ខេត្តបាត់ដំបង ៖ ច្រកទ្វារព្រំដែនអន្តរជាតិ«ភ្នំដី» គឺជាច្រកសេដ្ឋកិច្ចដ៏សំខាន់មួយ ក្នុងចំណោមច្រកទ្វារព្រំដែនជាច្រើនក្នុងខេត្តបាត់ដំបង ដែលធ្លាប់មានទំនិញ និងមនុស្សម្នាធ្វើដំណើរចេញ-ចូលយ៉ាងមមាញឹកបំផុត រវាងប្រទេសកម្ពុជា និងប្រទេសថៃ ។…
ខេត្តបាត់ដំបង ៖ ច្រកទ្វារព្រំដែនអន្តរជាតិ«ភ្នំដី» គឺជាច្រកសេដ្ឋកិច្ចដ៏សំខាន់មួយ ក្នុងចំណោមច្រកទ្វារព្រំដែនជាច្រើនក្នុងខេត្តបាត់ដំបង ដែលធ្លាប់មានទំនិញ និងមនុស្សម្នាធ្វើដំណើរចេញ-ចូលយ៉ាងមមាញឹកបំផុត រវាងប្រទេសកម្ពុជា និងប្រទេសថៃ ។ ប៉ុន្តែសព្វថ្ងៃច្រកអន្តរជាតិនេះ ហាក់ស្ងាត់ស្ងៀមគ្មានទំនិញ ឬមនុស្សម្នាចេញ-ចូលដូចមុនសម័យ«កូវីដ-១៩»ឡើយ លើកលែងតែរថយន្តធុនធ្ងន់របស់ថៃ ចេញ-ចូលដឹកកសិផលរបស់ខ្មែរតាមរដូវកាលតែប៉ុណ្ណោះ ។
នៅលើស្ពានឆ្លងព្រំដែននៃច្រកទ្វារអន្តរជាតិ«ភ្នំដី» គេសង្កេតឃើញមានអ្នកដំណើរឆ្លងកាត់តិចតួចយ៉ាងសោះកក្រោះ លាយឡំជាមួយនឹងក្រុមកម្មករប៉ុន្មាននាក់ដែលស៊ីឈ្មូលលី ឬស្ពាយទំនិញឆ្លងស្ពានព្រំដែន ពីទឹកដីថៃចូលមកទឹកដីខ្មែរ ។ បើនិយាយពីក្រុមកម្មករខ្មែរ ដែលប្រឹងប្រែងស៊ីឈ្នូលលីសែងទំនិញឆ្លងព្រំដែនវិញ ពួកគេគ្មានរទេះដឹកជញ្ជូនទេ ។
ពួកគេបានប្រើកម្លាំងបាយសុទ្ធសាត ដើម្បីលីឬស្ពាយទំនិញឆ្លងដែន ពីទឹកដីថៃចូលមកដីខ្មែរ ជាថ្នូរនឹងប្រាក់កម្រៃតិចតួចបំផុត នេះបើតាមក្រុមកម្មករទាំងនេះនិយាយប្រាប់ ។ ក្រុមកម្មករលីសែងទំនិញទាំងនេះ បានលើកឡើងដូចៗគ្នាថា ពួកគេមានពេលវេលាត្រឹមមួយព្រឹកប៉ុណ្ណោះ ដើម្បីរកប្រាក់ចំណូលប្រចាំថ្ងៃតាមរយៈការស៊ីឈ្នូលលី ឬស្ពាយទំនិញឆ្លងព្រំដែន ។ ហើយទំនិញទាំងនេះ ភាគច្រើនជាអីវ៉ាន់ចាប់ហួយ និងបន្លែ ផ្លែឈើបន្តិចបន្ទូចប៉ុណ្ណោះ ដែលម្ចាស់ទំនិញទិញពីប្រទេសថៃយកមកលក់តាមផ្ទះ ក្នុងភូមិជាលក្ខណៈគ្រួសារ ។
បែកញើសលើពេញផ្ទៃមុខ កម្មករម្នាក់ឈ្មោះ ម៉ាក សុខ អាយុជាង៤០ឆ្នាំ បានប្រាប់ថា គាត់ធ្វើចំណាកស្រុកមកពីខេត្តពោធិ៍សាត់ មកស្នាក់បណ្ដោះអាសន្ននៅស្រុកសំពៅលូន ធ្វើជាកម្មករស៊ីឈ្នូលលីទំនិញឆ្លងដែនបែបនេះច្រើនឆ្នាំមកហើយ ។
គាត់បាននិយាយដូច្នេះថា «មួយព្រឹកនេះ ខ្ញុំលីអីវ៉ាន់បានប្រហែល៣ទៅ៤ជើង ហើយគិតជាប្រាក់ឈ្នូលបានប្រហែលជិត២ម៉ឺនរៀលប៉ុណ្ណោះ ឥឡូវអស់អីវ៉ាន់លីហើយ ។ ទំនិញដែលលីឆ្លងដែន ជាប្រភេទទំនិញស្រាលៗទេ» ។
ដោយឡែកកម្មករដែលមានវ័យរាងជ្រេម្នាក់ទៀត ដែលមើលទឹកមុខស្លេកស្លាំង ហាក់មានរោគប្រចាំកាយផង បានប្រឹងប្រែងលីផង ស្ពាយពីក្រោយខ្នងផង យ៉ាងសំពោងសម្ពាយស្ទើរគ្របលុបលើខ្លួន តែទំនងដូចជាមិនធ្ងន់ប៉ុន្មានទេ ព្រោះវាជាចានស្នោ ។
គាត់ឈ្មោះ សែប ហឿយ អាយុ៥៤ឆ្នាំ បានឆ្លើយតបនឹងសំណួរកោះសន្តិភាពទាំងទំនិញនៅលើស្មានៅឡើយថា «ខ្ញុំទើបលីបានមួយជើងហ្នឹងទេ» ។ គាត់បានរកកន្លែងអង្គុយបន្តិច ក្រោយពីទម្លាក់អីវ៉ាន់ពីលើស្មា រួចដោះមួកក្រណាត់យកមកបក់ ដែលទំនងហត់ផង និងក្ដៅផង ។ លោក សែប ហឿយ ជាបុរសពោះម៉ាយ ដែលមានកូន៤នាក់ក្នុងបន្ទុក ។ នេះបើតាមគាត់លួចបង្ហើបពីប្រវត្តិរបស់គាត់យ៉ាងខ្លីប្រាប់កោះសន្តិភាព ។
ក្នុងទឹកមុខស្លេកស្លាំង អង្គុយលើកន្ទុយរ៉ឺម៉កម៉ូតូ កម្មករវ័យចំណាស់រូបនេះ បានលើកដៃចង្អុលគំនរចានស្នោរួចនិយាយថា «មួយព្រឹកនេះ ខ្ញុំលីអីវ៉ាន់បានប៉ុណ្ណឹង បើគិតប្រាក់ឈ្នូលបានប្រហែល៥.០០០រៀលប៉ុណ្ណោះ» ។ ហាក់គ្មានកម្លាំងកំហែងទេ លោក សែម ហឿយ បានបង្ហាញនូវទឹកមុខយ៉ាងស្រងូតស្រងាត់ ។ គាត់ងើបមុខបន្តិច រួចបន្លឺសំឡេងងតិចៗថា «សព្វថ្ងៃខ្ញុំស៊ីឈ្នូលលីសែងអីវ៉ាន់ឆ្លងព្រំដែនឲ្យគេ បានកម្រៃតិចតួចគ្រាន់ចិញ្ចឹមកូនៗផង និងព្យាបាលជំងឺខ្លួនឯងផង ។ ប៉ុន្តែរកមួយព្រឹកស្ទើរតែទិញអង្ករច្រកឆ្នាំងមួយពេលមិនបានផង» ។
ត្រង់ចំណុចនេះ ទាំងលោក សែប ហឿយ ទាំងលោក ម៉ាក សុខ ដែលមានអាជីពស៊ីឈ្នូលលីសែងទំនិញឲ្យគេ រាប់សិបឆ្នាំដូចគ្នា សុទ្ធតែបានលើកឡើងប្រហាក់ប្រហែលគ្នា ពីជីវភាពដ៏លំបាកលំបិនចិញ្ចឹមកូន ខ្វះព្រឹកខ្វះល្ងាចបែបនេះ ។ ពួកគាត់បាននិយាយព្រមៗគ្នា នៅចំពោះមុខកោះសន្តិភាពដូច្នេះថា ពួកខ្ញុំទាំង២នាក់ សុទ្ធតែជាអ្នកធ្វើចំណាកស្រុកដូចគ្នា ហើយសព្វថ្ងៃស្នាក់នៅផ្ទះជួលដូចគ្នារាប់សិបឆ្នាំកន្លងមកហើយ ហើយជីវភាពក៏ខ្វះខាតដូចគ្នាទៀត ។
ពេលខ្លះរកប្រាក់មិនបានបង់ថ្ងៃផ្ទះជួលផង ត្រឹម១ខែ១០ម៉ឺនរៀល ។ កម្មករស៊ីឈ្នូលលីសែងទំនិញឆ្លងព្រំដែននៅច្រកទ្វារអន្តរជាតិ«ភ្នំដី»នេះ មានមិនច្រើននាក់ទេ ។ នេះបើតាមកម្មករនិយាយប្រាប់ ។
ពួកគាត់និយាយថា ឆ្មាំព្រំដែនមិនអនុញាតឲ្យប្រើរទេះអូស ឬ រុញសម្រាប់ដឹកជញ្ជូនទំនិញឆ្លងព្រំដែនទេ ព្រោះរញ៉េរញ៉ៃពេក តែកម្មករអាចលីសែងដោយកម្លាំងបាយងាយស្រួលត្រួតពិនិត្យ ចេញពីទឹកដីថៃឆ្លងស្ពានព្រំដែនចូលមកដីខ្មែរបាន តាមដែលអាចធ្វើបាន ។
បើតាមការលើកឡើងរបស់ក្រុមកម្មករបានបញ្ជាក់ថា ទំនិញដែលពួកគាត់ស៊ីឈ្នូលលីលែងឲ្យគេនោះ ភាពច្រើនជាទំនិញស្រាលៗ ហើយលីជញ្ជូនត្រឹមមួយកំណាត់ព្រឹក ក៏អស់ទំនិញជញ្ជូនទៅហើយ ។ ដូច្នេះពួកគាត់រកចំណូលបានបន្តិចបន្ទូចប៉ុណ្ណោះ ។
បើពិនិត្យលើចម្ងាយផ្លូវដែលក្រុមកម្មករលីសែងទំនិញ គឺលីចេញពីចុងស្ពានម្ខាងនៃព្រំដែនថៃ ឆ្លងចូលមកចុងស្ពានម្ខាងនៃខាងទឹកដីខ្មែរ ដែលមានចម្ងាយប្រហែលជិត១០០ម៉ែត្រប៉ុណ្ណោះ ។ យើងក្រឡេកទៅមើលស្ត្រីម្នាក់ឯណោះវិញ ដែលជាកម្មករលីសែងទំនិញដែរ ក៏មិនខុសពីលោក សែប ហឿយ ប៉ុន្មានទេ ក្នុងការប្រឹងប្រែងលីសែងទំនិញដ៏សំពីងសំពោងនៅលើស្មា ។ ប៉ុន្តែខុសត្រង់ថា ស្ត្រីរូបនេះស្ថិតក្នុងទឹកមុខញញឹមញញែមយ៉ាងរាក់ទាក់ ខណៈលោក ហឿយ ស្ថិតក្នុងទឹកមុខស្លេកស្លាំង បើទោះជានៅក្នុងដៃ និងក្រោយខ្នងគាត់ផ្ទុកទៅដោយកេសទំនិញស្ទើរគ្របពេញនៅលើខ្លួនដូចគ្នាក្ដី ។
ក្នុងដៃទាំង២មានយូរកេសធំៗ ខណៈនៅពីក្រោយខ្នងគាត់ក៏មានស្ពាយគេសធំៗដែរ ។ ក្នុងទឹកមុខញញឹកញញែម ទំនិញមិនទាន់ទម្លាក់ចេញពីស្មាផង កម្មករស្រីរូបនេះ បានឆ្លងឆ្លើយយ៉ាងរាក់ទាក់ជាមួយកោះសន្តិភាពទៅហើយ ។ កិច្ចស្វាគមន៍របស់គាត់ជាមួយនឹងពាក្យថា «ខ្ញុំជញ្ជូនបានមួយជើងហើយ ។ អីវ៉ាន់នេះមិនធ្ងន់ទេ ព្រោះវាជាសម្បកកែវជ័រទេ»។
ក្នុងឱកាសដ៏មានតម្លៃរបស់គាត់ ស្ត្រីរូបនេះបានផ្ដល់ពេលដ៏ខ្លីនិយាយជាមួយកោះសន្តិភាព ក្រោយទម្លាក់ទំនិញចុះពីលើស្មា ។ គាត់បានប្រាប់ថា «ខ្ញុំឈ្មោះ គឹម ឈឿន អាយុ៤៨ឆ្នាំ ។ ខ្ញុំជាអ្នកនៅខេត្តតាកែវ តែបានមករស់នៅស្រុកសំពៅលូននេះយូរឆ្នាំហើយ ។ ខ្ញុំបានវិលត្រឡប់ទៅស្រុកកំណើតវិញមួយរយៈ នៅក្នុងអំឡុងផ្ទុះមេរោគកូវីដ-១៩ តែខ្ញុំបានត្រឡប់មកវិញក្រោយមេរោគចង្រៃនេះស្ងប់ស្ងាត់ ។ ប៉ុន្តែបានធ្វើជាកម្មករស៊ីឈ្នូលលីសែងទំនិញឲ្យគេនេះ ទើបបានប្រហែល១ខែប៉ុណ្ណោះ ដោយសារគ្មានមុខរបរអ្វីធ្វើផ្សេង» ។
កោះសន្តិភាព៖ តើមួយថ្ងៃរកចំណូលបានប៉ុន្មាន ? អ្នកស្រី គឹម ឈឿន បន្លឺសំណើចបន្តិច ជាមួយនឹងចម្លើយយ៉ាងខ្លីថា «បានប្រហែលពី១ម៉ឺនទៅ២ម៉ឺនរៀលប៉ុណ្ណោះទេ» ។ នៅលើទីធ្លាដ៏តូចចង្អៀតមួយ ខាងក្រោយស្នាក់ការត្រូតពិនិត្យច្រកទ្វារអន្តរជាតិ«ភ្នំដី» គេឃើញមានក្រុមកម្មករត្រឹមប៉ុន្មាននាក់ប៉ុណ្ណោះ រួមទាំងអ្នករត់ម៉ូតូកង់៣ផងដែរ កំពុងរង់ចាំដឹកទំនិញបន្ត កំពុងមមាញឹកក្នុងការដឹកជញ្ជូនទំនិញ ។
ម៉ោងមិនទាន់១០ព្រឹកផង ស្ថានភាពចេញ-ចូលច្រកទ្វារអន្តរជាតិ«ភ្នំដី» ហាក់ស្ងប់ស្ងាត់អ្នកដំណើរចេញ-ចូលបាត់ទៅហើយ ។ លើកលែងតែក្រុមពលករឆ្លងដែនស្របច្បាប់ប៉ុណ្ណោះ ដែលមានសកម្មភាពប្រុយៗ ឆ្លងដែនចេញទៅធ្វើការនៅប្រទេសថៃ ។
ស្ថិតក្នុងស្ថានភាពបែបនេះ មន្ត្រីព្រំដែនម្នាក់បានប្រាប់ថា ចាប់តាំងពីសម័យផ្ទុះមេរោគ«កូវីដ-១៩»រហូតមក ច្រក«ភ្នំដី»នេះស្ងាត់ឈឹងតែម្ដង ។
មន្ត្រីដដែលនេះបានរំលឹកថា មុនសម័យកូវីដ-១៩ ច្រកទ្វារភ្នំដីនេះ ហាក់មានសភាពអ៊ូអរសម្បើមណាស់ ។ ប៉ុន្តែសព្វថ្ងៃមិនសូវមានទំនិញចេញ-ចូលទេ លើកលែងតែដល់រដូវប្រមូលផលកសិកម្មប៉ុណ្ណោះ ដែលមានរថយន្តថៃចេញ-ចូលដឹកកសិផល ក្រៅពីនេះគ្មានសកម្មភាពអ្វីទេ ៕
ចែករំលែកព័តមាននេះ