ទាក់ទងនឹងការនិមន្តត្រាច់ចរបិណ្ឌបាតរបស់ព្រះសង្ឃ តាមគម្ពីរវវិន័យបានពន្យល់ថា ព្រះសង្ឃដែលស្វែងរកអាហារអំពីសប្បុរសជនដើម្បីឆាន់ទ្រទ្រង់រាងកាយត្រូវប្រកាន់ខ្ជាប់ជានិច្ចនូវវិន័យដ៏តឹងរ៉ឹងហាមមិនឱ្យលោកមើលឆ្ងាយបានទេ ដោយសេចក្ដីថា ភិក្ខុគប្បីពិចារណាថា អាត្មាអញមិនសម្លឹងមើលហួសពី១ជួរនឹម គឺស្មើនឹង៤ហត្ថ ឬពីរម៉ែត្របានឡើយ ។ គឺលោកមិនសម្លឹងមើលហួសពីហ្នឹងទេ វៀរលែងតែមានអន្តរាយកើតឡើងដូចជា មានសត្វសាហាវ ឬមានចោរយាយីជាដើម ទើបលោកអាចមើលហួសពីនឹងបាន ដូច្នេះការនិមន្តបិណ្ឌបាតគឺលោកត្រាច់ចររបៀបហ្នឹងឯង ។
ទោះជាយ៉ាងណា ព្រះសង្ឃគង់នៅតាមវត្តនានាក្នុងរាជធានីក៏ដូចជានៅតាមទីក្រុងដទៃទៀត កាលបើលោកនិមន្តចេញបិណ្ឌបាតភាគច្រើនបំផុតមិនអាចប្រតិបត្តិទៅតាមព្រះវិន័យដែលបានចែងមកនោះបានទេ ព្រោះថាយានយន្តធ្វើចរាចរណ៍នៅលើដងផ្លូវមានច្រើនស្អេកស្កះ លើកំណាត់ផ្លូវខ្លះណែនណាន់តាន់តាប់ទៅដោយយានយន្តគ្រប់ប្រភេទសូម្បីតែគ្រហស្ថដែលត្រូវធ្វើដំណើរឆ្លងផ្លូវក៏សឹងតែឆ្លងមិនរួចផង ចុះទម្រាំតែព្រះសង្ឃបើរវល់តែសង្រួមឥន្ទ្រិយនោះ ច្បាស់ជាកាន់តែលំបាកហើយ និងអាចប្រឈមគ្រោះថ្នាក់ដោយការប៉ះពារយានយន្តទៀតផង ។
ថ្វីបើដូច្នេះក៏ពិតមែនហើយ វិន័យដែលព្រះពុទ្ធបញ្ញត្តិមកហើយយ៉ាងណា អ្នកបួសគ្រប់ជំនាន់ត្រូវតែគោរព និងប្រតិបត្តិតាម បើមិនបានមួយរយភាគរយ បានខ្លះៗក៏គង់ប្រសើរដែរ និងដើម្បីញុំាងសទ្ធាពុទ្ធបរិស័ទឱ្យគង់វង្សផង ។
បច្ច័យទាំងឡាយ៤សម្រាប់បព្វជិតអ្នកបួសក្នុងពុទ្ធសាសនារួមមាន បិណ្ឌបាតគឺអាហារសម្រាប់ទ្រទ្រង់រូបកាយ១, ចីវរ គឺស្បង់ ចីពរ សង្ឃាដី ជាគ្រឿងបិទបាំងរាងកាយ១, សេនាសនៈ គឺទីសម្រាប់ដេក អង្គុយ មានកុដិសាលាជាដើម១ និងគិលានភេសជ្ជៈ បានដល់ថ្នាំសម្រាប់ព្យាបាលជំងឺ១ ។
សេចក្ដីពិចារណាក្នុងការប្រើប្រាស់បិណ្ឌបាតប្បច្ច័យ ក៏ដូចជាបច្ច័យទាំងឡាយ៣ទៀតដែរ ពោលគឺគ្រាន់តែញ៉ាំងរាងកាយ និងជីវិតឱ្យតាំងនៅដើម្បីប្រតិបត្តិធម៌ ជម្រះចិត្តឱ្យបរិសុទ្ធផូរផង់ប្រាសចាករាគៈ ទោសៈ មោហៈ ដែលជាឫសគល់នៃគ្រឿងសៅហ្មងនានា ។
ក្នុងពុទ្ធសាសនាអធិប្បាយដោយសេចក្ដីធៀបថា ដំណើរនៃហ្វូងសត្វភមរជាតិ គឺពពួកឃ្មុំជាដើមនេះ ដែលត្រាច់ចរទៅត្រឹបត្រងលំអងកេសរផ្កា ដោយមិនបណ្ដាលឱ្យអន្តរាយនូវស្រទាប់ផ្កាយ៉ាងណា ភាពបរិសុទ្ធផូរផង់នៃដំណើរត្រាច់និមន្តបិណ្ឌបាតរបស់ព្រះភិក្ខុសង្ឃនៅតាមនិគមជននានា ក៏នឹងមិនត្រូវធ្វើឱ្យសប្បុរសជន អ្នកម្ចាស់ទាន មានសេចក្តីរង្កៀសដោយប្រការណាមួយដោយការសុំរបស់បព្វជិតក៏យ៉ាងនោះដែរ ៕ សាន សារិន
ចែករំលែកព័តមាននេះ