រាជធានីភ្នំពេញ ៖ សម្តេចតេជោ ហ៊ុន សែន នាយករដ្ឋមន្ត្រីបានរំឭកពីការអង្គុយយំម្នាក់ឯង អាណិតប្រពន្ធមិនអាចមើលថែពេលប្រពន្ធមានផ្ទៃពោះ កាលពី៤៤ឆ្នាំមុន ។ សម្រាប់ខួបនៃការបាត់បង់ជីវិតកូនប្រុសច្បងលើកទី៤៤ឆ្នាំ…
រាជធានីភ្នំពេញ ៖ សម្តេចតេជោ ហ៊ុន សែន នាយករដ្ឋមន្ត្រីបានរំឭកពីការអង្គុយយំម្នាក់ឯង អាណិតប្រពន្ធមិនអាចមើលថែពេលប្រពន្ធមានផ្ទៃពោះ កាលពី៤៤ឆ្នាំមុន ។ សម្រាប់ខួបនៃការបាត់បង់ជីវិតកូនប្រុសច្បងលើកទី៤៤ឆ្នាំ (១០ វិច្ឆិកា ១៩៧៦-១០ វិច្ឆិកា ២០២០) សម្តេចតេជោ ហ៊ុនសែន បានសរសេរលើបណ្តាញសង្គម នៅថ្ងៃទី០២ ខែវិច្ឆិកាឆ្នាំ២០២០ថា ៖«ខ្ញុំអង្គុយយំម្នាក់ឯងអាណិតខ្លួន អាណិតប្រពន្ធដែលខំមកតាមប្តីក្នុងពេលដែលប្តីមិនអាចការពារ និងថែទាំប្រពន្ធបានរហូតខ្ញុំគិតថា មិនគួរមានប្រពន្ធ មានកូនក្នុងពេលដែលប្រទេសជាតិ កំពុងជួបនឹងគ្រោះថ្នាក់បែបនេះទេ ។ ខ្ញុំមិនសម្រាកទេ និងបន់អោយតែមេឃឆាប់ភ្លឺ» ។
សម្តេចលើកឡើងទៀតថា ខ្ញុំបានពិនិត្យសម្ភារៈរបស់ខ្ញុំឡើងវិញ ដែលកាំភ្លើងខ្ញុំបាន បញ្ចូលគ្រាប់កាំភ្លើងខ្លីម៉ាក K54 សម្រាប់ក្រវ៉ាត់នឹងចង្កេះ និងកាំភ្លើងខ្លីមួយដើមទៀតម៉ាក K59 ដាក់ក្នុងកា បូបស្ពាយរបស់ខ្ញុំ ។ កាំភ្លើងទាំង២ដើម បើកសោរត្រៀមប្រយុទ្ធហើយស្រេច ព្រោះបារម្ភប្រធានយោធាតំបន់បោកខ្ញុំយកទៅចាប់ ឬសម្លាប់ក្រៅអង្គភាព ។ ម៉ោងប្រមាណ៥ មិនទាន់ភ្លឺផង ប្រធានយោធាតំបន់បានជិះម៉ូតូមកដល់ផ្ទះខ្ញុំ ហើយសួរខ្ញុំថា តើរៀបចំខ្លួនហើយឬនៅ យើងចេញដំណើរទាន់ពេលព្រឹក ។ ខ្ញុំបានឆ្លើយតបថា រួចហើយបង ។ ប្រធានយោធាតំបន់បានប្រាប់ខ្ញុំថា សែនឯងជាអ្នកជិះម៉ូតូឌុបខ្ញុំ ។ ពេលនោះខ្ញុំគិតថាពិតជាមិនស្រួលហើយ ហេតុអីគាត់អោយខ្ញុំជិះម៉ូតូឌុបគាត់ទៅទៅវិញ0x017d7 ឆ្លៀតពេលមិ នទាន់ចេញពីផ្ទះ ខ្ញុំបានដើរចូលទៅក្នុងបន្ទប់ដកយកកាំភ្លើងចេញពីស្រោមមកសៀតនឹងចង្កេះឆ្វេងវិញ ងាយស្រួលប្រើដៃស្តាំដកចេញហើយបាញ់តែម្តង ។
សម្តេចបន្ថែមទៀតថា ពេលជិះម៉ូតូចេញមកតាមផ្លូវខ្ញុំគិតថា ប្រសិនម្នាក់នេះដកកាំភ្លើងភ្ជង់ខ្ញុំពីក្រោយ ខ្ញុំត្រូវផ្តួលម៉ូតូភ្លាម ដើម្បីឱ្យដួលទាំងអស់គ្នា និងដើម្បីកុំអោយគាត់បាញ់ខ្ញុំពី ក្រោយបាន ។ ខ្ញុំត្រូវជិះម៉ូតូអោយលឿន ព្រោះគាត់ពិតជាមិនហ៊ានបាញ់ទេ នៅពេលម៉ូតូនៅមានល្បឿនលឿន ។ នេះជាការដែលខ្ញុំគិត ដើម្បីការពារជីវិតនាពេលនោះ តែរឿងបែប នេះមិនបានកើតឡើងនាពេលនោះទេ ដូចនេះបានជាខ្ញុំយកការសន្ឋិដ្ឋានមួយថា មូលហេតុដែលគាត់អោយខ្ញុំជិះម៉ូតូឌុបគាត់អាចបណ្តាលមកពីគាត់មិនទុកចិត្តខ្ញុំ ខ្លាចខ្ញុំបាញ់គាត់ពីក្រោយដូច ដែលខ្ញុំគិតទៅលើរូបគាត់នៅពីក្រោយខ្ញុំដែរ ។ ផ្លូវជាតិលេខ៧ ពីឃុំទន្លូង មកមន្ទីរ ពេទ្យនៅ អនុវិទ្យាល័យមេមត់ ទទួលរងការខូចខាតយ៉ាងខ្លាំងតាំងពី ឆ្នាំ១៩៧០-១៩៧១ ពេលដែលកងទ័ពអាមេរិក និងវៀតណាមខាងត្បូង បញ្ជូនរថក្រោះមកបើកបរលើផ្លូវនេះនៅពេលដែលគេចូលឈ្លានពានកម្ពុជានាពេលនោះ ។ ដូចនេះទោះត្រូវជិះលឿន ក្នុងចម្ងាយផ្លូវជាង៣០គីឡូម៉ែត្រ យើងត្រូវប្រើពេលប្រមាណមួយម៉ោង ។ ចេញមកម៉ោងជាង៥ មកដល់មន្ទីរពេទ្យម៉ោងជាង៦ព្រឹក ។ ពេលដល់មន្ទីរពេទ្យ ខ្ញុំបត់ម៉ូតូចូលមន្ទី រពេទ្យប្រធានយោធាតំបន់សួរខ្ញុំថា ចូលមន្ទីរពេទ្យធ្វើអី0x017d7 ខ្ញុំឆ្លើយថា ចូលមើលប្រពន្ធខ្ញុំបន្តិច ព្រោះគាត់សម្រាកពេទ្យនៅទីនេះ ។ គាត់ថា តែបន្តិចទេណាប្រញាប់ធ្វើដំណើរទាន់ព្រឹក ។
សម្តេចនាយករដ្ឋមន្ត្រីបានលើកឡើងទៀតថា ក្រោយម៉ោង៦ព្រឹក ភាពតក់ស្លុតបាន កើតឡើងសម្រាប់រូបខ្ញុំ គឺនៅពេលដែលខ្ញុំបានចូលដល់មន្ទីរពេទ្យ មានស្ត្រីដែលសម្រាកព្យាបា លជាមួយភរិយាខ្ញុំបានស្រែកប្រាប់ខ្ញុំថា ប្អូនប្រពន្ធ ប្អូនឆ្លងទន្លេ ឯកូនស្លាប់ហើយ ។ ឯបងៗផ្សេងទៀតស្រែកថា រ៉ានី ឆ្លងទន្លេ ឯកូនស្លាប់ហើយ ។ មានបងស្រីម្នាក់បាននិយាយថារវល់ទៅណាមិនមកមើលប្រពន្ធទុកអោយប្រពន្ធឆ្លងទន្លេតែឯង ។ល។ ខ្ញុំពុំឆ្លើយតបជាមួយពួកគាត់ទេ តែប្រឹងរត់សំដៅទៅបន្ទប់សម្រាលកូន ដែលបិទទ្វារជិត ខ្ញុំរុញទ្វារបើក ឡើងមិនឃើញ រ៉ានី ទេព្រោះពេទ្យបានបញ្ជូន រ៉ានី នៅបន្ទប់សម្រាកមួយផ្សេងទៀត ។
សម្តេចបញ្ជាក់ថា ៖« និស្ស័យឪពុក និងកូន ខ្ញុំបែរជាសម្លឹងទៅឃើញទារកមួយដែលកំពុងហូរឈាមចេញតាមមាត់ មានស្លាកស្នាម និងឆ្អឹងខ្នងប៉ះនឹងជ្រុងគ្រែបាក់ឆ្អឹងខ្នង និងមាន ប្រឡាក់ដី ។ នោះ គឺកូននេះកើតមកត្រូវពេទ្យធ្វើអោយរបូតពីដៃធ្លាក់ទៅលើជ្រុងគ្រែ ហើយធ្លាក់ទៅដីទើបរើសពីដីមកដាក់ចោលលើគ្រែវិញ ។ ដោយឃើញ កូននៅហូរឈាមតា មមាត់នៅឡើយ ខ្ញុំប្រឹងស្រែកអោយគេជួយសង្គ្រោះជីវិតកូនខ្ញុំ» ។
សម្តេចលើកឡើងទៀតថា អ្នកជម្ងឺជាស្ត្រី៥នាក់ បានចូលមកជួយមើលដោយក្តីអាណិត បន្តិច ក្រោយមកប្រធានមន្ទីរពេទ្យក៏បានចូលមកដល់ ។ គាត់ក៏ជាមនុស្សល្អម្នាក់បានសំដែងនូវការសោកស្តាយ និងសុំការអាធ្យាស្រ័យជំនួសគ្រូពេទ្យ ដែលធ្វើការធ្វេសប្រហែស ធ្វើអោយមានរឿងសោកនាដកម្មនេះកើតឡើង ។ ខ្ញុំបានស្នើសុំប្រធានមន្ទីរពេទ្យអោយជួយរកចបកាប់ ដើម្បីខ្ញុំយកសាកសពកូនខ្ញុំទៅកប់ ប៉ុន្តែស្រាប់តែប្រធានយោធាតំបន់ស្រែកពីមាត់ទ្វារមកថា មិនបាច់យកខ្មោចកូននេះទៅកប់ខ្លួនឯងទេ មានពេទ្យយកទៅកប់ហើយ ។ ពេលឃើញប្រធានយោធាតំបន់មកដល់ ខ្ញុំក៏បានស្នើសុំទៅគាត់ដោយពាក្យរាបសារទាំងទឹកភ្នែកថា ខ្ញុំសុំអនុញ្ញាតពីបង ដើម្បីយកសពកូនទៅកប់ និងនៅមើលថែប្រពន្ទខ្ញុំ ដែលទើបឆ្លងទន្លេ ។
សម្តេចបញ្ជាក់ថា៖« អាឃោរឃៅមួយនេះចាប់ផ្តើមបញ្ចេញនូវសារជាតិរបស់វា មកហើយ វាមិនគ្រាន់តែមិនចូលរួមសោកស្តាយនូវការបាត់បង់ដ៏ធំធេងរបស់ខ្ញុំ តែវាបែរជាយកពេលនេះមកបំបាក់ស្មារតីខ្ញុំទៀតផង ។ ចម្លើយរបស់វាមកកាន់ខ្ញុំដំបូងវានិយាយថា ចរិតពួកអនុធនមិនកែប្រែសោះ កម្មសិទ្ធិមនោសញ្ចេតនាក្រាស់ មិត្តឯងមិនមែនគ្រូពេទ្យទេ បើមិត្តឯងនៅក៏អាកូននេះមិនរស់ឡើងវិញដែរ ។ មានពេទ្យយកខ្មោចកូននេះទៅកប់ហើយមិនបាច់កប់ខ្លួនឯងទេ ។ ការងារអង្គការសំខាន់ជាងការងារបុគ្គល ។ ឮសំដីបែបនេះកំហឹងខ្ញុំក្តៅរោលរាលពេញខ្លួន តែការអត់ធ្មត់គឺជារឿងចាំបាច់ ព្រោះការដឹកនាំការតស៊ូរំដោះប្រទេសពីពួកអង្គការទើបអស់មនុស្សបែបតិរច្ឆាននេះ ។ មុនវាដើរចេញទៅវាប្រាប់ខ្ញុំថា ខ្ញុំទៅចាំនៅខាងក្រៅ១៥នាទី ត្រូវចេញដំណើរ ។
ប្រធានមន្ទីរពេទ្យដែលនៅទីនោះដែរ សំដែងការហួសចិត្តផង និងភ័យខ្លាចផង ហើយចូលរួមអាណិតអាសូរដល់ខ្ញុំ »។ សម្តេចបានលើកឡើងទៀតថា ជាមួយទឹកភ្នែកដែលស្រក់មកមិនឈប់ ខ្ញុំបានទាញយកក្រម៉ា ពីករខ្ញុំដែលសើមដោយទឹកភ្នែករបស់ខ្ញុំមករុំសពកូនរបស់ខ្ញុំ ហើយស្នើសុំប្រធានមន្ទីរពេទ្យអោយជួយរកក្រដាស់សរសេរអក្សរថា (កំសត់) ដាក់ក្នុងកូនដប ដើម្បីយកទៅកប់ ជាមួយកូនខ្ញុំ ។ បំណងរបស់ខ្ញុំ គឺដាក់ឈ្មោះកូននេះមានឈ្មោះថា «កំសត់» និងងាយចំណាំដោយយើងមានអក្សរនៅក្នុងដបបិទជិត ។ ខ្ញុំមិនច្បាស់ថាប្រធានមន្ទីរពេទ្យ ធ្វើតាមសំណូមពរខ្ញុំ ឬអត់នោះទេ ព្រោះតែប៉ុន្មានខែក្រោយមកគាត់ក៏ត្រូវពួកអង្គការចាប់យកទៅសម្លាប់ដែរ ។ ដូចនេះហើយ ទើបខ្ញុំមិនដឹងថា សពកូនរបស់ខ្ញុំកប់នៅទីណាពិតប្រាកដ ។ បន្ទាប់ពីរុំសពកូន និងផ្តាំផ្ញើជាមួយប្រធានមន្ទីរពេទ្យរួចហើយ ខ្ញុំប្រញាប់ទៅរក រ៉ានី ដែលកំពុងអាំងភ្លើងនៅបន្ទប់មួយទៀត ។
តាមពិត រ៉ានី មិនបានឃើញមុខកូនយ៉ាងណានោះទេ ។ យើងជាប្តីប្រពន្ធក្មេងៗ មើលមុខគ្នាយំដោយការស្តាយស្រណោះ ។ ខ្ញុំមិនមានក្រម៉ាជូត ទឹកភ្នែកទៀតទេ ដោយសារក្រម៉ាបានយកទៅរុំសពកូន ទៅហើយមានដៃអាវទាំងសងខាងសម្រាប់ជូតទឹកភ្នែកដ៏ឈឺចាប់នេះ ។ រ៉ានី ផ្តល់ក្រម៉ាអោយខ្ញុំទាំងខ្លួននាងនៅរងារញ័រញាក់ បន្ទាប់ពីឆ្លងទន្លេទើបបានប្រហែលជាងមួយម៉ោង ៕
ចែករំលែកព័តមាននេះ