នៅសម័យពុទ្ធកាលមានព្រាហ្មណ៍ម្នាក់រៀនវិជ្ជាខាងផ្ចាញ់ផ្ចាលនិងជេរក្នុងគម្ពីរព្រាហ្មណ៍ គាត់មានអំនួតថា សូម្បីតែសសរខឿនក៏គាត់អាចធ្វើឱ្យកម្រើកញាប់ញ័របាន ហើយគាត់ចេះវិធីជេររហូតដល់ទៅ៥០០គាថា ដោយមួយគាថាស្មើនឹង៣២ម៉ាត់ ដូច្នេះយក ៣២គុណនឹង៥០០ នឹងឃើញចំនួនពាក្យជេរហើយ ។
ថ្ងៃមួយគាត់បានទៅជួបព្រះពុទ្ធទាំងកំហឹង ។ ព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធបានបើកឱកាសឲ្យគាត់ជេររហូតចប់ ដោយមិនតបតឡើយ ។ ពេលគាត់ជេរចប់ ព្រះអង្គទ្រង់សួរថា ម្នាលព្រាហ្មណ៍ ព្រាហ្មណ៍កាចយ៉ាងហ្នឹង តើធ្លាប់មានសាច់ញាតិ ឬភ្ញៀវទៅលេងផ្ទះដែរឬទេ ?
ព្រាហ្មណ៍ឆ្លើយ ធ្លាប់ ខ្ញុំកាចដាក់តែសមណៈទេតើ ។ ព្រះពុទ្ធសួរ ពេលមានអ្នកទៅលេង តើធ្លាប់ដាក់របស់ ដូចជាបាយទឹក ផ្លែឈើជាដើមទទួលភ្ញៀវដែរឬទេ ? ព្រាហ្មណ៍ឆ្លើយ ធ្លាប់ ។ ព្រះពុទ្ធសួរ ចុះបើភ្ញៀវនិយាយថា ខ្ញុំមិនឃ្លានទេ បរិភោគឆ្អែតហើយ លេបទៀតមិនចូលទេ តើព្រាហ្មណ៍យករបស់នោះទៅណា ? ព្រាហ្មណ៍ឆ្លើយ ប្រសិនបើគេមិនទទួល ខ្ញុំនឹងទុកដាក់សម្រាប់បរិភោគខ្លួនឯង ។
ព្រះពុទ្ធសួរបន្ត ត្រូវហើយ អ្នកដូចជាម្ចាស់ផ្ទះ ដែលមានបំណងទទួលតថាគត ដោយពាក្យជេរ ប៉ុន្តែក្នុងចិត្តរបស់តថាគតពេញបរិបូណ៌ហើយដោយ សេចក្តីសុខ មិនត្រូវការអ្វីបន្ថែមទៀតទេ តថាគតមិនទទួលពាក្យជេររបស់អ្នកឡើយ ដូច្នេះពាក្យជេរទាំងនោះ ស្ថិតនៅតែក្នុងមាត់របស់ព្រាហ្មណ៍ សេចក្តីក្តៅក្រហាយ ក៏មានតែក្នុងចិត្តរបស់ព្រាហ្មណ៍ដែរ ។
ធ្វើព្រហ្មណ៍នោះទាល់គំនិត កើតសេចក្តីជ្រះថ្លាភ្លាម ។ ទីបំផុតព្រាហ្មណ៍បានកែខ្លួន និងបានបួស ហើយសម្រេចជាព្រះអរហន្ត រលត់នូវកិលេសអស់រលីង ៕ សាន សារិន
ចែករំលែកព័តមាននេះ