តាមគម្ពីរព្រះអភិធម្មបានពន្យល់ថា ធាតុបួនគឺ បឋវីធាតុ អាបោធាតុ តេជោធាតុ និងវាយោធាតុជាធាតុដែលបានប្រជុំតាក់តែងឡើងនូវរូបកាយយើងនេះឱ្យចម្រើនឡើងតាមលំដាប់ ។

បឋវីធាតុ: មានសភាពលក្ខណ:រឹង ឬទន់ដែលប៉ះផ្ទប់តាមផ្លូវកាយដែលនាំអោយមានការដឹងខ្លួនថាអូ រឹងតើ ឬ អូ ទន់តើ ពីព្រោះថា: បឋវីធាតុដោយបរមត្ថមិនអាចឃើញតាមផ្លូវភ្នែកបានទេ តែអាចមកប្រាកដច្បាស់តាមផ្លូវចិត្ត វិញ្ញាណយើង គឺឱ្យយើងបានដឹងតាមកាយវិញ្ញាណ, បឋវីធាតុគឺ ជាទីតាំង, ជាគ្រឿងទ្រនៃពួករូបដទៃទៀត ពីព្រោះជាធម្មតាបឋវីធាតុហ្នឹងមិនអាចកើតឡើងតែឯងបានទេ បើមានបឋវីធាតុត្រូវមានអាបោធាតុ, ត្រូវមានតេជោធាតុ, ត្រូវមានវាយោធាតុ ។

អាបោធាតុ: គឺមានលក្ខណៈសើមជ្រួតជ្រាប, មានសភាពញុំាងសហជាតិរូបគ្រប់យ៉ាងឱ្យចម្រើនឡើង, ឱ្យកើតឡើង ។ អាបោធាតុគឺជាអ្នកផ្សារនូវរូប និងសភាពផ្សេងៗឱ្យជាប់គ្នា បានសេចក្តីថា សភាពដែលធ្វើឲ្យរូបហ្នឹងមិនរាត់រាយ ធ្វើកិច្ចឱ្យរូបផ្គុំគ្នា, ធ្វើឱ្យរូបជាប់គ្នា, ធ្វើឱ្យរូបប្រមូលផ្គុំគ្នា, ទាំងអស់នេះគឺជាកិច្ចរបស់អាបោធាតុ ។

តេជោធាតុ: គឺជាធាតុដ៏សំខាន់មួយក្នុងរូបរាងកាយរបស់មនុស្សយើង សភាពក្តៅផង, សភាពត្រជាក់ផងរមែងមានតេជោធាតុជាប្រក្រតី ក្នុងវត្ថុណាក៏មានតេជោធាតុដែរ ។ ប្រក្រតីរបស់មនុស្សយើងហ្នឹងដែលចេះតែចាស់ទៅៗ, ចាស់ជរាគ្រាំគ្រាហ្នឹង, ហើយរាងកាយយើងនេះដែលចេះតែប្រែប្រួលពី១ថ្ងៃទៅ១ថ្ងៃ ក៏ដោយសារតែតេជោធាតុហ្នឹងវាធ្វើនូវកិច្ចដុតសហជាតិធម៌ហ្នឹងឱ្យមានសភាពចាស់ឌ្រុតឌ្រោមជាប្រក្រតី ។

វាយោធាតុ: គឺមានសភាពតឹង, ញ័រ, កន្ត្រាក់ជាដើម ។ ព្រោះថាវាយោធាតុដោយបរមត្ថហ្នឹងគឺសភាពធ្វើឱ្យរាងកាយយើងហ្នឹងកំរើកបាន, និយាយបាន, សើចបាន ទាំងអស់នេះគឺដោយសារកម្លាំងនៃវាយោនេះឯង ព្រោះថាវាយោធាតុហ្នឹងគឺជាតួខ្យល់ដែលធ្វើឱ្យរូបផ្សេងៗអាចកំរើកបាន, អាចឃ្លាតចាកទីពីកន្លែង១ទៅកន្លែង១បាន, ដោយសារវាយោធាតុហ្នឹងវាមានកម្លាំង ទើបធ្វើឱ្យយើងហ្នឹងមានកម្លាំងដែរ ៕ សាន សារិន
ចែករំលែកព័តមាននេះ