រាជធានីភ្នំពេញ ៖ ផលិតករ លោកកៅ សីហា បានចេញមុខប្រឆាំងតបចំពោះមតិលើកឡើងដោយធ្វើការរិះគន់តារាខ្មែរនាសម័យនេះ ហើយយកទៅប្រៀបធៀបតារាថៃ ខណៈពេលបញ្ហាមួយនេះកំពុងក្លាយជាប្រធានដ៏ក្តៅគគុកនៅក្នុងការជជែកវែកញែកគ្នានៅលើបណ្តាញសង្គម ។ ការចេញមុខប្រឆាំងតបពីលោក…
រាជធានីភ្នំពេញ ៖ ផលិតករ លោកកៅ សីហា បានចេញមុខប្រឆាំងតបចំពោះមតិលើកឡើងដោយធ្វើការរិះគន់តារាខ្មែរនាសម័យនេះ ហើយយកទៅប្រៀបធៀបតារាថៃ ខណៈពេលបញ្ហាមួយនេះកំពុងក្លាយជាប្រធានដ៏ក្តៅគគុកនៅក្នុងការជជែកវែកញែកគ្នានៅលើបណ្តាញសង្គម ។
ការចេញមុខប្រឆាំងតបពីលោក កៅ សីហា នាពេលនេះបានធ្វើឡើង បន្ទាប់មានមតិមួយចំនួន ជាពិសេស អ្នកសិល្បៈបានបញ្ចេញជាមតិផ្ទាល់ខ្លួនដោយលើកឡើងកក្តាមួយចំនួន ដែលនាំឲ្យភាពយន្តថៃមានប្រជាប្រិយភាព បើប្រៀបធៀបជាមួយភាពយន្តខ្មែរ ។
ការលើកឡើងនោះ ក៏បានគូសបញ្ជាក់ថា ភាពយន្តខ្មែរយកតែតួតាមខ្សែ មិនខ្វល់ពីសម្ថតភាព មិនមានការប្រឡងសមត្ថភាពជាក់លាក់មួយនឹងយកតារាតាម tik tok ឬតារាល្បីតាមកម្មវិធីផ្សេងៗមិនថាល្បីតាមបែបណាយកមកសម្ដែង ធ្វើឲ្យការសម្ដែងគ្មានព្រលឹងសិល្បៈក្នុងខ្លួន ហើយបើបន្តបែបនេះភាពយន្តខ្មែរ រឹតតែអស់ឥទ្ធិពលនៅលើទីផ្សារសិល្បៈ ។
ពាក់ព័ន្ធការលើកឡើងខាងលើនេះ ផលិតករលោក កៅ សីហា បានចេញមុខដោយប្រឆាំងទាស់ចំពោះមតិមួយនេះ ដោយលោកចាត់ទុកការរិះគន់នេះ មិនបានសិក្សាច្បាស់ពីប្រវត្តិសាស្ត្រ ក្នុងពេលដែលកម្ពុជាធ្លាប់ឆ្លងកាត់សង្គ្រាមស៊ីវិលដ៏រ៉ាំរ៉ៃខុសពីប្រទេសថៃ ។ ផលិតកម្មលោក កៅ សីហា បានលើកឡើងតាមរយៈសារយ៉ាងវែងតាមបណ្តាញសង្គមថា អស់អីរិះគន់ មករិះគន់តារាសិល្បៈក្នុងស្រុករបស់ខ្លួន ម្ចាស់ថ្លៃអើយ… យកសិល្បៈ ភាពយន្ត កុន ចម្រៀង តារាសម្ដែងខ្មែរ ទៅធៀបនិងប្រទេសថៃ ។
សុំសួរដល់អ្នកលើកឡើងពីចំណុចទាក់ទងនឹងសមត្ថភាពរបស់តួកុនខ្មែរ ហើយយកទៅធៀបនឹងតារាសៀម តើអស់លោកយល់ ឬមិនយល់ ឬមិនបានសិក្សាពីសាវតាប្រវត្តិរបស់ប្រទេសយើង ថាតើវាបានឆ្លងកាត់អ្វីខ្លះជាបន្តបន្ទាប់រហូតមកដល់សព្វថ្ងៃ?ម្ដេចក៏យកធនធានមនុស្សរបស់ប្រទេសដែលឆ្លងកាត់សង្គ្រាមផ្ដាច់ពូជសាសន៍ បន្តរ៉ាំរ៉ៃសឹងតែក្លាយជាជំងឺមហារីក ហើយផ្លាស់ប្ដូររបបដ៏សែនញឹកញាប់ ទៅធៀបនឹងប្រទេសមួយដែលមិនមានបញ្ហាសង្គ្រាម ឬឆ្លងកាត់ច្រើនដំណាក់កាលដូចខ្លួនបែបនេះទៅវិញ? យកកូនង៉ែតទៅបណ្ដើរឲ្យស្មើនឹងមនុស្សចាស់អាយុ50ឆ្នាំ? យកអីមកគិត?ហាមាត់ប្រៀបធៀបទៅរួច? ខ្ញុំគិតថា អស់លោកគួរតែស្ងើចសរសើរ នូវទេពកោសល្យ សិល្បៈ និងសមត្ថភាពសម្ដែងរបស់តារាសិល្បៈខ្មែរគ្រប់ៗរូបដែលមានអាជីពត្រឹមត្រូវហើយល្បីឈ្មោះដល់អន្តរជាតិទៅវិញទេទើបជាការត្រឹមត្រូវ។
លោកបញ្ជាក់ថា អ្វីដែលខ្ញុំលើកឡើងនេះ គឺមានន័យថា ប្រទេសយើងជាប្រទេសកំពុងអភិវឌ្ឍដែលងើបពីសង្គ្រាមសម្លាប់រង្គាលសឹងតែផុតពូជ បាត់បង់ធនធានមនុស្សសំខាន់ៗស្ទើរតែទាំងអស់ គ្មានសាលាបណ្ដុះបណ្ដាលហ្វឹកហាត់មុនក្លាយជាតារាសម្ដែងឲ្យបានត្រឹមត្រូវចាប់ដាក់ៗ ដោយផ្អែកលើរូបសម្បត្តិជាចម្បង ក៏អាចក្លាយជាអ្នកសម្ដែងអាជីព ខ្លះល្បីដល់អន្តរជាតិក៏មាន ឧទាហរណ៍ ជំនាន់លោក គង់ សំអឿន លោកស្រី ឌី សាវ៉េត លោកស្រីវីរៈ តារា លោកជា យុទ្ធថន ជាដើម តើពួកគាត់មានប្រភពមកពីណា ហេតុអីអាចញាំងភាពយន្តខ្មែរឲ្យខ្ទរខ្ទារដល់អន្តរទ្វីប និងប្រទរសក្បែរខាងបាន រហូតធ្វើឲ្យកម្ពុជាក្លាយជាយុគមាសនៃភាពយន្តខ្មែរ ចារទុកជាឯកសារ។
ងាកមកដល់ទសវត្សរ៍ឆ្នាំប៉ែតសិប និងកៅសិប ដែលខ្មែរទើបងើបពីសង្គ្រាមប្រល័យពូជសាសន៍ ហើយផលិតករដែលមានបេះដូងដៅពីសិល្បៈពិតៗ បានខំខ្នះខ្នែង លើកជ្រោងលើវិស័យឧស្សហកម្មគ្មានផ្សែងមួយនេះ ឲ្យរស់ដុះដាលមានរហូតរាប់រយផលិតកម្មរីកដូចផ្សិត អមដោយតារាសម្ដែងដ៏មានប្រជាប្រិយភាពជាច្រើនរូប ដែលមានទាំងរូបសម្រស់ និងសមត្ថភាព ទេពកោសល្យដ៏ហូរហៀរកើតចេញពីការពត់ច្នៃ បង្ហាត់បង្ហាញ ណែនាំបន្ថែមពីផលិតករ អ្នកដឹកនាំរឿង ក៏ដូចជារៀមច្បងនៅសេសសល់ងើបរួចផុតពីសង្គ្រាមរាំរៃ ដែលមានដូចជា លោក ទេព រិន្ទដារ៉ូ បងស្រីអម្ពរ ទេវី បងស្រី សុខ ស្រីមុំ បងស្រីកែវ កល្យាណ បងយុត្ថារ៉ាឆានី លោកខៃ ប្រសិទ្ធិ ។ល។ តើពួកគាត់មានប្រភពមកពីណាមុនក្លាយជាតារាល្បីនាជំនាន់នោះ? សូមបើកចិត្ត បើកបេះដូង កុំមើលឃើញតែកំហុសរបស់ជាតិឯង ហើយនាំគ្នាជ្រះឆ្អេះ ដៀល យកទៅធៀបនឹងគេដែលគេលូតលាស់ដើរទៅមុខ លើសពីមួយម៉ឺនជំហានទៅហើយនោះអី។
ខ្ញុំដឹងថា លោកអ្នករិៈគន់ទាំងនោះ ពិតជាចង់ទាញ និងធ្វើឲ្យវិស័យភាពយន្តរបស់ខ្មែរ ដែលរងគ្រោះ និងឆ្លងកាត់ជាច្រើនអន្តរកាលនៃបរិបទសង្គម ពីមួយជំនាន់ទៅមួយជំនាន់ ដើម្បីដើរឲ្យទាន់គេខ្លាំងណាស់ តែសូមចិត្តមេត្តាឈ្វេងយល់លើកត្តាដែលបានរៀបរាប់ផងទាន ។ គិតទៅមើល ប្រសិនបើខ្មែរយើងមានសាលាថ្នាក់ជាតិបណ្ដុះបណ្ដាលត្រឹមត្រូវលើអាជីព សមត្ថភាពនៃវិស័យមួយនេះ ខ្ញុំជឿថា តារាខ្មែរអាចខ្លាំងជាងតារាបរទេសទៀតផង បូករួមទាំង អ្នកដឹកនាំរឿង និងបងប្អូនក្រុមការងារខាងកុន នេះផងដែរ ព្រោះហោចណាស់ ធនធានរបស់យើង គឺផលិតឡើងចេញពីបេះដូងដោយភ្ជាប់ជាមួយទេពកោសល្យពីធម្មជាតិ ពិតៗ មិនអាចប្រកែកបាន ព្រោះ គ្មានសាលាណាមកបណ្ដុះបណ្ដាលទេនៅកម្ពុជា ។
លទ្ឋផលកុនខ្លះ មួយចំនួនធំ យើងអាចដើរទន្ទឹមគ្នានឹងប្រទេសក្បែរខាង ហើយអាចចូលឆាកអន្តរជាតិបានថែមទៀត ដោយមិនមានបុគ្គលណាក្នុងចំនោមអ្នកផលិត និងអ្នកសម្ដែង បានរៀនសូត្រពីជំនាញមួយនេះផង ។ មួយវិញទៀត ករណីដែលលើកឡើងថា ចុះនិស្សិត និងបងប្អូនដែលគាត់បានរៀន និងហាត់ចេញពីសាលាវិចិត្រសិល្បៈ ម្ដេចក៏មិនរើសយកមក ។
លោកបញ្ជាក់ថា ចំនុចនេះ ក្នុងការយល់ឃើញរបស់ខ្ញុំផ្ទាល់ ខ្ញុំចង់ពន្យល់ និងបែងចែកឲ្យដាច់ដា មួយជាការហាត់រៀនសម្ដែង ល្ខោន មានល្ខោនបាសាក់ ល្ខោននិយាយ ល្ខោនយីកេ និងទ្រង់គ្រឿងផ្សេងៗជាដើម។ ការហាត់រៀនទាំងនោះ គឺសម្រាប់យកមកសម្ដែងលើឆាក មួយកន្លែង ហើយការសម្ដែងនេះ គឺខុសដាច់ពីការសម្ដែងជាមួយនឹងអាជីពថតកុន ក្នុងនាមជាតួកុន ទាំងទឹកមុខកាយវិការ ។
ទទួលស្គាល់ថា យើងអាចជ្រើសពួកគាត់មកឲ្យក្លាយជាតួកុនបាន តែត្រូវរើសយ៉ាតម៉ត់ចត់ណាស់ ទាំងរូបសម្រស់ និងសមត្ថភាព ព្រោះតួកុន វាខុសពីតួល្ខោន ដោយសារ ជំនាញនេះមានលក្ខណៈពិសេសដាច់ដោយឡែកពីគ្នា ។ តួកុន តួល្ខោន ត្រូវប្រើសម្រស់ជាគោលដូចគ្នា តែវាខុសគ្នា ខុសគ្នាត្រង់ថា តួកុន ត្រូវតែស្អាតដាច់គេ នៅត្រង់ថាតួកុន ត្រូវតែស្អាតមួយចប់ ស្អាតខុសពីគេ ជាទីចំណាប់អារម្មណ៍នៃភ្នែកអ្នកទស្សនាគ្រប់វណ្ណៈ។ ដូច្នេះ ក្នុងចំណោមសិស្ស និស្សិតដែលហាត់ល្ខោន ក្នុងមួយជំនាន់ ហោចណាស់រើសបាន 2-3នាក់ ជាក់ស្ដែង ដូចជា លោកស្រី ចាន់ តារាទី លោកស្រី អ៉ឹម សុវណ្ណផល្លា និងលោកស្រី ពិសិដ្ឋ ពិលិកាជាដើម ។
រហូតមកដល់បច្ចុប្បន្ន ប្រទេសមានសន្តិភាព យើងប្រឹងមិនខ្លាចហត់ រួមគ្នាវេញជាធ្លុង ដើម្បីជ្រោងកុនខ្មែរឲ្យងើបឡើង មានដង្ហើមដកក្នុងពិភពលោករបស់ភាពយន្តដោយសន្សឹមៗ ស្របពេលដែល សម័យកាលមួយនេះ វាជឿនលឿន ប្រកបដោយបច្ចេកវិទ្យា វាកាន់តែធ្វើឲ្យយើង កាន់តែពន្លឿន ល្បឿន ដើម្បីរត់តាមពីក្រោយអន្តរជាតិ និងផ្ទះលេខ២ ទាំងគុណភាពកុន បច្ចេកទេស និងតារាសម្ដែង។ ដូច្នេះហើយ មកដល់ឥឡូវយើងក៏នៅតែមិនមាន សាលាបណ្ដុះបណ្ដាល អាជីព វិជ្ជាជីវៈ លើជំនាញនេះ ( សម្ដែង និងដឹកនាំរឿង/កុន ) អីចឹងហើយ ទើបទម្លាប់នៃការរើសតួ យើងបត់បែន តាមឲ្យទាន់ការរីកចំរើនលើប្រព័ន្ឋផ្សព្វផ្សាយ ដូចជាបណ្ដាញសង្គម តិកតុក ហ្វេសបុកជាដើម វាអត់អីប្លែកទេ កុំទន្ទេញតែពាក្យខឹងសម្បារលើចំនុចនេះ ព្រោះបើភ្នែកផលិតករ ឬអ្នកដឹកនាំរឿង គេសំលេងឃើញបុគ្គលណាដែលគេគិតថា បុគ្គលនោះ មានរូបសម្រស់ ហើយនឹងសក្ដានុពលខាងក្នុងរបស់បុគ្គលរូបនោះ យកមកច្នៃចេញជាដុំពេជ្រ ក្រោមការដុះខាត់របស់គេបាន គឺយកមកហើយ ព្រោះចក្ខុវិស័យរបស់អ្នកដឹកនាំរឿង ឬផលិតករ គេមើលឃើញខុសពីយើងដែលជាភ្នែកមហាជន ។
យ៉ាងណា បើតាមលោក កៅ សីហា ខ្ញុំសរសេរដូចជាវែងបន្តិចហើយ សមនឹងសម័យនេះ យុវជនខ្មែរ ខ្ជិលទាំងអាន ខ្ជិលទាំងសរសេរផង វានឹងមិនមានអ្នកបានអានសំណេរមួយនេះឲ្យចប់ចុង ចប់ដើម ដើម្បីយល់ពីហេតុ និងផល រួមនឹងបច្ច័យ ដែលកូនខ្មែរ តារាសម្តែងខ្មែរ អ្នកដឹកនាំរឿងខ្មែរ វានៅមានកម្រិតមួយ ដែលអស់លោកមួយចំនួយរិៈគន់ ផ្ដាសា ដៀល ហើយធៀបនឹងសិល្បៈភាពយន្តរបស់ផ្ទះលេខ២បានអស់សេចក្ដីទៅហ្នរ។
វាំងននមួយនេះនឹងមិនមានអ្នកវែក ឲ្យមានពន្លឺឆ្លុះសាចជះរស្មីទៅលើក្រុមជនអគិតគិតតែអ្វីមិនល្អមកលើធនធានសង្គមផ្នែកសិល្បៈភាពយន្តនេះ នេះមិនទាញអ្នកកវីនិពន្ឋខ្មែរ មកផង ព្រោះថាអាជីពកាន់ប៊ិចសរសេរមួយនេះ វាបានត្រឹមតែដោះដូរបាយចិញ្ចឹមក្រពះតែប៉ុណ្ណោះ ហ៊ឹ «សិល្បៈភាពយន្តខ្មែរ គួរឲ្យសង្វេគណាស់ វាប្រៀបបីដូចជា កូនកំព្រា ខ្វះអាហារូបត្ថម្ភ» ៕
ចែករំលែកព័តមាននេះ