សម័យមួយ ព្រះដ៏មានព្រះភាគទ្រង់គង់ក្នុងភណ្ឌគ្រាមក្នុងដែនវជ្ជី ព្រះអង្គត្រាស់នឹងភិក្ខុថា ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ កាលដែលតថាគតក្តី អ្នកទាំងឡាយក្តីអន្ទោលទៅ ត្រាច់រង្គាត់ទៅអស់កាលដ៏វែងយ៉ាងនេះ ព្រោះមិនបានត្រាស់ដឹង មិនបានចាក់ធ្លុះនូវធម៌៤ប្រការ ។…
សម័យមួយ ព្រះដ៏មានព្រះភាគទ្រង់គង់ក្នុងភណ្ឌគ្រាមក្នុងដែនវជ្ជី ព្រះអង្គត្រាស់នឹងភិក្ខុថា ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ កាលដែលតថាគតក្តី អ្នកទាំងឡាយក្តីអន្ទោលទៅ ត្រាច់រង្គាត់ទៅអស់កាលដ៏វែងយ៉ាងនេះ ព្រោះមិនបានត្រាស់ដឹង មិនបានចាក់ធ្លុះនូវធម៌៤ប្រការ ។ ធម៌៤ប្រការនោះតើដូចម្តេចខ្លះ ?
ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ ធម៌បួនប្រការនោះគឺៈ អរិយសីល គឺសីលដ៏ប្រសើរ១ អរិយបញ្ញាគឺបញ្ញាដ៏ប្រសើរ១ អរិយសមាធិគឺសមាធិដ៏ប្រសើរ១ អរិយវិមុត្គិគឺវិមុត្គិដ៏ប្រសើរ១ ។
ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ សីល សមាធិ បញ្ញា និងវិមុត្គិ ជាធម៌រកគុណជាតិដទៃប្រសើរជាងគ្មាន ធម៌ទាំងអម្បាលនេះ ព្រះគោតមមានយស បានត្រាស់ដឹងហើយ ។ ព្រះពុទ្ធសម្ដែងធម៌ដល់ភិក្ខុទាំងឡាយ ព្រោះត្រាស់ដឹងច្បាស់ដោយប្រការដូច្នេះ សាស្តាមានចក្ខុធ្វើនូវទីបំផុតនៃទុក្ខហើយ ចេញចាកកិលេសគឺតណ្ហាហើយ ចូរអ្នកទាំងឡាយប្រតិបត្តិធម៌ដោយប្រពៃចុះ ៕ (សុត្តន្តបិដកភាគ៤២) សាន សារិន
ចែករំលែកព័តមាននេះ