នៅក្នុងព្រះត្រៃបិដកភាគ៥៧ ព្រះដ៏មានបុណ្យបានត្រាស់ថា ភិក្ខុណាគ្មានសេចក្តីក្រោធ មិនចេះញុះញង់ ភិក្ខុនោះរមែងមិនសោយសោកក្នុងលោកខាងមុខឡើយ ។ ភិក្ខុណាមានទ្វារទាំង៥មានចក្ខុទ្វារជាដើមរក្សាបានល្អហើយគ្រប់កាល ភិក្ខុនោះ រមែងមានធម៌វិន័យរក្សាបានល្អហើយ និងមិនសោយសោកក្នុងលោកខាងមុខឡើយ…
នៅក្នុងព្រះត្រៃបិដកភាគ៥៧ ព្រះដ៏មានបុណ្យបានត្រាស់ថា ភិក្ខុណាគ្មានសេចក្តីក្រោធ មិនចេះញុះញង់ ភិក្ខុនោះរមែងមិនសោយសោកក្នុងលោកខាងមុខឡើយ ។
ភិក្ខុណាមានទ្វារទាំង៥មានចក្ខុទ្វារជាដើមរក្សាបានល្អហើយគ្រប់កាល ភិក្ខុនោះ រមែងមានធម៌វិន័យរក្សាបានល្អហើយ និងមិនសោយសោកក្នុងលោកខាងមុខឡើយ ។
ភិក្ខុណាមានសីលល្អបរិសុទ្ធហើយ ពោលគឺមិនពព្រុះពពាល ភិក្ខុនោះរមែងមិនសោយសោកក្នុងខាងមុខឡើយ ។ ភិក្ខុណា មិនមានសេចក្តីញុះញង់ មានមិត្តល្អរាប់រកហើយ ភិក្ខុនោះរមែងជាអ្នករស់នៅជាសុខ
ភិក្ខុណាជាអ្នកមិនចងសេចក្តីក្រោធទុក មានបញ្ញាល្អហើយ ភិក្ខុនោះរមែងជាអ្នកឈ្លាសក្នុងកិច្ចទាំងពួង លុះទម្លាយខន្ធទៅរមែងមិនសោយសោក ក្នុងលោកខាងមុខឡើយ ។
ព្រោះហេតុនោះទើបអ្នកប្រាជ្ញពោលថា បុគ្គលណាមានសទ្ធាមិនញាប់ញ័រ បានតម្កល់ស៊ប់ក្នុងព្រះតថាគតផង មានសីលល្អជាទីត្រេកអរនៃព្រះអរិយៈសរសើរហើយផង មានសេចក្តីជ្រះថ្លាក្នុងព្រះសង្ឃផង មានការយល់ឃើញត្រង់ផង ជីវិតរបស់បុគ្គលនោះ ជាជីវិតដ៏ឧត្តម ។
ចែករំលែកព័តមាននេះ