ខេត្តបាត់ដំបង៖ ដៃទាំងពីរប្រឹងរុញរទេះបោះជំហ៊ានទៅមុខសន្សិមៗ ក្នុងដំណើរជាជនពិការជើង ជាមួយនឹងកូនប្រុស ស្រីតូច ធំ ចំនួន០៣នាក់អមដំណើរ ជាចលករដ៏សំខាន់ ជួយជម្រុញដល់កម្លាំងចិត្តឪពុក ឆ្លងតាក់តាមដងផ្លូវនានា…
ខេត្តបាត់ដំបង៖ ដៃទាំងពីរប្រឹងរុញរទេះបោះជំហ៊ានទៅមុខសន្សិមៗ ក្នុងដំណើរជាជនពិការជើង ជាមួយនឹងកូនប្រុស ស្រីតូច ធំ ចំនួន០៣នាក់អមដំណើរ ជាចលករដ៏សំខាន់ ជួយជម្រុញដល់កម្លាំងចិត្តឪពុក ឆ្លងតាក់តាមដងផ្លូវនានា ពាសពេញក្នុង ក្រុងបាត់ដំបង ដើម្បីស្វែងរកកាកសំណល់អេតចាយ ដែលជនានុជនបោះចោលតាមដងផ្លូវ ឬ ចោលក្នុងធុងសម្រាម។
ជួបជាមួយកោះសន្តិភាព នៅវេលាម៉ោង ប្រមាណ១០ព្រឹកថ្ងៃទី ២១ ធ្នូ នៅលើកំណាត់ផ្លូវដ៏មមាញឹកបំផុត ក្នុងសង្កាត់វត្តគរ ក្រុងបាត់ដំបង ខណៈដែលបុរសពិការដ៏កំសត់នេះ បានរុញរទេះដែកមួយ បណ្ដើរកូនតូចៗ ដើរផ្សងព្រេងស្វែងរករើសចាយតាមដងផ្លូវ។
គាត់បានចំណាយពេលដ៏មានតំលៃជាងកន្លះម៉ោង ក្រោមកំដៅថ្ងៃបើកភ្នែកស្ទើរមិនរួច និយាយជាមួយកោះសន្តិភាព។ ពិតមែនតែគាត់ជាជនពិការមានមុខរបរអាជីពជាអ្នករើសអេតចាយ តែអត្តចរិតរបស់គាត់បានបង្ហាញនូវភាពរូសរាយរាក់ទាក់ និង ទន់ភ្លន់នៅពេលជួបនិយាយជាមួយមនុស្សទូទៅ ដែលសួរនាំគាត់។ គាត់បានដោះមួក ជាមួយនឹងការបង្ហាញនូវស្នាមញញឹម លាយឡំជាមួយនឹងញើសហូររហាមលើផ្ទៃមុខ មុនពេលឆ្លើយតបស្វាគមន៏មកកាន់កោះសន្តិភាព ដែលផ្ដើមដោយពា្យ«ជម្រាបសួរ»។
តាំងពីចំណុចចាប់ផ្ដើម ពិតមែនតែជជែកគ្នាក្នុងរយៈពេលខ្លី តែគាត់បានព័រនាយ៉ាងពិស្ដារអំពីសាវតា នៃគ្រួសារដ៏កំសត់របស់គាត់ ជាការឆ្លើយតបរាល់សំនួរកោះសន្តិភាព។ លើកដៃជូតញើសបន្តិចរួចនិយាយប្រាប់ថា «ខ្ញុំឈ្មោះ សួន ទិត្យ អាយុ៣៤ឆ្នាំ ពិការជើងទាំងសងខាងពីកំណើត តែខ្ញុំអាចដើររុញរទេះ ឬ ធ្វើការងារស្រាលៗបាន។ រីឯប្រពន្ធខ្ញុំឈ្មោះ ពៅ ធីតា ពិការជើងទាំងសងខាងដែរ តែមិនអាចដើរបានឡើយ (ស្វិតជើង) ទៅណា មកណា គាត់ជិះលើរទេះរុញ។
បើគិតមកដល់ថ្ងៃនេះ ខ្ញុំនិងប្រពន្ធខ្ញុំ បានចាប់ដៃគ្នាជាប្ដីប្រពន្ធបានរយៈពេល១៥ឆ្នាំហើយ ថែមទាំងមានកូនចំនួន០៣នាក់ជាចំណងដៃ»។ ជាមួយនឹងកាយវិការលើកដៃចង្អុរកូនៗ ដែលអង្គុយសម្រាកជើងក្បែរនោះ លោក សួន ទិត្យ បានបញ្ជាក់ប្រាប់ថា «ក្នុងចំណោមកូនទាំង០៣ ខ្ញុំមានកូនស្រីម្នាក់បងគេ ឈ្មោះ ចាន់ ម៉ាលី អាយុ១២ឆ្នាំ រៀនថ្នាក់ទី៥ ឈ្មោះ ចាន់ វិបុល ប្រុសអាយុ០៧ឆ្នាំ ទើបចូលរៀន និង ឈ្មោះ ចាន់ វ៉ាន់ ឌី ប្រុសអាយុ០៣ឆ្នាំ នៅផ្ទះ។ បច្ចុប្បន្ន គ្រួសារខ្ញុំស្នាក់នៅបន្ទប់ជួលដ៏តូចមួយកន្លែង តំលៃក្នុង០១ខែចំនួន១៥ម៉ឺនរៀល ដែលស្ថិតក្នុងភូមិចម្ការឬស្សី សង្កាត់ព្រែកព្រះស្ដេច ក្រុងបាត់ដំបង ដោយមានមុខរបរអាជីពជាអ្នក«ដើររើសអេតចាយ»តែម្ដង។
ក្នុងដំណើរផ្សងព្រេងស្វែងរក«អេតចាយ» ជារៀងរាល់ថ្ងៃ គេតែងប្រទះឃើញបុរសពិការរូបនេះ ជាមួយនឹងភរិយាពិការអង្គុយលើរទេះដែលមានបណ្ដើរកូនតូៗយ៉ាងរហង់ផង បង្ហាញមុខលើដងផ្លូវនានា ក្នុងក្រុងបាត់ដំបង។ ពេលខ្លះ គេឃើញមាណុបដ៏កំសត់រូបនេះ ដៃម្ខាងរុញរទេះដឹកអេតចាយ រីឯដៃម្ខាងទៀតរុញរទេះប្រពន្ធ តែពេលខ្លះក៏ត្រូវបានកូនតួចៗជួយរុញរទេះម្ដាយពួកគេដែរ ជាមួយនឹងភ្នែកទាំងគូររំពៃមិនដាក់ រកមើលវត្ថុមានតំលៃ ដែលជាគោលដៅដ៏ចម្បងរបស់ពួកគេគឺ«អេតចាយ»។ ទីសាធារណៈ តាមដងផ្លូវ លើចិញ្ចើមផ្លូវ និង ធុងសម្រាប់នៅតាមទីសាធារណៈ ឬ នៅខាងមុខផ្ទះអភិជននានា គឺ ជាគោលដៅ ឬ ជាមុខសញ្ញាដ៏សំខាន់បំផុត ដែលគ្រួសារពិការភាពមួយនេះ ត្រូវស្វែងរក។ ក្នុងមួយថ្ងៃពួកគេត្រូវរកចំណូលពីការ«លក់អេតចាយ»ឲ្យបានយ៉ាងតិចចំនួន២០០០០រៀលឡើងទៅ ទើបអាចទប់ទល់នឹងការចំណាយប្រចាំថ្ងៃ ឬ ប្រចាំខែបាន។ នេះបើតាម លោក សួន ទិត្យ ដែលជាមេគ្រួសារ បានអះអាង។
លោក សួន ទិត្យ បានលើកឡើងពីខ្ទង់ចំណូលចំណាយនេះដូច្នេះថា «ក្នុងមួយថ្ងៃខ្ញុំត្រូវប្រឹងរកចំណូលឲ្យបានចាប់ពី២០០០០ម៉ឺនរៀល ឬ លើសពីនេះ ទើបអាចទប់ទល់ជីវភាពក្នុងគ្រួសារខ្ញុំបាន»។ គាត់បានលាតត្រដាងពីខ្ទង់ចំណាយក្នុងគ្រួសារថា «ប្រាក់ចំណាយម្ហូបអាហារប្រចាំថ្ងៃ ប្រាក់ចំណាយលើកូនៗរៀន ប្រាក់ចំណាយលើតំលៃបន្ទប់ជួល និង ចំណាយលើកទឹក និង ភ្លើង ទៀត។ អញ្ចឹង បើខ្ញុំរកចំណូលមិនបានមួយថ្ងៃ២០០០០ម៉ឺនរៀង ឬ លើសពីនេះទេ ខ្ញុំមិនអាចជួយកូនៗខ្ញុំបានរៀនសូត្រចេះដឹងដូចកូនៗគេបានឡើយ។ ដូច្នេះហើយ ទើបខ្ញុំប្រឹងចេញស្វែងរករើសអេតចាយទាំងប្ដីប្រពន្ធ ថែមទាំងកូនៗផងដែរ»។
កោះសន្តិភាព៖ តើថ្ងៃនេះ ម្ដេចមិនឃើញភរិយាមកជាមួយ ? លោក សួន ទិត្យ៖ «ថ្ងៃនេះប្រពន្ធខ្ញុំ មិនបានមកទេ ព្រោះគាត់ឈឺ គ្រុនផ្ដាសាយធំ ចឹងគាត់នៅចាំផ្ទះ តែបានកូនៗមកជួយ ពិសេសកូនស្រីបងមកជួយ ព្រោះសម្រាករៀនថ្ងៃអាទិត្យ»។ កោះសន្តិភាព៖ បើមានការងារផ្សេងពីដើររើសអេតចាយ តើលោកអាចធ្វើបានទេ ? សួន ទិត្យ៖ គាត់គ្រវីក្បាលជាមួយនឹងស្នាមញញឹមតិចៗ រួចបន្លឺថា «គ្មាននរណាយកខ្ញុំទៅធ្វើការទេ។ ខ្ញុំធ្វើការងារក្រៅពីដើររើសអេតចាយមិនកើតទេ។ ធ្លាប់មានគេជួយខ្ញុំម្ដង គឺ ជួយសម្ភារៈប៉ះកង់ តែខ្ញុំមិនសូវចេះធ្វើ។ ម្យ៉ាងទៀត ខ្ញុំរកទីតាំងធ្វើមិនបាន បើទោះជារកជួលទីតាំងគេក៏រកមិនបាន ទើបខ្ញុំ សម្រេចរុញរទេះដើររើសអេតចាយជាមួយប្រពន្ធកូនវិញទៅ»។
បើនិយាយពីការធ្វើដំណើរតាមដងផ្លូវវិញ បុរសពិការកាយ តែបេះដូងរស់រវើកម្នាក់នេះ និង កូនៗរបស់គាត់ ហាក់មានការប្រយ័ត្នប្រយ៉ែងសម្បើមណាស់ ចំពោះឧបតិហេតុនានានៅលើដងផ្លូវ ដែលអាចកើកឡើងដោយយថាហេតុ។ ភ្នែកទាំងគូរសម្លឹងមើលយានយន្តលើដងផ្លូវមិនប៉ប្រឹច ប៉ុន្តែមិនភ្លេចរំពៃរកមើល«កំណប់មាស» របស់គាត់ឡើយ គឺ «អេតចាយ»។
ក្រោមកំដៅថ្ងៃហូតហែង បុរសពិការរូបនេះ បានរុញរទេះដឹកអេតចាយ បណ្ដើរកូនតូចៗ ហាក់កំពុងប្រណាំងប្រជែងជាមួយនឹងពន្លឺព្រះអាទិត្យ ដែលកំពុងបណ្ដើរកូនចែងចាំងព្រិចៗដូច្នេះដែរ។ មាណប់ដ៏កំសត់នេះ ជាមួយនឹងកូនតូចៗ បានដើររុញរទេះដែកកញ្ចាស់មួយ សម្រាប់ដឹក«អេតចាយ«ផង និង ជួយរុញរទេះដឹក«ភរិយាពិការជាទីស្រលាញ់»របស់គាត់ផង ឆ្លងកាត់តាមបណ្ដាផ្លូវនានា ស្ទើរគ្រប់ទិសទី ក្នុងក្រុងបាត់ដំបង ដើម្បីស្វែងរក«កាកសំណល់អេតចាយ» ដែលគាត់ចាត់ទុកជា«កំណប់មាស» មានតំលៃមហាសាលសម្រាប់គ្រួសារពិការភាពរបស់គាត់។
ទំនងគ្រួសារងាយរងគ្រោះមួយនេះ មិនធ្លាប់ទទូលបានអំណោយធំដុំម្ដងណាឡើយ ពីសប្បុរសជន ឬ អង្គការ ឬ ពីអាជ្ញាធរ។ នេះបើតាមការលើកឡើងពីបុរសពិការ សួន ទិត្យ។ គាត់ហាក់មិនផ្ដល់ចម្លើយជាក់លាក់ទេ ត្រង់ចំណុចនេះ។ ប៉ុន្តែគាត់ក៏មិនបដិសេធដែរចំពោះអំណោយសប្បុរសជន ឬ អំណោយពីអាជ្ញាធរ ឬ អំណោយអង្គរការនានា ព្រោះពេលនេះគ្រួសារគាត់កំពុងប្រឈមនឹងការខ្វះខាតគ្រប់បែបយ៉ាង ទាំងកន្លែងស្នាក់នៅ ទាំងស្បៀងអាហារ។ ជាពិសេសការជួយជ្រមជ្រែងដល់កូនស្រីដែលកំពុងរៀនថ្នាក់ទី៥ នៅសាលាបឋមសិក្សា«សម្ដេចជាសុីម» សព្វថ្ងៃនេះ៕
ចែករំលែកព័តមាននេះ