គាថាធម្មបទមានសម្តែងថា បុគ្គលណាប្រព្រឹត្តល្អសមគួរដល់កុសលធម៌ ដែលតថាគតបានសម្ដែងហើយដោយប្រពៃ បុគ្គលនោះនឹងបានដល់នូវសេចក្តីសុខរួចចាកទុក្ខឆ្លងផុតវាលវដ្ដសង្សារ ។ បណ្ឌិតទាំងឡាយដែលបានរួចចាកទុក្ខព្រោះលះបង់នូវធម៌ខ្មៅ ឬធម៌អាក្រក់ចោល ហើយប្រព្រឹត្តសេចក្តីល្អដោយកាយ វាចា ចិត្តជាប់ជានិច្ចតម្រង់ចិត្តឆ្ពោះទៅផ្លូវតែមួយគត់គឺព្រះនិព្វានដែលជាឋានមិនជាប់ជំពាក់ដោយសេចក្តីទុក្ខឡើយ…
គាថាធម្មបទមានសម្តែងថា បុគ្គលណាប្រព្រឹត្តល្អសមគួរដល់កុសលធម៌ ដែលតថាគតបានសម្ដែងហើយដោយប្រពៃ បុគ្គលនោះនឹងបានដល់នូវសេចក្តីសុខរួចចាកទុក្ខឆ្លងផុតវាលវដ្ដសង្សារ ។
បណ្ឌិតទាំងឡាយដែលបានរួចចាកទុក្ខព្រោះលះបង់នូវធម៌ខ្មៅ ឬធម៌អាក្រក់ចោល ហើយប្រព្រឹត្តសេចក្តីល្អដោយកាយ វាចា ចិត្តជាប់ជានិច្ចតម្រង់ចិត្តឆ្ពោះទៅផ្លូវតែមួយគត់គឺព្រះនិព្វានដែលជាឋានមិនជាប់ជំពាក់ដោយសេចក្តីទុក្ខឡើយ ។
អ្នកប្រាជ្ញទាំងឡាយតែងលះបង់នូវកាមចោលអស់គ្មានសល់ និងជាអ្នកមិនមានគ្រឿងកង្វល់ មិនមានកិលេសដែលជាគ្រឿងសៅហ្មង គឺលោកប្រាថ្នាតែសេចក្ដីត្រេកអរតែក្នុងទីស្ងាត់ ក្នុងធម៌ពិត ដែលសត្វទាំងឡាយត្រេកអរបានដោយកម្រ ។
បណ្ឌិតគប្បីធ្វើខ្លួនឱ្យស្អាតបរិសុទ្ធចាកគ្រឿងសៅហ្មងចិត្តទាំងឡាយ រួចស្រឡះចាកសេចក្តីទុក្ខ ព្រោះមិនជាប់ជំពាក់នឹងកាមភព រូបភព អរូបភពដោយប្រពៃហើយ និងជាអ្នកមិនមានអាឡោះអាល័យក្នុងកិលេសកាម វត្ថុកាមតទៅទៀតហើយ ញុំាងកុសលធម៌តែមួយគត់ឱ្យចម្រើនឡើង ៕ សាន សារិន
ចែករំលែកព័តមាននេះ