ខេត្តបាត់ដំបង ៖ «ខ្ញុំរែកផ្លែឈើលក់ជាង២០ឆ្នាំហើយ តែមុខរបរនេះ មិនបានធ្វើឱ្យជីវភាពខ្ញុំបានល្អប្រសើរទេ ។ មិនតែប៉ុណ្ណោះ ពេលនេះ ខ្ញុំកំពុងប្រឈមនឹងជំងឺទៀត ដោយសារតែខ្ញុំប្រឹងរែកផ្លែឈើដើរលក់រាប់សិបគីឡូម៉ែត្រ…
ខេត្តបាត់ដំបង ៖ «ខ្ញុំរែកផ្លែឈើលក់ជាង២០ឆ្នាំហើយ តែមុខរបរនេះ មិនបានធ្វើឱ្យជីវភាពខ្ញុំបានល្អប្រសើរទេ ។ មិនតែប៉ុណ្ណោះ ពេលនេះ ខ្ញុំកំពុងប្រឈមនឹងជំងឺទៀត ដោយសារតែខ្ញុំប្រឹងរែកផ្លែឈើដើរលក់រាប់សិបគីឡូម៉ែត្រ និងច្រើនម៉ោងក្នុងមួយថ្ងៃៗ»។ នេះជាការត្អូញត្អែរដ៏គួរឱ្យខ្លោចចិត្តបំផុតរបស់ស្ត្រីវ័យ៤០ផ្លាយឆ្នាំម្នាក់ ដែលក្រុមគ្រួសាររបស់គាត់ រស់ពឹងលើផ្លែឈើមួយអម្រែកនៅលើស្មារាល់ថ្ងៃ ឆ្លងកាត់តាមដងវិថីនានា ពាសពេញក្រុងបាត់ដំបង ដើម្បីស្វែងរកអតិថិជន ។
អ្នកស្រី ញិល សារស់ អាយុ៤៨ឆ្នាំ រស់នៅភូមិវត្តតាមិម ឃុំអូរដំបង១ ស្រុកសង្កែ ។ អ្នកស្រីបានផ្ដល់បទសម្ភាសន៍ក្នុងរយៈខ្លីអំពីប្រវត្តិនៃការតស៊ូក្នុងមុខរបររែកផ្លែឈើលក់ និងអំពីជីវភាពដ៏លំបាកលំបិនរហូតដល់សព្វថ្ងៃនេះជាមួយកោះសន្តិភាព កាលពីព្រឹកថ្ងៃទី៤ វិច្ឆិកា ខណៈដែលអ្នកស្រីកំពុងថ្លឹងផ្លែឈើលក់ឲ្យអតិថិជននៅក្នុងអាហារដ្ឋានមួយកន្លែង ក្នុងក្រុងបាត់ដំបង ។
អតិថិជនបានកាក់គាត់ឱ្យដាក់អម្រែកចុះ ហើយទិញផ្លែត្របែកគាត់ ពេលដែលគាត់រែកដើរឆ្លងកាត់ចំកណ្ដាលអាហារដ្ឋាន ដែលភ្ញៀវនានាកំពុងទទូលទានអាហារពេលព្រឹក។ ជាធម្មតាផ្លែឈើខ្លះ គាត់វិចខ្ចប់ឲ្យអតិថិជន តែផ្លែឈើខ្លះគាត់ចិតឲ្យអតិថិជនទទូលទានភ្លាមៗ តាមការកុម្ម៉ង់ទិញ ។ ដៃរបស់គាត់ចិតផ្លែត្របែក តែមាត់របស់គាត់ហាក់មិនភ្លេចអួតសរសើរអំពីគុណភាព នៃផ្លែត្របែក ឬផ្លែឈើដទៃទៀតប្រាប់អតិថិជនឡើយ ហើយថែមទាំងលើកបង្ហាញទៀតផង ។
អ្នកស្រី ញិល សារស់ បាននិយាយថា «ផ្លែត្របែកស្រស់ៗទាំងនោះ គឺខ្ញុំទិញពីតាមចំការអ្នកភូមិនានា នៅក្នុងមូលដ្ឋាន តែផ្លែឈើខ្លះទៀតដែលអ្នកភូមិគ្មាន ខ្ញុំក៏ទៅទិញពីផ្សារយកមករែកលក់ដែរ»។ គាត់បានប្រាប់ដូច្នេះទៀតថា «ក្នុងមួយថ្ងៃខ្ញុំត្រូវលក់ឱ្យអស់នូវផ្លែឈើចម្រុះមួយអម្រែកដែលមានទម្ងន់ចន្លោះពី៤០ទៅ៥០គីឡូក្រាម ទើបអាចចំណេញបានប្រាក់ចន្លោះពី១ម៉ឺនរៀល ដល់២ម៉ឺនរៀល តែយូរៗម្ដងក៏អាចចំណេញបានដល់២៥,០០០រៀលដែរ»។
ជារៀងរាល់ព្រឹក គេតែងប្រទះឃើញអ្នកស្រី ញិល សារស់ រែកផ្លែឈើដើរឆ្លងការស្ពានថ្មចាស់ នៃដងស្ទឹងសង្កែ និង តាមដងវិថីនានា នៅក្នុងក្រុងបាត់ដំបង ដើម្បីស្វែងរកអតិថិជន នៅតាមទីសាធារណៈទីប្រជុំ ជន និងនៅតាមបណ្ដាអាហារដ្ឋាន ឬភោជនីយដ្ឋានធំៗដែលសំបូរទៅដោយភ្ញៀវកកកុញ ។ អ្នកស្រីត្រូវធ្វើដំណើរលើចម្ងាយផ្លូវរាប់សិបគីឡូម៉ែត្រ និងស្ទើរពេញមួយថ្ងៃ ទម្រាំលក់ផ្លែឈើមួយអម្រែកនោះអស់ ទើបអាចត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញបាន។
នៅពេលផ្ដល់បទសម្ភាសន៍ អ្នកស្រីញិល សារស់ បានរៀបរាប់ថា «ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ខ្ញុំត្រូវងើបពីព្រលឹម ដើម្បីរែកផ្លែឈើលក់។ ខ្ញុំត្រូវរែកផ្លែឈើដើរលក់លើចម្ងាយផ្លូវយ៉ាងតិច៣០គីឡូម៉ែត្រជារៀងរាល់ថ្ងៃ ហើយចាប់តាំងពីព្រឹករហូតដល់ម៉ោង៣រសៀលយ៉ាងតិច ទើបលក់ផ្លែឈើអស់»។ អ្នកស្រីបានរំលឹកអំពីប្រវត្តិរែកផ្លែឈើលក់យ៉ាងដូច្នេះថា «អម្រែកផ្លែឈើនេះ ស្ថិតនៅលើស្មាខ្ញុំចាប់តាំងពីឆ្នាំ១៩៩៨ រហូតដល់សព្វថ្ងៃនេះ..! តែមុខរបរនេះ ហាក់មិនបានធ្វើឲ្យជីវភាពគ្រួសារខ្ញុំ បានល្អប្រសើរទេ គឺលក់មួយថ្ងៃសម្រាប់ដោះស្រាយមួយថ្ងៃប៉ុណ្ណោះ តែពេលនេះ ខ្ញុំមានសុខភាពមិនល្អទៀត»។
អ្នកស្រីហាក់អ៊ួលដើមក នៅពេលនិយាយរៀបរាប់អំពីប្រវត្តិរែកផ្លែឈើលក់ជាង២០ឆ្នាំកន្លងទៅ និង អំពីជីវភាពដ៏លំបាកលំបិនរហូតដល់ថ្ងៃនេះ ។ ស្ថិតក្នុងទឹកមុខដ៏ក្រៀមក្រោះ អ្នកស្រីសារស់ បានលើកឡើងថា សព្វថ្ងៃគាត់ត្រូវទទូលចិញ្ចឹមចៅចំនួន៣នាក់ និងកូនប្រសារស្រីម្នាក់ ខណៈស្វាមីនាង ដែលជាកូនប្រុសគាត់បានចេញទៅធ្វើកម្មករនៅប្រទេសថៃ បាត់ដំណឹងឈឹងជាង៣ឆ្នាំហើយ។ អ្នកស្រីបានបញ្ជាក់ថា សព្វថ្ងៃនេះ បើពឹងលើប្រាក់ចំណូលពីការរែកផ្លែឈើលក់ មិនអាចទប់ទល់ជីវភាពគ្រួសារបានទេ បើគ្មានប្រាក់ខែបន្តិចបន្តួចរបស់ស្វាមីគាត់ ដែលបំរើការនៅសណ្ធាគារមួយកន្លែងជួយជ្រមជ្រែងផងនោះ។ ប៉ុន្តែពេលនេះ ជំងឺកំពុងយារយីពេញខ្លួនគាត់ ស្ទើរមិនអាចរែកផ្លែឈើលក់ទៀតបានទេ។
អ្នកស្រីញិល សារស់ បានត្អូញត្អែរថា «ដោយសារខ្ញុំប្រឹងរែកផ្លែឈើដើរលក់ច្រើនឆ្នាំកន្លងទៅនេះ ពេលនេះ ខ្ញុំហាក់កំពុងទទួលរងនូវជំងឺគ្រប់បែបយ៉ាង ។ ដូចជាជំងឺពកសាច់ក ជំងឺសន្លាក់ និងជំងឺរោគស្ត្រីផង។ ពេលខ្លះខ្ញុំមិនបានរែកផ្លែឈើលក់ទេ ដោយសារជំងឺទាំងនេះធ្វើទុក្ខ ។
ខ្ញុំកំពុងបារម្ភយ៉ាងខ្លាំងអំពីជំងឺរបស់ខ្ញុំនៅពេលខាងមុខនេះ..! ព្រោះបើឈឺធ្ងន់ ខ្ញុំគ្មានប្រាក់ព្យាបាលទេ បើមុខរបរខ្ញុំរកមួយថ្ងៃសម្រាប់ដោះស្រាយជីវភាពមួយថ្ងៃបែបនេះ ។ ដូច្នេះ បើមានថ្ងៃនោះមែន (ធ្លាក់ខ្លួនឈឺ) ខ្ញុំមានតែលើកដៃអង្វរសប្បុរសជនតែប៉ុណ្ណោះ» ។
ចែករំលែកព័តមាននេះ