីត្រូវផ្លុំស្នែងនៅពេលដែលដំរីផងខ្លួនចុះប្រេងគេផ្លុំដើម្បីលួងលោមបន្ទន់ចិត្តដំរីឱ្យវានឹកស្រណោះស្រណោកឈរស្រក់ទឹកភ្នែកបណ្តោយខ្លួនឱ្យម្ចាស់ចាប់ដាក់ទន្លីងបានយ៉ាងស្រួល។ជួនកាលគេផ្លុំស្នែង៣បទក្នុងពិធីបរដំរីបញ្ជាន់ភូមិ៣ជុំដោយឱ្យដំរីស្រូបទឹកពីក្នុងពាងទៅព្រួសពេញភូមិដើម្បីសុំសេចក្តីសុខសប្បាយត្រជាក់ត្រជុំ។ ក្រៅពីនេះគេប្រើផ្លុំនៅពេលប្រគំបញ្ចូលខ្មោចអារក្សក្នុងពិធីលៀងអារក្សម្តងៗដែរ ។
រូបរាងស្នែងមានធំមានតូចមានវែងមានខ្លីមិនប៉ុនគ្នាទេ។
អណ្តាតធ្វើអំពីបន្ទះខ្នងឫស្សីតូចស្តើង មានរាងបួនជ្រុងទ្រវែងដាក់នៅចំកណ្តាលតួស្នែងបិទភ្ជាប់ទៅនឹងស្នែងដោយក្រមួនឃ្មុំឬជ័រសត្វម្រោម។ អណ្តាតបែបនេះគេអាចផ្លុំឬបឺតមានសំនៀងល្អដូចគ្នា។ក្នុងពេលផ្លុំម្តងៗគេប្រើប្រាស់ប្រអប់ដៃស្តាំបិទបើកខាងប្រហោងធំទៅតាមកំរិតសំនៀងដែលគេចង់បាន។គេប្រើចង្អុលដៃខាងឆ្វេងបិទបើករន្ធតូចខាងចុងដើម្បីកំរិតសំនៀងដែលគេចង់បានដែរ។
បច្ចុប្បន្នឧបករណ៍ស្នែងនេះគ្មានទេតាមគ្រួសារនីមួយៗប៉ុន្តែមានតិចតួចបំផុតចំពោះអ្នកចិញ្ចឹមដំរីឬគ្រួសារដែលរស់នៅតាមតំបន់ព្រៃភ្នំ។
តាមប្រសាសន៍របស់លោកតាស៊ុំ សុខ ក្នុងឆ្នាំ១៩៦៥គាត់មានអាយុ៦២ឆ្នាំជាហ្មដំរីជើងចាស់ម្នាក់នៅតំបន់អង្គរវត្តមានស្នែងផ្ទាល់ខ្លួនមួយជាកេរមរតក៣តំណរួចមកហើយគាត់មានប្រសាសន៍ថា“ជីតាទួតរបស់គាត់បានប្រាប់គាត់ថាស្នែងខ្លីៗមានអណ្តាតបែបនេះមានអាយុច្រើនសតវត្សណាស់មកហើយមិនមែនមានត្រឹមសតវត្សដែលគេឆ្លាក់វានៅលើជញ្ជាំងប្រាសាទអង្គរនោះទេពីដើមគេប្រើស្នែងវែងៗគ្មានអណ្តាតសំរាប់កិច្ចការកងទ័ពប៉ុន្តែស្នែងខ្លីៗមានអណ្តាតដូចនេះគេប្រើសំរាប់កិច្ចការផ្សេងៗទៅវិញ” ៕ (ស្រាវជ្រាវចងក្រងដោយ លោកហ៊ុន សារិន សាស្រ្តាចារ្យសិល្បៈតន្រ្តី)
ចែករំលែកព័តមាននេះ