ខេត្តប៉ៃលិន ៖ សព្វថ្ងៃនេះ មានត្បូងនៅសេសសល់តិចតួចណាស់ក្រោយពីសង្គ្រាមដ៏រ៉ាំរ៉ៃនៅ ក្នុងស្រុកបានបញ្ចប់ទៅ។ កាលពីមុន ខេត្តប៉ៃលិន គឺជាទឹកដីដែលមានជនជាតិ ជ្វា កូឡា និងប្រជាជនខ្មែរតែងតែមករស់នៅរកស៊ីជីកដី រែងត្បូង ហើយនៅទូទាំងប្រទេសក៏ល្បីតៗគ្នាថា ទឹកដីខេត្តប៉ៃលិនសម្បូរទៅដោយត្បូងដ៏មានតម្លៃ ដូចជាត្បូងកណ្តៀង ត្បូងទទឹម ត្បូងខៀវ ក្រហម
ខេត្តប៉ៃលិន ៖ សព្វថ្ងៃនេះ មានត្បូងនៅសេសសល់តិចតួចណាស់ក្រោយពីសង្គ្រាមដ៏រ៉ាំរ៉ៃនៅក្នុងស្រុកបានបញ្ចប់ទៅ។ កាលពីមុន ខេត្តប៉ៃលិន គឺជាទឹកដីដែលមានជនជាតិ ជ្វា កូឡា និងប្រជាជនខ្មែរតែងតែមករស់នៅរកស៊ីជីកដី រែងត្បូង ហើយនៅទូទាំងប្រទេសក៏ល្បីតៗគ្នាថា ទឹកដីខេត្តប៉ៃលិនសម្បូរទៅដោយត្បូងដ៏មានតម្លៃ ដូចជាត្បូងកណ្តៀង ត្បូងទទឹម ត្បូងខៀវ ក្រហម និងពេជ្រជាដើម។ ការហិនហោចនូវសម្បត្តិធម្មជាតិដ៏មហាសាលនេះ ត្រូវបានមើលឃើញថា ឆ្លៀតក្នុងឱកាសខ្មែរកំពុងមានសង្រ្គាមក្នុងស្រុកជនជាតិបរទេសបានឆក់ឱកាសធ្វើអាជីវកម្មរ៉ែត្បូងយ៉ាងគគ្រឹកគគ្រេង យកគ្រឿងម៉ាស៊ីនមកជីកដីរែ៉រែងយកត្បូងគ្រប់កន្លែងនៅក្នុងខេត្តនេះ រហូតធ្វើឱ្យល្បាប់ដីរ៉ែហូរចាក់ចូលស្ទឹងសង្កែ បណ្តាលឱ្យទឹកឡើងក្រហម និងល្អក់ផងដែរ។
អ្នកជីកត្បូងម្នាក់ឈ្មោះវ៉ាន់ រដ្ឋ ភេទប្រុស អាយុ៤៦ឆ្នាំ មានកូននៅក្នុងបន្ទុកចំនួន៨នាក់ រស់នៅភូមិខ្លុង សង្កាត់អូរតាវ៉ៅ ក្រុងប៉ៃលិន ដែលកំពុងអង្គុយរែងដីអាចម៍រ៉ែរកត្បូងនៅក្នុងវាល ភូមិឡឥដ្ឋ សង្កាត់អូរតាវ៉ៅ និយាយថា មានតែអ្នកក្រីក្រដូចជារូបគាត់ទេ ដែលផ្សងព្រេងលើអតីតដីរ៉ែនេះ ។
ចំណែកបុរសចំណាស់ម្នាក់ឈ្មោះសេង គឹមហុង អាយុ៥៥ឆ្នាំ ជាឈ្មួញរកទិញត្បូងនិយាយថា មុនសង្រ្គាមក្នុងស្រុក ត្បូងនៅខេត្តប៉ៃលិន មានច្រើនណាស់ ទោះបីប្រជាជនកម្ពុជាទាំងមូលមកជីកដោយដៃផ្ទាល់ប៉ុន្មានឆ្នាំក៏មិនអស់ផង។ ប៉ុន្តែឥឡូវនេះ អ្នកជីកដីរែងត្បូងស្ទើរតែដាច់បាយទៅហើយ ដោយអ្នកខ្លះចំណាយពេលអស់១អាទិត្យសន្សំបានកម្ទេចត្បូងយកទៅលក់បានប្រាក់ត្រឹមតែ២ទៅ៣ម៉ឺនរៀលប៉ុណ្ណោះ ព្រោះត្បូងហោចអស់ទៅហើយ។ លោកសេង គឹមហុង បានបន្តទៀតថា នៅមុនសង្គ្រាមគ្រាន់តែជីកមួយថ្ងៃជួនកាលអាចរកប្រាក់បានពី១០ម៉ឺនរៀលឡើងទៅ បើប៉ះកន្លែងហេងវិញអាចរកបានរាប់លានរៀលថែមទៀតផង។ ពួកកម្មករជីកត្បូងឥឡូវនេះគ្មានកន្លែងជីកទៀតទេ ព្រោះប៉ះពាល់លើដីឯកជនរបស់គេ ហើយត្រូវបានម្ចាស់គេព្រមានជាញឹកញាប់ថា បើកកម្មករទាំងនេះ នៅតែបន្តជីកលើដីរបស់គេទៀត ពេលចាប់បានដាក់ពន្ធនាគាររយៈពេល៥ឆ្នាំ និងត្រូវបង់ផាកពិន័យជាប្រាក់ចំនួន១លានរៀល ព្រោះធ្វើឲ្យខូចដីគេ។ សព្វថ្ងៃនេះ ប្រជាពលរដ្ឋភាគច្រើនបានបោះបង់ចោលមុខរបរនេះអស់ទៅហើយ ប៉ុន្តែមានអ្នកក្រីក្រមួយចំនួន មិនដឹងជាទៅប្រកបមុខរបរអ្វី ក៏ទ្រាំផ្សងសំណាងជីករុករកតាមដុបតាមព្រៃគ្រាន់បានលក់យកលុយទិញអង្ករ។
រីឯលោកវ៉ាន់ រដ្ឋ ជាអ្នកជីកត្បូងនិយាយទៀតថា មានពលរដ្ឋជាច្រើនដែលសុទ្ធសឹងជាអ្នកក្រីក្រដូចជារូបគាត់រស់នៅភូមិខ្លុង សង្កាត់អូរតាវ៉ៅ ដែរ បាននាំគ្នាមកជីកដីរែងត្បូងនៅក្នុងវាលភូមិឡឥដ្ឋ នេះ ដើម្បីសន្សំលក់ឲ្យឈ្មួញគ្រាន់បានប្រាក់កាសទិញអង្ករ ព្រោះពួកយើងគ្មានការងារអ្វីធ្វើទេ ណាមួយគ្មានចំណេះ ហើយពួកយើងម្នាក់ៗសុទ្ធតែមានកូនច្រើនទៀត។ លោកវ៉ាន់ រដ្ឋ បានបន្តទៀតថា គាត់មានកូនក្នុងបន្ទុកចំនួន៨នាក់ ហើយកូនបងអាយុ១៩ឆ្នាំ កូនពៅអាយុ២ឆ្នាំ កូនចំនួន៤នាក់ បានបោះបង់ការសិក្សា គឺចាប់ពីអាយុ៧ដល់១០ឆ្នាំ។ មូលហេតុ គឺដោយសារខ្វះខាតលុយទិញសម្លៀកបំពាក់ និងសម្ភារសិក្សាឲ្យកូន ណាមួយខ្វះខាតអាហារ។ បើសិនជាមានមុខរបរអ្វីផ្សេងទៀត ពួកយើងនឹងមិនបន្តជីកត្បូងដូច្នេះទេ ព្រោះត្បូងឥឡូវនេះនៅសល់តែកម្ទេចកម្ទីតាមដីរបស់គេ ហើយជីកជួនកាលក្នុងរយៈពេលយូរថ្ងៃ ទើបអាចសន្សំលក់បានប្រាក់១មឺុនទៅ២មឺុនរៀល។ ឥឡូវនេះ ពួកអ្នកជីកត្បូងមិនហ៊ានជីកនៅក្នុងដីរបស់គេទេ គឺពួកគាត់ទៅជីករែងនៅក្នុងកូនអូរតូចៗគ្មានទឹក ឬតាមមាត់ព្រៃវិញ តែជីកមិនសូវបានទេ ។
អ្វីមួយដែលជាការសោកស្តាយនោះ គឺដោយសារភ្លើងសង្គ្រាមដែលបានឆាបឆេះនៅក្នុងប្រទេស ពិសេសក្នុងទសវត្សឆ្នាំ៨០ ដែលតំបន់រ៉ៃត្បូងមានតម្លៃនៅប៉ៃលិនត្រូវបានបំផ្លាញដោយឈ្មួញថៃដែលជាប្រភពហិរញ្ញវត្ថុរបស់ក្រុមមេដឹកនាំខ្មែរក្រហមកាន់កាប់តំបន់នោះ។ ការធ្វើអាជីវកម្មនេះបានបំផ្លាញគ្មានសល់ទេ នូវប្រភពធនធានរ៉ែត្បូងដ៏មានតម្លៃនេះ៕
ចែករំលែកព័តមាននេះ