លោកសាធ មន្ត្រីរាជការចូលនិវត្តន៍ ដែលមានបណ្ណ (បសស)ប្រើប្រាស់ដើម្បីព្យាបាលជំងឺដោយមិនអស់ប្រាក់ នៅតាមមន្ទីរពេទ្យរដ្ឋ ឬមន្ទីរពេទ្យដែលជាដៃគូរបស់ (បសស) ។ លោកបានទៅពិនិត្យ និងព្យាបាលជំងឺក្រៅនៅមន្ទីរពេទ្យរដ្ឋមួយ…
លោកសាធ មន្ត្រីរាជការចូលនិវត្តន៍ ដែលមានបណ្ណ (បសស)ប្រើប្រាស់ដើម្បីព្យាបាលជំងឺដោយមិនអស់ប្រាក់ នៅតាមមន្ទីរពេទ្យរដ្ឋ ឬមន្ទីរពេទ្យដែលជាដៃគូរបស់ (បសស) ។ លោកបានទៅពិនិត្យ និងព្យាបាលជំងឺក្រៅនៅមន្ទីរពេទ្យរដ្ឋមួយ កាលពីចុងសប្តាហ៍នេះ ។ លោកបានទៅដល់មន្ទីរពេទ្យប្រហែលម៉ោង៨ព្រឹក ប៉ុន្តែនៅម៉ោង៣រសៀលទើបបានបើកថ្នាំមកព្យាបាលជំងឺរបស់លោក ។
ពលរដ្ឋបានទៅព្យាបាលជំងឺមានចំនួនច្រើន ។ ទោះលោកគ្រូពេទ្យ អ្នកគ្រូពេទ្យ បានប្រឹងប្រែងផ្តល់សេវាបានយ៉ាងសមរម្យដល់អ្នកជំងឺ តែដោយសារចំនួនអ្នកជំងឺច្រើនបានធ្វើឱ្យពលរដ្ឋចំណាយពេលច្រើននៅក្នុងការទទួលបានសេវាព្យបាល ហើយនៅមន្ទីរបានកកកុញដោយមនុស្ស ដែលគេគួរមានរៀបចំឱ្យបានល្អប្រសើរជាងនេះ ពិសេសការផ្តល់ព័ត៌មានឱ្យបានច្បាស់ៗដល់ពលរដ្ឋ ដែលមិនសូវយល់ពីរបៀបរបបនៅក្នុងការទទួលបានព័ត៌មាន និងសេវាកម្មពីកន្លែងមួយទៅកន្លែងមួយ ។
នៅពេលទៅដល់មន្ទីរពេទ្យ លោកសាធ បានទៅសួរនាំព័ត៌មានពីក្រុមគ្រូពេទ្យនៅកន្លែងផ្តល់ព័ត៌មាន ។ គ្រូពេទ្យបានសួរគាត់ថា មានបណ្ណ (បសស)ឬអត់? បើមានគេបានណែនាំ គាត់ទៅចុះឈ្មោះអ្នកជំងឺដែលប្រើបណ្ណ (បសស) បើមិនមានទៅកន្លែងផ្សេង ។ នៅកន្លែងអ្នកប្រើបណ្ណ(បសស)ក្រោយពីចុះឈ្មោះហើយ លោកសាធ ត្រូវបានគ្រូពេទ្យណែនាំឱ្យទៅកន្លែងពិនិត្យជំងឺក្រៅនៅអគារមួយផ្សេងទៀត ។ គ្រូពេទ្យបានថតចម្លងបណ្ណ(សបប) របស់លោក ភ្ជាប់ជាមួយឈ្មោះ ភេទ ទីលំនៅ និងអាការៈជំងឺរបស់លោកភ្ជាប់ជាមួយ ។ នៅកន្លែងពិនិត្យជំងឺក្រៅ លោកសាធ ត្រូវចុះឈ្មោះជាមុន ។ បន្ទាប់មកលោក ត្រូវបានណែនាំឱ្យទៅពិនិត្យ នៅបន្ទប់លេខ៤ ដោយត្រូវអង្គុយចាំស្តាប់គ្រូពេទ្យហៅឈ្មោះ ។
អ្វីគួរឱ្យកំណត់សម្គាល់ នៅព្រឹកនោះ មានពលរដ្ឋច្រើនរយនាក់បានទៅពិនិត្យ និងព្យាបាលជំងឺ ។ អ្នកគ្រូពេទ្យបាននិយាយថា នៅរៀងរាល់ថ្ងៃមានពលរដ្ឋជាច្រើនរយនាក់មកពិនិត្យនិងព្យាបាលជំងឺ ។ ពលរដ្ឋ ដែលបានទៅព្យាបាលជំងឺនៅទីនោះ ជាអ្នកប្រើប្រាស់បណ្ណ (បសស) និងបណ្ណសមធម៌ដែលជាប្រភេទពលរដ្ឋក្រីក្រ ទទួលបានការព្យាបាលដោយមិនឥតថ្លៃ ។ ពលរដ្ឋភាពច្រើនមានជីវភាពក្រីក្រ និងបានអញ្ជើញមកពីខេត្តនានារបស់កម្ពុជា។ ពលរដ្ឋមិនដឹងពីរបៀបរបបត្រូវអង្គុយចាំឈ្មោះ ។ ម្នាក់ៗបានអន្ទះសារចង់ចូលពិនិត្យជំងឺ ។ ដោយសារកន្លែងតូចចង្អៀត ពលរដ្ឋត្រូវឈរតាមច្រកផ្លូវដើរមុខបន្ទប់គ្រូពេទ្យ ។
អ្នកជំងឺដែលមិនអាចដើរបានធ្វើដំណើរដោយរទេះរុញ ត្រូវផ្តល់អាទិភាពឱ្យចូលមុន ។ ក្រុមអ្នកគ្រូពេទ្យ ដែលភាគច្រើនជាគ្រូពេទ្យវ័យក្មេងជាយុវជនជំនាន់ក្រោយបានធ្វើការយ៉ាងហ្មត់ចត់ ជូនពលរដ្ឋ ។ ក្រុមគ្រូពេទ្យបានចេញមកហៅឈ្មោះអ្នកជំងឺម្តង១០នាក់ ម្តង៥នាក់ ចូលបន្ទប់ពិគ្រោះ និងពិនិត្យជំងឺតាមប្រភេទជំងឺនីមួយៗ ។ ពួកគាត់និយាយក្នុងសម្តីទន់ភ្លន់ ។ ពួកគាត់ហៅឈ្មោះអ្នកជំងឺលោកពូ លោក អ៊ំ និងបងៗ ។
ដោយសារអ្នកជំងឺច្រើនពលរដ្ឋត្រូវរង់ចាំពេញមួយព្រឹក ឬស្ទើរពេញមួយថ្ងៃទើបបានចូលពិនិត្យជំងឺ ឬទទួលបានថ្នាំមកព្យាបាល ។ ទៅដល់មន្ទីរពេទ្យម៉ោង៨ព្រឹក លោកសាធ បានចូលពិនិត្យជំងឺនៅម៉ោង១១ហើយ លោករង់ចាំបើកថ្នាំរហូតដល់ម៉ោងជិត៣ ទើបទទួលបានថ្នាំមកព្យាបាលជំងឺដោយមិនអស់ប្រាក់នៅក្នុងរយៈពេល២០ថ្ងៃ ។ «ខ្ញុំទទួលការព្យាបាលដោយមិនគិតថ្លៃ ។ ខ្ញុំជាមន្ត្រីរាជការចូលនិវត្តន៍ ដែលគ្មានប្រាក់នោះទេ ដូច្នេះការព្យាបាល ដោយមិនអស់ប្រាក់ពិតជាមានសារៈសំខាន់ណាស់ ។ ពលរដ្ឋមានបណ្ណ (បសស) គួរមកព្យាបាលជំងឺនៅពេទ្យរដ្ឋ តែយើងត្រូវចំណាយពេល និងស៊ូទ្រាំចាំបន្តិច»លោក សាធ អាយុ៧២ឆ្នាំនិយាយ ។ ពលរដ្ឋខាងលើសំណូមឱ្យមន្ទីរពេទ្យរៀបចំកន្លែងផ្តល់ព័ត៌មាន និងកន្លែងអង្គុយរង់ចាំឱ្យបានសមរម្យ សម្រាប់អ្នកជំងឺ ។ ការឈររង់ចាំតាមច្រកដើរមុខបន្ទប់ពេទ្យហាក់មិនសមរម្យនោះទេ ។
បច្ចុប្បន្ននេះ តាមរយៈរបបសន្តិសុខសង្គម និងមូលនិធិសមធម៌សុខាភិបាលគ្របដណ្តប់លើប្រជាពលរដ្ឋចំនួន ៦,៨លាននាក់ ក្នុងនោះមានសមាជិកបេឡាជាតិរបបសន្តិសុខសង្គម (ប.ស.ស.) ទាំងរបបកាតព្វកិច្ច និងរបបស្ម័គ្រចិត្តមានចំនួន២លាន១សែននាក់, មូលនិធិសមធម៌សម្រាប់ប្រជាជននៃគ្រួសារងាយរងហានិភ័យចំនួន៤៩ម៉ឺនគ្រួសារ ស្មើនឹង ១លាន ៨សែននាក់, មូលនិធិសមធម៌ប្រជាជនសម្រាប់ប្រជាពលរដ្ឋ គ្រួសារក្រីក្រ (ក្រ១ និងក្រ២) មានចំនួន៧០ម៉ឺនគ្រួសារ ដែលមានប្រជាជនចំនួន២លាន៨សែននាក់ និងបានពង្រីកនូវការគ្របដណ្តប់របបសន្តិសុខសង្គមជូនដល់ក្រុមប្រជាជននៅក្នុងសេដ្ឋកិច្ចក្រៅប្រព័ន្ធជាង ១០ម៉ឺននាក់ផងដែរ ៕ ដោយ សា រ៉ាន់
ចែករំលែកព័តមាននេះ