ឆាបតូច ឬឆាបធំ គឺជាឧបករណ៍តែមួយ គ្រាន់តែមានទំហំតូច ឬធំប៉ុណ្ណោះ ។ កាលពីសម័យដើម ឆាបនេះធ្វើអំពីសំរឹទ្ធិ និងលង្ហិន ក្រោយមកធ្វើអំពីលង្ហិនសុទ្ធ មានឆាបខ្លះទៀតធ្វើអំពីស្ពាន់ ប៉ុន្តែមានសំនៀងពុំសូវពីរោះទេ ។ ឆាបនីមួយៗមានពកចំកណ្តាលដូចដោះគងដែរ ។ ចំកណ្តាលដោះនោះមានចោះរន្ធមួយសំរាប់ស៊កខ្សែចងស្រួលកាន់ទង្គិចគ្នា ។ នៅជុំវិញដោះមានផ្ទៃរាបស្មើ ។ ឆាបទាំងពីរនេះប្រើនៅក្នុងវង់ភ្លេង ស្គរឆាំយ៉ាំ វង់ភ្លេងល្ខោនបាសាក់ និងគេយកវាទៅប្រើប្រាស់ក្នុងវង់ភ្លេងជូនរបាំក្ងោកប៉ៃលិនម្តងម្កាលដែរ ។
នៅពេលគោះម្តងៗគូឆាបតូចច្រើនទង្គិចគ្នាចំៗចង្វាក់ភ្លេង រីឯគូឆាបធំច្រើនទង្គិចគ្នាមិនចំចង្វាក់ភ្លេងទេ (ចង្វាក់ប្រឆាំង) ។ ឆាបទាំងពីរគូនេះមិនមានបទបែបច្រើន គឺគ្រាន់តែជាឧបករណ៍ជួយបន្ទរ ឬបញ្ជើចចង្វាក់ភ្លេងប៉ុណ្ណោះ ។ ឆាបតូចមានប្រវែងទទឹងមុខប្រហែល១៥សង្ទីម៉ែត្រ រីឯឆាបធំមានប្រវែងទទឹងមុខប្រហែល២០សង្ទីម៉ែត្រ ។តាមប្រសាសន៍របស់លោកតាហ៊ុល ចេង ជាគ្រូស្គរឆៃយ៉ាំប្រចាំរាជវាំងមានប្រសាសន៍ក្នុងឆ្នាំ១៩៦៥ថា «ឆាបតូច និងឆាបធំខ្មែរមានតាំងពីមុនសម័យអង្គរមកម៉្លេះ» ។លោកតាសាំង សារុន ជាតួឯកល្ខោនបាសាក់ដ៏ល្បីល្បាញក្នុងវង់ល្ខោនបាសាក់ទី១ ក្នុងកម្ពុជា គាត់មានប្រសាសន៍ក្នុងឆ្នាំ១៩៦៤ថា «ក្នុងវង់ភ្លេងល្ខោនហ៊ីចិនហៅថា ស៊ិង, ប៉ោ, ឡោ, គា ក្នុងវង់ភ្លេងបាសាក់ខ្មែរហៅថា ឈិង ប៉ោ ឡោ គាដែរ ប៉ុន្តែស៊ិងឬឈិងសំដៅឧបករណ៍ឆាប ប៉ោសំដៅឧបករណ៍ប៉ាន់ (ត្រដោក) ឡោសំដៅឧបករណ៍ឃ្មោះ គា សំដៅឧបករណ៍គង ។
ឧបករណ៍ទាំងអស់នេះ មិនមែនយើងធ្វើត្រាប់តាមចិនក្នុងសម័យមានល្ខោនបាសាក់ទេ គឺយើងមានតាំងពីមុនសម័យអង្គរមកម៉្លេះ ដោយប្រើប្រាស់ផ្សេងៗពីគ្នា» ។ តាមការសន្និដ្ឋានរបស់ក្រុមជំនុំទំនៀមទំលាប់សរសេរក្នុងសៀវភៅលំនាំសង្ខេបនៃភ្លេងខ្មែរ (១៩៦៩p.៣៥)ថា ឈ្មោះថា ឆាប នេះប្រហែលជាគេឱ្យឈ្មោះតាមសូររបស់វាឮ «ឆាប! ឆាប!» ៕
ចែករំលែកព័តមាននេះ