ទោះជាអ្វីៗទាំងអស់នៅក្នុងលោកនេះសុទ្ធតែស្ថិតនៅក្រោមច្បាប់ធម្មជាតិមានសេចក្តីស្លាប់នៅខាងចុងដូចគ្នាយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏ជីវិតពាលនិងបណ្ឌិតមានលក្ខណៈខុសគ្នាស្រឡះ ត្រង់ថា បុគ្គលល្ងង់តែងខំបរិភោគនូវអាហារដែលមានរស់ជាតិពិសេសដើម្បីបំប៉នសុខភាព បំប៉នចំណង់ បង្កើនតណ្ហាយ៉ាងណាៗ ក៏គ្មានប្រយោជន៍អ្វីដែរ គឺបានត្រឹមតែចម្រើនកាមទេព ចម្រើនសាច់ឈាម ហើយសាច់ឈាមនោះទៀតសោតទីបំផុតបានត្រឹមតែជាចំណីរបស់រុយ…
ទោះជាអ្វីៗទាំងអស់នៅក្នុងលោកនេះសុទ្ធតែស្ថិតនៅក្រោមច្បាប់ធម្មជាតិមានសេចក្តីស្លាប់នៅខាងចុងដូចគ្នាយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏ជីវិតពាលនិងបណ្ឌិតមានលក្ខណៈខុសគ្នាស្រឡះ ត្រង់ថា បុគ្គលល្ងង់តែងខំបរិភោគនូវអាហារដែលមានរស់ជាតិពិសេសដើម្បីបំប៉នសុខភាព បំប៉នចំណង់ បង្កើនតណ្ហាយ៉ាងណាៗ ក៏គ្មានប្រយោជន៍អ្វីដែរ គឺបានត្រឹមតែចម្រើនកាមទេព ចម្រើនសាច់ឈាម ហើយសាច់ឈាមនោះទៀតសោតទីបំផុតបានត្រឹមតែជាចំណីរបស់រុយ ចំណីរបស់ដង្កូវ និងដី ទឹក ភ្លើង ខ្យល់ ប៉ុណ្ណោះ ។
ឯសាច់ឈាមរបស់បណ្ឌិតអ្នកប្រាជ្ញវិញក៏នឹងត្រូវវិនាសទៅដូចគ្នាដែរ តែមុនពេលសាច់ឈាមនោះវិនាសទៅ លោកបានប្រើប្រាស់វាដោយល្អ ធ្វើឲ្យរូបកាយរបស់លោក ក្លាយទៅជាទីអាស្រ័យនៃបញ្ញាស្មារតី និងគុណធម៌ដទៃទៀត ។
សេចក្តីនេះព្រះដ៏មានព្រះភាគទ្រង់តែងតិះដៀលបុគ្គលពាលជារឿយៗ ដូចដែលព្រះអង្គទ្រង់ត្រាស់សម្ដែងនៅក្នុងគម្ពីរធម្មបទថា បុរសល្ងង់ខ្លៅតែងចាស់ទៅឥតអំពើ ចាស់ទទេដូចសត្វគោ សាច់ឈាមរបស់វាតែងចម្រើនឡើង តែប្រាជ្ញារបស់វាមិនចម្រើនសោះឡើយ ។
ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ តថាគតមិនហៅថេរៈ ព្រោះហេតុតែជាមនុស្សចាស់ ព្រោះតែសក់ស្កូវនៅលើសីសៈ ឬព្រោះហេតុតែអង្គុយនៅលើអាសនៈខ្ពស់តែមិនចេះដឹងនោះទេ។ ចំណែកអ្នកណាសិក្សាធម៌វិន័យបានច្បាស់លាស់ ហើយទាំងតាំងនៅក្នុងលក្ខណៈជាអ្នកមិនបៀតបៀនសត្វដទៃ អ្នកនោះហើយឈ្មោះថាជាព្រះថេរៈ ។
ចែករំលែកព័តមាននេះ