ADផ្ទាំងផ្សព្វផ្សាយពាណិជ្ជកម្ម

Picture

ខ្លោចចិត្ត​! ស្ត្រី​ម៉េ​ម៉ា​យ​សុំទាន និង​រើស​អេ​ត​ចាយ​រស់នៅ​តែ​ក្រោម​ដំបូល​តង់​គ្មាន​ផ្ទះសម្បែង

3 ឆ្នាំ មុន
  • ភ្នំពេញ

រាជធានី​ភ្នំពេញ ៖ ក្រោម​ដំបូល​តង់ និង​រ៉ឺ​ម៉ក​ម៉ូតូ​កញ្ចាស់​មួយ ស្ត្រី​ទឹកមុខ​ស្លេកស្លាំង​ម្នាក់ និង​កូន​ៗ កំពុង​តស៊ូ​នឹង​ជីវិត​ដែល​គ្មាន​ផ្ទះសម្បែង និង​មុខរ​របរ​មិន​ច្បាស់លាស់ ត្រាច់ចរ​ពី​កន្លែង​មួយ​ទៅ​កន្លែង​មួយទៀត​។ ស្ត្រី​មេម៉ាយ​ម្នាក់​ឈ្មោះ…

រាជធានី​ភ្នំពេញ ៖ ក្រោម​ដំបូល​តង់ និង​រ៉ឺ​ម៉ក​ម៉ូតូ​កញ្ចាស់​មួយ ស្ត្រី​ទឹកមុខ​ស្លេកស្លាំង​ម្នាក់ និង​កូន​ៗ កំពុង​តស៊ូ​នឹង​ជីវិត​ដែល​គ្មាន​ផ្ទះសម្បែង និង​មុខរ​របរ​មិន​ច្បាស់លាស់ ត្រាច់ចរ​ពី​កន្លែង​មួយ​ទៅ​កន្លែង​មួយទៀត​។ ស្ត្រី​មេម៉ាយ​ម្នាក់​ឈ្មោះ សូ ហេង និយាយ​ថា រូប​គាត់ និង​ក្រុម​គ្រួសារ បាន​នាំ​កូន​ចាកចោល​ស្រុក​កំណើត នៅ​ស្រុក​បាភ្នំ ខេត្តព្រៃវែង រយៈពេល​៧​ឆ្នាំ​មក​ហើយ មក​រស់នៅ​ភ្នំពេញ​ប្រកប​មុខរបរ​ជា​អ្នក​រើស​អេ​ត​ចាយ និង​អ្នក​សុំទាន​។ គាត់​និយាយ​ថា ជីវិត​ពួក​យើង​គឺ​វេទនាណាស់​។

ស្ត្រី​ក្រីក្រ​រូប​នោះ ឈ្មោះ សូ ហេង អាយុ​៤៨​ឆ្នាំ ស្នាក់​នៅ​លើ​រ៉ឺ​ម៉ក​ម៉ូតូ​ក្នុង​ដី​ឡូត៍​មួយ​កន្លែង ខាងត្បូង​វត្ត​ត្រពាំង​ឈូក សង្កាត់​សំរោង​ក្រោម ខណ្ឌ​ពោធិ៍​សែន​ជ័យ​។ គាត់​បាន​រៀបរាប់​ពី​ខ្សែ​ជី​វីត​ដ៏​កម្សត់​បាន​ឲ្យ​ដឹង​ថា រយៈពេល​៧​ឆ្នាំ​មក​ហើយ ដែល​គាត់ និង​ប្តី​បាន​ចាកចោល ពី​ស្រុក​កំណើត មក​រស់នៅ​ភ្នំពេញ​ដើម្បី​ប្រកប​មុខ របរ​ជា​អ្នក​សុំទាន និង​រើស​អេ​ត​ចាយ​ដើម្បី​ចិញ្ចឹម កូនប្រុស​ស្រី ៥​នាក់​។ រយៈពេល​៧​ឆ្នាំ គាត់​គ្មាន​ទីជម្រក​ពិតប្រាកដ​ឡើយ​ហើយ​រស់នៅ​ចល័ត តាម​រ៉ឺ​ម៉ក​ម៉ូតូ នៅ​តាម​សំយាបផ្ទះ ក្នុង​ដី​ឡូត៍ និង​ទី​វត្ត​អារាម​។

នៅ​ពេល​ថ្មី​ៗ គាត់ និង​ក្រុម​គ្រួសារ​ក៏​បាន​សុំ​ព្រះសង្ឃ​ស្នាក់​នៅ​ក្នុង​វត្ត​ត្រពាំង​ឈូក មួយ​រយៈពេល​ហើយ​ត្រូវ​បាន​ព្រះសង្ឃ​ឲ្យ​ចេញ​។ ក្រោយមក​គាត់​បាន​សុំ​គេ​ស្នាក់ នៅ​ក្នុង​ដី​ឡូត៍​នៅ​ក្បែរ​វត្ត បណ្តោះអាសន្ន​។ ស្ត្រី​រូប​នោះ​បាន​រៀបរាប់ ពី​ដំណើរ​ជី​វីត​ឲ្យ​ដឹង​ថា ខ្សែ​ជីវី​តរបស់​គាត់​រស់​ត្រាច់ចរ​ដូច​ចក រសាត់​តាម​ទឹក ហើយ​ត្រូវ​បាន​គេ​ដេញ​ពី​កន្លែង​មួយ​ទៅ​កន្លែង​មួយ​។ ប៉ុន្តែ​ភាព​វេទនា​នេះ​បាន​កាន់តែ​ធ្ងន់ធ្ងរ សម្រាប់​រូប​គាត់ និង​កូន​ៗ បន្ទាប់​ពី​ប្តី​របស់​គាត់​មាន​ស្រី​ថ្មី​ហើយ ចុះ​ចោល​ប្រពន្ធ និង​កូន​ៗ​។ ស្ត្រី​រូប​នោះ​បាន​ឲ្យ​ដឹង​ទៀត នៅ​ក្នុង​រយៈពេល​ប្រមាណ​៣​ថ្ងៃ​គាត់ បាន​រើស​អេ​ត​ចាយ​យក​ទៅ​លក់​បាន ប្រមាណ​១​ម៉ឺន ទៅ​២​ម៉ឺន​រៀល​។

ចំណែក​កូន​ដើរ​សុំទាន​១​ថ្ងៃ​បាន​ប្រមាណ ៥​ពាន់​ទៅ​១​ម៉ឺន​រៀល​តែ​ប៉ុណ្ណោះ​។ ពេលវេលា​ចេះ​តែ​រំកិល​ទៅ​មុខ ចំណែក​សុខភាព​របស់​គាត់​ក៏​កាន់តែ​ដុនដាប​។ សព្វ​ថ្ងៃនេះ​ខ្លួន កាន់តែ​ចាស់​សុខភាព​មិនល្អ គាត់​មិន​បាន​រើស​អេ​ត​ចាយ​ទេ រស់នៅ​ដោយសារ​តែ​តែ​កូន បាន​នាំ​គ្នា ទៅ​សុំទាន​នៅ​មុខ​រោងចក្រ ដើម្បី​រក​ប្រាក់​ឲ្យ​គាត់​ទិញ​បាយ​ហូប​តែ​ប៉ុណ្ណោះ​។ ជាមួយនឹង​ទឹកភ្នែក​រលីងរលោង គាត់​បា​និយាយ​ថា ថ្ងៃ​មុខ​ទៅ​ជីវិត​របស់​គាត់​មិនដឹង​ថា​នឹង​មា​នទី​បញ្ចប់​បែប​ណា​ទេ​៕ ដោយ ៖ ម៉េ​ង ធា

អត្ថបទសរសេរ ដោយ

កែសម្រួលដោយ