នៅក្នុងបច្ច័យទាំង៤ ព្រមទាំងទានវត្ថុ១០យ៉ាង ពុំឃើញមានចែងអំពីការឱ្យបារី ឬថ្នាំជក់ជាទានឡើយ ។ អាស្រ័យហេតុនេះ តើពុទ្ធបរិស័ទអាចប្រគេនបារី ឬថ្នាំជក់ដល់ព្រះសង្ឃបានដែរឬទេ ? ទាក់ទងនឹងការប្រគេនបារី…
នៅក្នុងបច្ច័យទាំង៤ ព្រមទាំងទានវត្ថុ១០យ៉ាង ពុំឃើញមានចែងអំពីការឱ្យបារី ឬថ្នាំជក់ជាទានឡើយ ។ អាស្រ័យហេតុនេះ តើពុទ្ធបរិស័ទអាចប្រគេនបារី ឬថ្នាំជក់ដល់ព្រះសង្ឃបានដែរឬទេ ?
ទាក់ទងនឹងការប្រគេនបារី ឬថ្នាំជក់នេះ ព្រះមហាធម្មបាលោបានមានថេរដីកាបញ្ជាក់អំពីពុទ្ធប្បញ្ញត្តិ និងពុទ្ធានុញ្ញាតទាក់ទងនឹងការឱ្យទានជាបារី ឬថ្នាំជក់ថា ទានដែលធ្វើទៅមិនបានផលនោះ គឺសុរា ជាប្រការមួយដែលពុទ្ធបរិស័ទធ្វើទៅមិនបានផល មិនបានបុណ្យ ។ ប៉ុន្តែយើងសិក្សាក្នុងព្រះពុទ្ធសាសនាទៅឃើញថា បារីនេះគឺជាប្រភេទនៃការញៀន ។ បើទោះជានៅក្នុងវិន័យមិនបានដាក់ចំក្តី ក៏មិនគួរដែរក្នុងការប្រគេន ព្រោះលោកឆាន់ទៅវាអាចញៀនបាន អាចប្រព្រឹត្តក្នុងរឿងឥតប្រយោជន៍ផ្សេងៗនាំឱ្យមានទោស ។
នៅក្នុងសៀវភៅទានកថា ដែលជាការផ្សាយរបស់វិទ្យាស្ថានពុទ្ធសាសនបណ្ឌិត្យ មានសរសេរអធិប្បាយទាក់ទងនឹងទាន៥ប្រការ ដែលបុគ្គលធ្វើហើយមិនបានផលជាបុណ្យជាកុសលអ្វីឡើយ ។ វត្ថុជាទានទាំង៥យ៉ាងនោះរួមមានទី១-ការឱ្យស្ត្រីដល់បុរស ឬការឱ្យបុរសដល់ស្ត្រី ទី២- ការឱ្យគោឧសភ គឺគោបា ឬគោឈ្មោលដល់មេគោ ឬការឱ្យមេគោដល់គោឧសភ ទី៣-ការឱ្យទឹកស្រវឹងជាទាន ទី៤-ការឱ្យទានជាការរាំច្រៀង ឬរបាំត្លុកកំប្លែង និងទី៥-ការឱ្យទានជារូបគំនូរស្ត្រី និងបុរសដែលជារូបនាំឱ្យកើតសេចក្ដីត្រេកត្រអាលទៅរកសេចក្ដីប្រាថ្នាក្នុងផ្លូវកាម ។ ក្នុងពុទ្ធសាសនាបណ្ដាទានទាំង៥ប្រការនេះហៅថាជាទានដែលមិនសន្មត ឬមិនចាត់ចូលជាទានឡើយ ។
ចំពោះបព្វជិតអ្នកបួសក្នុងពុទ្ធសាសនាដែលជាបុគ្គលអ្នកទទួលនូវទានវិញ តើភិក្ខុសាមណេរគួរឆាន់បារី ឬថ្នាំជក់ និងទទួលនូវទានប្រភេទនេះដែរឬទេ ? បើទោះបីជាវិន័យមិនមានកំណត់ដោយត្រង់ក្តី ។ បារីនេះបើពុទ្ធបរិស័ទប្រគេនទៅហើយ លោកមិនទទួលក៏មិនប្រព្រឹត្តទៅជាទោស ជាអាបត្តិអ្វីដែរ ព្រោះការធ្វើទៅមិនមានផលប្រយោជន៍ដល់អ្នកដែលប្រគេនផង និងអ្នកទទួលផង ។ ផលប៉ះពាល់ដល់សុខភាពរបស់ព្រះសង្ឃអ្នកឆាន់ និងវាអាចធ្វើឱ្យពុទ្ធបរិស័ទ ជាទាយកទាយិកា ធ្វើទានក្នុងរបៀបមួយមិនប្រពៃហាក់ដូចថា ប្រគេនរោគ និងជំងឺទៅលោកអ៊ីចឹង ។ ម្យ៉ាងទៀតក្នុងពុទ្ធសាសនា ព្រះអង្គសម្ដែងថា ការមិនមានរោគ គឺជាលាភដ៏ឧត្ដម ។ ទាំងព្រះសង្ឃ ទាំងពុទ្ធបរិស័ទគឺថា កាលណាបើអត់មានរោគទេ ស្មើនឹងបានលាភដ៏ប្រសើរក្រៃលែងលើសលាភនានា ។
ការសិក្សាស្រាវជ្រាវនៃក្រុមអ្នកជំនាញផ្នែកវេជ្ជសាស្ត្រ និងសុខភាពបង្ហាញថា ក្នុងចំណោមសារធាតុគីមី ៧ពាន់មុខក្នុងផ្សែងបារីគឺមាន៧០មុខដែលបង្កឲ្យកើតជំងឺមហារីក ។ រីឯការស្រូបផ្សែងបារីពីគេបង្កឱ្យមានជំងឺច្រើនមុខដូចជា មហារីកសួត មហារីកច្រមុះ ជំងឺត្បៀតសរសៃឈាមខួរក្បាល គាំងបេះដូង ជំងឺផ្លូវដង្ហើមជាដើម ។
ទាក់ទងនឹងប្រការនេះ ព្រះមហាធម្មឃោសាចារ្យមានថេរដីកាបញ្ជាក់អំពីគ្រោះថ្នាក់នៃការទទួលទានបារី និងថ្នាំជក់ ដែលមនុស្សភាគច្រើនមើលរំលង ដោយហេតុថា ផលវិបាកអាក្រក់ហុចឱ្យក្នុងរយៈពេលវែង ឥទ្ធិពលនៃការផឹកនូវទឹកស្រវឹង គឺសុរា និងមេរ័យ គឺឃើញនូវផលវិបាកភ្លាមៗ ជាហេតុបណ្តាលឱ្យបាត់បង់ស្មារតី បាត់បង់នូវការដឹងខុសត្រូវភ្លាមៗ ធ្វើឱ្យបុគ្គលអ្នកផឹកអាចទៅប្រព្រឹត្តបំពានសិក្ខាបទដទៃ ។
ប៉ុន្តែការប្រគេនបារី និងថ្នាំជក់វាមិនមែនមានឥទ្ធិពល ឬវិបាក ដែលយើងឃើញបាត់បង់ស្មារតីភា្លមៗដូចសុរា និងមេរ័យនោះទេ ប៉ុន្តែផ្សែងបារីបានបង្កឱ្យមានការប៉ះពាល់រំខានដល់សេចក្ដីសុខ និងភាពស្ងប់ស្ងាត់របស់បុគ្គលដទៃ ដែលរស់នៅជាមួយគ្នាក្នុងសង្គម ដែលប្រការនេះ បព្វជិតអ្នកបួសក្នុងពុទ្ធសាសនាគួរព្យាយាមវៀរចាកការប្រព្រឹត្ត និងប៉ះពាល់ដល់សុខភាពយូរអង្វែង ។
ជាតិបារី ជាតិថ្នាំជក់ បណ្ដាលឱ្យប៉ះពាល់ដល់ផ្នែកវិន័យគឺកិច្ចបដិបត្តិ ពេលណាភិក្ខុសាមណេរឆាន់ទៅគឺធ្វើឱ្យប៉ះពាល់ដល់ការរស់នៅរបស់ភិក្ខុផងគ្នា ទាំងខ្លួនព្រះអង្គ និងភិក្ខុដទៃ គឺបង្កនូវផ្សែង បង្កនូវក្លិន ធ្វើឱ្យរំខានដល់ព្រះសង្ឃដទៃដែលលោកមិនឆាន់ មិនជក់ គឺប៉ះពាល់ខ្លាំងមែនទែន ធ្វើឱ្យឈ្លក់ បើថាក្នុងកិច្ចបដិបត្តិធម៌ អង្គុយសមាធិដូចគ្នាវិញ បើអង្គផ្សេងឆាន់បារី អង្គផ្សេងដែលមិនឆាន់ គឺអង្គុយសមាធិបដិបត្តិមិនកើតទេ ។
មានការកត់សម្គាល់ថា ការប្រើប្រាស់បារី និងថ្នាំជក់បានបណ្ដាលឱ្យមនុស្សរាប់លាននាក់ស្លាប់ដែលជាក្តីបារម្ភដ៏ធំធេងរបស់អង្គការសុខភាពពិភពលោក ។ បារីនិងថ្នាំជក់គឺស្ថិតក្នុងចំណោមជំងឺរាតត្បាត ដែលបង្កឱ្យមានវិបត្តិសុខភាពដ៏ធំធេង ជាការគំរាមកំហែងដ៏ធ្ងន់ធ្ងរ ដែលពិភពលោកមិនដែលជួបប្រទះ ។
ព្រះពុទ្ធសាសនាណែនាំលើកទឹកចិត្តឱ្យមនុស្សរក្សាសីល៥ ក្នុងនោះសិក្ខាបទទី៥ ស្ដីពីការចៀសវាងប្រព្រឹត្ត ឬជួញដូរគ្រឿងស្រវឹង គ្រឿងញៀនទាំងពួង ដើម្បីសេចក្ដីសុខផ្ទាល់ខ្លួន និងសេចក្ដីសុខដល់មនុស្សផងគ្នាក្នុងសង្គម ៕ សាន សារិន
ចែករំលែកព័តមាននេះ