នៅក្នុងគម្ពីររម្ងាប់សេចក្តីក្រោធបានពន្យល់ថា ទោះជាបុគ្គលធ្វើកិច្ចការអ្វីក៏ដោយ ទង្វើរបស់គេនោះកើតអំពីទោសៈ ផលចេញមករមែងជាផលអាក្រក់ មានតែសេចក្ដីក្ដៅក្រហាយ ដែលមិនមែនជាប្រយោជន៍សូម្បីបន្តិចបន្តួចឡើយ ។
ម្យ៉ាងទៀតកាលបើយើងធ្វើកម្មអាក្រក់ដែលកើតអំពីទោសៈនោះ មុននឹងយើងបៀតបៀនបំផ្លាញអ្នកដទៃ គឺយើងខ្លួនឯងបានប្រទូស្តនឹងខ្លួនឯង ដុតរោលខ្លួនឯងជាមុនស្រេចទៅហើយ ឧទាហរណ៍ ដូចយកដៃទាំងពីរចាប់ដុំរងើកភ្លើង ហើយគប់គ្រវែងដាក់អ្នកដទៃ វារមែងឆេះដៃខ្លួនឯងជាមុន ឬដូចជាចាប់ដុំលាមកចោលដាក់គេ ក៏ធ្វើឲ្យខ្លួនឯងស្អុយជាមុនរួចស្រេចទៅហើយ ។
ការពិចារណាឃើញទោសកើតអំពីទោសៈយ៉ាងនេះហើយ បុគ្គលគួរបើកចិត្តឱ្យទូលាយ មិនត្រូវប្រកាន់ក្រោធខឹង កើតទោសៈទេ ព្រោះថាការខឹងក្រោធនឹងមិនជួយឲ្យយើងបានទទួលផលល្អ និងសេចក្ដីសុខអ្វីឡើយ មានតែផលអាក្រក់ ចាប់ផ្ដើមតាំងអំពីដុតរោលចិត្តរបស់យើងជាដើមទៅ សូមតាំងចិត្តធ្វើតែអំពើល្អទៅបានហើយ ។ ដោយសាន សារិន
ចែករំលែកព័តមាននេះ