មុនពេលបរិនិព្វាន ព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធទ្រង់ឆ្លងស្ទឹងហិរញ្ញវតីហើយ ស្ដេចក៏យាងមកកាន់ឧទ្យានសាលវ័នរបស់ពួកមល្លក្សត្រ ព្រមដោយព្រះភិក្ខុសង្ឃជាច្រើនអង្គមានព្រះអានន្ទជាដើម ។ លំដាប់នោះព្រះមានព្រះភាគទ្រង់ត្រាស់ទៅកាន់ព្រះ អានន្ទថា ម្នាលអានន្ទអ្នកចូររៀបចំគ្រែឱ្យមានក្បាលដំណេកបែរទៅទិសខាងជើងក្នុងចន្លោះនៃដើមសាលព្រឹក្សទាំងគូឱ្យតថាគតដោយឆាប់ ។ ម្នាលអានន្ទ…
មុនពេលបរិនិព្វាន ព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធទ្រង់ឆ្លងស្ទឹងហិរញ្ញវតីហើយ ស្ដេចក៏យាងមកកាន់ឧទ្យានសាលវ័នរបស់ពួកមល្លក្សត្រ ព្រមដោយព្រះភិក្ខុសង្ឃជាច្រើនអង្គមានព្រះអានន្ទជាដើម ។
លំដាប់នោះព្រះមានព្រះភាគទ្រង់ត្រាស់ទៅកាន់ព្រះ អានន្ទថា ម្នាលអានន្ទអ្នកចូររៀបចំគ្រែឱ្យមានក្បាលដំណេកបែរទៅទិសខាងជើងក្នុងចន្លោះនៃដើមសាលព្រឹក្សទាំងគូឱ្យតថាគតដោយឆាប់ ។ ម្នាលអានន្ទ តថាគតមានកាយរហិតរហៃខ្លាំងណាស់ តថាគតនឹងសឹង ។
ព្រះវាចានេះហើយដែលនាំឱ្យកើតសង្វេគដល់សត្វលោកទាំងពួង ។ តាមធម្មតាកម្លាំងព្រះកាយនៃព្រះតថាគតស្មើនឹងកម្លាំងដំរីធម្មតាចំនួន ១ពាន់កោដិ ។ ប៉ុន្តែកម្លាំងកាយទាំងអស់នេះ ក៏បានអស់ទៅបីដូចជាទឹកដែលគេចាក់ចូលទៅក្នុងតម្រងទឹកដូច្នោះឯង ។
ព្រះមានព្រះភាគទ្រង់ចូលកាន់ឈាន សាចុះសាឡើង ហើយព្រះអង្គក៏បានបរិនិព្វាន(ស្លា.ប់)ក្នុងកាលនោះឯង គឺបែរព្រះសីសៈ(ក្បាល)ទៅទិសខាងជើង ៕ សាន សារិន
ចែករំលែកព័តមាននេះ