ខេត្តប៉ៃលិន ៖ តាមសេចក្តីរាយការណ៍ពីប្រជាពលរដ្ឋមួយចំនួន ដែលប្រកបមុខរបរដើរផ្សងព្រេងនៅតាមព្រៃភ្នំ ដើម្បីរកខ្លឹមចន្ទន៍ក្រឹស្នា និងផ្លែឈើផ្សេងៗ លក់ឱ្យឈ្មួញ សម្រាប់ផ្គត់ផ្គង់ជីវភាពប្រចាំថ្ងៃ នាព្រឹកថ្ងៃទី២២ ខែមេសា…
ខេត្តប៉ៃលិន ៖ តាមសេចក្តីរាយការណ៍ពីប្រជាពលរដ្ឋមួយចំនួន ដែលប្រកបមុខរបរដើរផ្សងព្រេងនៅតាមព្រៃភ្នំ ដើម្បីរកខ្លឹមចន្ទន៍ក្រឹស្នា និងផ្លែឈើផ្សេងៗ លក់ឱ្យឈ្មួញ សម្រាប់ផ្គត់ផ្គង់ជីវភាពប្រចាំថ្ងៃ នាព្រឹកថ្ងៃទី២២ ខែមេសា ឆ្នាំ២០២៤នេះ បានលើកឡើងថា ក្នុងការធ្វើដំណើរឡើងភ្នំដើររកខ្លឹមចន្ទន៍ និងផ្លែសម្រង ត្រូវចំណាយពេលយូរថ្ងៃ លុះស្នាក់នៅសមលម្មអស់ស្បៀងអាហារបរិភោគ នឹងវិលត្រូវត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ។
បើតាមប្រភពពព័ត៌មានពីបុរសម្នាក់ ឈ្មោះ ឈូ ណាង អាយុ៣៤ឆ្នាំ រស់នៅក្នុងភូមិអូរតាប្រាង សង្កាត់ប៉ៃលិន ក្រុងប៉ៃលិន ខេត្តប៉ៃលិន បានរៀបរាប់ឱ្យដឹងថា ៖ ពួកគាត់មានគ្នា៥ ទៅ៦នាក់ នាំគ្នាឡើងទៅលើភ្នំ ដើររកខ្លឹមចន្ទន៍ នៅតាមព្រៃភ្នំ ដើម្បីយកមកលក់ដូរឱ្យឈ្មួញនៅក្នុងខេត្តប៉ៃលិន។ ការចំណាយពេលដើររកខ្លឹមចន្ទន៍នៅលើភ្នំនេះ ចាប់ពី១០ ទៅ២០ថ្ងៃ បើរកបានលឿន នឹងឆាប់ត្រឡប់ទៅភូមិក៏លឿនដែរ ដោយអ្នកខ្លះ វេចអង្ករ ម្ហូបអាហារ សាច់ជ្រូក ត្រីងៀត និងគ្រឿងផ្សំផ្សេងៗ ក៏មានដាក់មុង ភួយ កន្ទេល និងសុំរោងក្នុងព្រៃ ដែលគេសង់ស្នាក់នៅបណ្តោះអាសន្ន ហើយដាំបាយ ធ្វើម្ហូបអាហារហូបជាមួយគ្នា ដោយមានអន្លក់ និងបន្លែព្រៃក្បែរមាត់អូរ ។
ប្រភពបន្តទៀតថា ពួកគាត់ធ្លាប់ឡើងទៅស្វែងរកខ្លឹមចន្ទន៍ ផ្លែសម្រង ព្រៃ និងបន្លែក្រវាញ នៅលើភ្នំជាញឹកញាប់ដែរ ដោយចូលទៅក្នុងព្រៃភ្នំជ្រៅ រហូតដល់ពេលខ្លះ មានការវង្វេងដើររកគ្នាមិនឃើញ ពោលគឺដើររកស្ទើរពេញព្រៃផងដែរ។ តែពួកគាត់ មិនសូវហ៊ានដើរបែកពីគ្នាឆ្ងាយៗ នោះទេ ព្រោះនៅក្នុងព្រៃជ្រៅ អាចនឹងវង្វេង បង្កឱ្យមានបញ្ហាគ្រោះថ្នាក់ថែមទៀត ។
ប្រភពដដែលបានបន្ថែមទៀតថា នៅពេលនេះ ពួកគាត់ទើបតែឡើងទៅលើភ្នំមិនទាន់ដើររកបានខ្លឹមចន្ទន៍ ឬផល្លានុផល ដើម្បីយកទៅលក់ដូរនៅឡើយ ហើយក៏កំពុងរកកន្លែងស្នាក់បណ្តោះអាសន្ន ដោយអ្នកខ្លះដាំបាយ ធ្វើម្ហូប អ្នកខ្លះទៀត ដើររកខ្លឹមចន្ទន៍នៅក្បែររោងស្នាក់នៅជាបណ្តើរៗ។ ប៉ុន្តែ រហូតដល់ព្រឹកថ្ងៃបន្ទាប់ ពួកគាត់នឹងចូលទៅក្នុងព្រៃជ្រៅ ដើម្បីដើររកខ្លឹមចន្ទន៍ ព្រមទាំងផ្លែសម្រងព្រៃ ដែលអាចលក់ឱ្យប្រជាពលរដ្ឋទិញយកទៅធ្វើបង្អែម និងបន្លែក្រវ៉ាញ ដែលគេយកទៅធ្វើម្ហូប មានរសជាតិឈ្មុយប្រហើរគួរឱ្យចង់ហូប។
លោកបញ្ជាក់ថា ការផ្សងព្រេងដើររកខ្លឹមចន្ទន៍ក្រឹស្នានេះ មិនមែនជារឿងដែលងាយស្រួលនោះទេ ពិតជាជួបនឹងការលំបាកខ្លាំង មានអ្នកខ្លះក៏ជួបនឹងសត្វព្រៃ ដូចជាសត្វជ្រូកព្រៃ ខ្លាឃ្មុំ ខ្លាដំបង និងសត្វធំៗ មួយចំនួន។ ពេលខ្លះទៀត បើមិនប្រយ័ត្ន អាចនឹងដើរចូលក្នុងចំការមីនដែលគេដាក់ចោលកាលពីសម័យសង្គ្រាមដែរ។ តែពួកគាត់មិនហ៊ានធ្វើអ្វីដល់សត្វព្រៃទាំងនោះទេ គ្រាន់តែនាំគ្នាដើរគេច ហើយពួកវាក៏មិនហ៊ានធ្វើអ្វីដល់ពួកគាត់ដែរ ព្រោះម្នាក់ៗ ដើរក្បែរគ្នា មានកាំបិតខ្វែវ និងដំបងនៅជាប់នឹងដៃរៀងៗខ្លួន ត្រៀមទុកការពារ បើមានឧបសគ្គអ្វីកើតឡើង ពួកគាត់ហៅគ្នាមកប្រមូលផ្តុំ ដើម្បីត្រៀមជួយគ្នាទៅវិញទៅមក ហើយសត្វព្រៃក៏រត់ចេញអស់ទៅ។
នៅថ្ងៃនេះ ពួកគាត់មិនទាន់បានខ្លឹមចន្ទន៍ ឬផ្លែឈើសម្រងព្រៃនៅឡើយទេ ដោយនៅថ្ងៃបន្តបន្ទាប់នឹងនាំគ្នាចេញទៅរកតែម្តង។ ចំពោះការដើររកខ្លឹមចន្ទន៍ មិនសូវជួបប្រទះនោះទេ ព្រោះវាជារបស់ដ៏កម្រ ហើយការលក់ដូរវិញ ឈ្មួញឱ្យតម្លៃទៅតាមប្រភេទខ្លឹមល្អ ឬមិនល្អ ដោយលក់ថ្លឹងជាគីឡូក្រាម។ តែពួកគាត់ មិនអាចប្រាប់តម្លៃបានទេ បើមានខ្លឹមឈើប្រភេទនេះ អាចទៅជួបថៅកែផ្ទាល់និយាយចចារគ្នាលក់ និងទិញ ។
ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ប្រហែលយូរថ្ងៃថែមទៀត ពួកគាត់នឹងត្រឡប់ចុះពីលើភ្នំមកវិញ ដោយបានខ្លឹមចន្ទន៍ ឬយ៉ាងណា មិនទាន់ដឹងច្បាស់នៅឡើយទេ តែពួកគាត់តែងតែដុតធូបផ្សងឱ្យជួបខ្លឹមឈើល្អៗ និងផ្លែឈើព្រៃ ដែលអាចលក់បានថវិកា ដើម្បីផ្គត់ផ្គង់ជីវភាពប្រចាំថ្ងៃ ៕
ចែករំលែកព័តមាននេះ