តាំងពីដើមរៀងមក ទ្រឹស្តីព្រះពុទ្ធសាសនាជាទ្រឹស្តីកម្មផលនិយមគឺចូលចិត្តនិយាយតែពីរឿងកម្មផលព្រោះសត្វលោកមានកម្មជារបស់ខ្លួន មានកម្មជាកំណើត មានកម្មជាពូជ មានកម្មជាទាយាទរបស់ខ្លួន ។ តាមពុទ្ធឱវាទបានពន្យល់ថា ដូចអ្នកមានជំងឺប្រចាំកាយដើមហេតុមកពីកម្មចាស់ឱ្យផល មានន័យថា បុគ្គលនោះកាលពីជាតិមុនធ្លាប់បៀតបៀនធ្វើបាបជីវិតសត្វមាន…
តាំងពីដើមរៀងមក ទ្រឹស្តីព្រះពុទ្ធសាសនាជាទ្រឹស្តីកម្មផលនិយមគឺចូលចិត្តនិយាយតែពីរឿងកម្មផលព្រោះសត្វលោកមានកម្មជារបស់ខ្លួន មានកម្មជាកំណើត មានកម្មជាពូជ មានកម្មជាទាយាទរបស់ខ្លួន ។
តាមពុទ្ធឱវាទបានពន្យល់ថា ដូចអ្នកមានជំងឺប្រចាំកាយដើមហេតុមកពីកម្មចាស់ឱ្យផល មានន័យថា បុគ្គលនោះកាលពីជាតិមុនធ្លាប់បៀតបៀនធ្វើបាបជីវិតសត្វមាន កាច់ជើង កាច់ដៃ កាច់ស្លាបឱ្យរងទុក្ខវេទនា លុះដល់ពេលវេលាកំណត់ណាមួយ កម្មចាស់ដែលខ្លួនធ្លាប់ធ្វើនោះក៏ហុចផលឱ្យ បង្កទៅជាជំងឺធ្ងន់ស្រាលទៅតាមកម្មដែលខ្លួនបានសាងមកអំពីជាតិមុន នេះគឺកម្មចាស់ឱ្យផល ។
ចំណែកកម្មថ្មីឱ្យផលជាជំងឺដង្កាត់ផ្សេងៗក្នុងបច្ចុប្បន្ន ព្រះពុទ្ធពន្យល់ថា មកពីអ្នកនោះសាងកម្ម៥យ៉ាងគឺ ១-មិនមានករុណាអាណិតអាសូរកាប់ប្រហារជីវិតសត្វដោយមិនខ្លាចបាបកម្ម ២-ញុំាងជីវិតសត្វឱ្យដល់នូវការលំបាកវេទនា ៣-ពេញចិត្តនឹងសម្លាប់ ៤-ព្យាយាមសម្លាប់ និង៥-សត្វស្លាប់ដោយការព្យាយាមសម្លាប់នោះឯង ។
ជារួមមកកម្មគឺអំពើដែលយើងធ្វើហើយក្តី កំពុងធ្វើក្តី កម្មនេះមិនបានបាត់បង់ទៅណាទេប្រៀបដូចជាស្រមោលអន្ទោលតាមប្រាណជួនក៏ឱ្យផលទាន់ភ្នែកក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន ជួនក៏ឱ្យផលទៅក្នុងជាតិបន្ទាប់ គឺយូរនិងឆាន់គង់នឹងឱ្យផលមិនបានអហោសិកម្មទៅណាឡើយ ។ សាន សារិន
ចែករំលែកព័តមាននេះ