ទីក្រុងញូដេលី៖ សំណុំរឿងបាញ់ប្រហារពីសំណាក់ក្រុមភេរវកម្មទៅលើក្រុមអ្នកទេសចរឥណ្ឌា និងជនជាតិបរទេសដទៃទៀតនៅតំបន់កាស់ស្មៀមិនទាន់បិទបញ្ចប់នៅឡើយទេ។ មិនតែប៉ុណ្ណោះបញ្ហានេះកាន់តែពុះកញ្ជ្រោលដែលធ្វើឱ្យសហគមន៍អន្តរជាតិចាប់ផ្ដើមព្រួយបារម្ភថាបើសង្គ្រាមរវាងប្រទេសនុយក្លេអ៊ែរទាំង២ផ្ទុះឡើងអាចនឹងមានផលវិបាកធ្ងន់ធ្ងរ។
ឥឡូវនេះ នាយករដ្ឋមន្ត្រីឥណ្ឌាបានផ្ដល់សិទ្ធិគ្រប់យ៉ាងឱ្យពួកយោធានៅតាមព្រំដែនអាចចេញប្រតិបត្តិការសឹកដោយស្វ័យសម្រេចតែម្ដងទៅតាមសភាពការណ៍ជាក់ស្ដែងប្រឆាំងនឹងពួកភេរវកម្ម។ ឥណ្ឌាចោទថាប៉ាគីស្ថានជាអ្នកនៅពីក្រោយអំពើផ្ដាច់ផ្ដិលជីវិតមនុស្សដ៏រង្គាលនោះ។ ប៉ុន្តែប៉ាគីស្ថានប្រកែកយ៉ាងដាច់អហង្ការ។ តាមពិត ទំនាក់ទំនងការទូតរវាងប្រទេសទាំងធ្លាក់ចុះតាំងពីយូរមកហើយ។
នៅពេលមានព្រឹត្តិការណ៍បាញ់ប្រហារនោះកើតឡើងទៀតធ្វើឱ្យប្រទេសទាំង២កាន់តែមើលមុខគ្នាលែងចំតទៅទៀតហើយ។ សន្ធិសញ្ញាសំខាន់ៗទ្វេភាគីក៏ត្រូវព្យួរទុកផងដែរ។ ប្រទេសទាំង២បណ្ដេញជនជាតិភាគីម្ខាងទៀតឱ្យចាកចេញពីទឹកដីខ្លួនជាប្រញាប់។ ច្រកចេញចូលរវាងប្រទេសទាំង២ក៏ត្រូវបានបិទជិតឈឹង។ សភាពការណ៍ហាក់ដូចជាមិនស្រួលនៅពេលឥណ្ឌាឱ្យសញ្ញាថាខ្លួនត្រៀមវាយប្រហារដោយកម្លាំងយោធាទៅលើប៉ាគីស្ថានដើម្បីសងសឹក។
ប៉ាគីស្ថានប្រកាសថាខ្លួននឹងចាត់វិធានការឆ្លើយតបវិញដោយសមាមាត្រ។ ប៉ុន្មានឆ្នាំចុងក្រោយនេះ គេឃើញថាប្រទេសទាំង២ចាប់ផ្ដើមបង្កើនចំនួនក្បាលគ្រាប់នុយក្លេអ៊ែររបស់ខ្លួន។ ប៉ុន្តែពួកគេមិនគោលដៅប្រើប្រាស់នុយក្លេអ៊ែរដើម្បីបញ្ឈប់សង្គ្រាម, មិនមែនដើម្បីដុតបញ្ឆេះសង្គ្រាមទេ។ ឥណ្ឌាប្រកាន់ជំហរថាខ្លួនមិនប្រើប្រាស់នុយក្លេអ៊ែរទេលុះត្រាតែភាគីម្ខាងទៀតវាយប្រហារនុយក្លេអ៊ែរទៅលើខ្លួនមុន។
ប៉ុន្តែប៉ាគីស្ថានប្រកាន់ជំហរផ្សេងពីនេះ។ ទោះបីខ្លួនមិនទទួលរងការវាយប្រហារដោយនុយក្លេអ៊ែរក៏ដោយ បើសិនសន្តិសុខជាតិរបស់ខ្លួនរងការគំរាមកំហែងខ្លាំង ប៉ាគីស្ថានសូមរក្សាសិទ្ធិប្រើប្រាស់នុយក្លេអ៊ែរខ្នាតតូចដើម្បីទប់ទល់វិញ។ បើមិនដូច្នេះទៅមិនអាចទៅរួចជាមួយឥណ្ឌាទេ។ ឥណ្ឌាមានកម្លាំងខ្លាំងជាង។ ប៉ាគីស្ថានធ្លាប់ច្បាំងចាញ់ឥណ្ឌាបីដងរួចមកហើយកាលពីអតីតកាល៕
ចែករំលែកព័តមាននេះ