អ្នកកាសែតសម័យនេះ កំពុងធ្វើខ្លួនឯងឱ្យក្លាយជាអ្នកនាំពាក្យ ដោយត្រឹមត្រូវ ពីអ្នកដឹកនាំសង្គមទៅប្រជាជន និងជាអ្នកនាំពាក្យពីប្រជាជនទៅជូនអ្នកដឹកនាំសង្គម ។
បើទោះបីការនាំពាក្យទាំងឡាយនោះឆ្ងាញ់ក្តី ឬមិនសូវឆ្ងាញ់ក្តី
អ្នកកាសែតសម័យនេះ កំពុងធ្វើខ្លួនឯងឱ្យក្លាយជាអ្នកនាំពាក្យ ដោយត្រឹមត្រូវ ពីអ្នកដឹកនាំសង្គមទៅប្រជាជន និងជាអ្នកនាំពាក្យពីប្រជាជនទៅជូនអ្នកដឹកនាំសង្គម ។
បើទោះបីការនាំពាក្យទាំងឡាយនោះឆ្ងាញ់ក្តី ឬមិនសូវឆ្ងាញ់ក្តី ក៏គួរតែចាត់ទុកអ្នកកាសែត ជាភ្នែកជាច្រមុះ… គួរឱ្យកត់សម្គាល់ ឬគួរតែស្រឡាញ់រាប់អានខ្លះៗផង…។
អ្នកកាសែតខ្មែរក៏ដូចជាអ្នកកាសែតសេរីនៅលើពិភពលោកដែរ បានប្រើសេរីភាពរបស់ខ្លួន… និយាយពិត និយាយត្រង់… ដែលផ្ទុយពីអ្នកកាសែតក្នុងប្រទេសកុំមុយនិស្តផ្តាច់ការ ។
ពេលខ្លះប្រើសេរីភាព និយាយបែបមាត់គ្មានគម្របពេកទៅ… ធ្វើឱ្យអ្នកកាន់អំណាចខ្លះ… ពិសេសអ្នកកាន់អំណាចតាមអាណាចក្រដែនដីខ្លះ ខឹងណាស់… ខឹងនិយាយត្រង់ពេកទៅ… បណ្តាលឱ្យបាត់បង់ផលប្រយោជន៍របស់ពួកគេ… ។
មានចៅហ្វាយខេត្តមួយនោះ ដៀលអ្នកកាសែត នៅខេត្តរបស់ខ្លួនថា ជាពួក«បញ្ញើក្អែក» គឺគាត់និយាយក្នុងពិធីផ្ទេរភារកិច្ចមេព្រៃខេត្ត ។
ទស្សននានានិយាយថា មកពីគាត់ខឹងអ្នកកាសែត និយាយពីបទល្មើសព្រៃឈើ… គ្មានទេវតាណាជួយទប់… មានតែបារមីទេវប្រាក់ប៉ុណ្ណោះ ដែលមិនអាចជួយទប់បាន ។
ទីបំផុតខេត្តមួយនោះដែលពោរពេញទៅដោយ «រតនសម្បត្តិ» ក្លាយជា «វាលរហោឋាន» ល្មមឱ្យពួកគេដៀលថា មកពីពួក «បញ្ញើក្អែក» នេះឯង ដែលនាំភ្លើង
… និយាយពិតពេក… មិនចេះជួយទប់ជើងគ្រែគ្នាផងទេ…
ឱ ! អ្នកកាសែតតាមខេត្តទាំងឡាយអើយ… ល្មមជួយទប់ជើងគ្រែគាត់ផង… បើនៅតែវាយឆ្នាំងបាយគាត់បំបែកទៀត… ពាក្យថា «បញ្ញើក្អែក» វាស្ថិតនៅក្នុងអារម្មណ៍ ដែលសង្ស័យ នៅជាប់រហូតដល់អវសាននៃជីវិតរបស់គាត់ ។
ប្រសិនបើនាំគ្នាជួយទប់ជើងគ្រែ… វាលែងមានឈ្មោះថា ជាអ្នកនាំពាក្យ… ម្ល៉ោះហើយទ្រាំឱ្យគាត់ហៅឈ្មោះថា ជាពួក«បញ្ញើក្អែក» ទៅចុះ… ហេ ! ហេ !
អាឡេវ
ចែករំលែកព័តមាននេះ