បុគ្គលណាមួយបើមានអ្នកដទៃមកប្រទូស្ដ ហើយខ្លួនជាមនុស្សអាចធ្វើអ្នកដែលប្រទូស្ដនោះឲ្យសាបរលាបទៅបានដោយសេចក្តីអត់ធន់ មិនក្រោធពិរោធតបឡើយ និងចេះសម្ដែងមិត្តមេត្រី ធ្វើមុខស្រស់បស់សំណេះសំណាលទៅរកអ្នកប្រទូស្តនោះវិញ, បើដូច្នេះ អ្នកដែលប្រទូស្ដនោះ មិនយូរប៉ុន្មានក៏នឹងរសាយចិត្ត ហើយលែងប្រទូស្ដមិនខាន ។…
បុគ្គលណាមួយបើមានអ្នកដទៃមកប្រទូស្ដ ហើយខ្លួនជាមនុស្សអាចធ្វើអ្នកដែលប្រទូស្ដនោះឲ្យសាបរលាបទៅបានដោយសេចក្តីអត់ធន់ មិនក្រោធពិរោធតបឡើយ និងចេះសម្ដែងមិត្តមេត្រី ធ្វើមុខស្រស់បស់សំណេះសំណាលទៅរកអ្នកប្រទូស្តនោះវិញ, បើដូច្នេះ អ្នកដែលប្រទូស្ដនោះ មិនយូរប៉ុន្មានក៏នឹងរសាយចិត្ត ហើយលែងប្រទូស្ដមិនខាន ។
នៅក្នុងគម្ពីរធម្មបទព្រះមានព្រះភាគត្រាស់ទូន្មានថា បុគ្គលគប្បីឈ្នះមនុស្សខឹងក្រោធច្រើន ដោយសេចក្ដីមិនខឹងក្រោធតបត, គប្បីឈ្នះសេចក្ដីមិនល្អរបស់អ្នកដទៃបាន ដោយសេចក្ដីល្អរបស់ខ្លួន, ឈ្នះមនុស្សកំណាញ់ស្វិត ដោយការឲ្យទានញឹកញយ និងឈ្នះមនុស្សនិយាយឡេះឡោះច្រើន ដោយការនិយាយតែពាក្យពិតទៅរក ។
សេចក្ដីក្រេវក្រោធជាសង្កិលេសធម៌ម្យ៉ាងតែងដេកត្រាំនៅក្នុងខន្ធសន្ដាននៃមនុស្សបុថុជ្ជនទូទៅ កម្រនឹងលះបានណាស់, លុះតែព្រះខីណាស្រព ទើបលះបាន ដោយអំណាចអរហត្តមគ្គ ឯមនុស្សជាបុថុជ្ជនមានសន្ដានក្រាសដោយបាប លះមិនបានឡើយ, លុះតែជាកល្យាណបុថុជ្ជនមានសន្ដានល្អ ទើបលះបាន ដោយអំណាចនៃធម៌ខន្តីដ៏ខ្លាំងក្លា ។
ហេតុនេះទើបបណ្ឌិតឲ្យឈ្មោះអ្នកដែលចេះអត់ធន់បែបនោះថាជាមនុស្សមានជ័យជំនះឈ្នះអ្នកដែលប្រទូស្ដដោយការអត់ធន់ ៕ សាន សារិន
ចែករំលែកព័តមាននេះ